Οι ιατρικές πρακτικές συνοδεύουν τον άνθρωπο από τη στιγµή που έκανε τα πρώτα του βήµατα στη γη. Ο δρόµος που ακολούθησε η ιατρική στο πέρασµα του χρόνου, είναι γεµάτος από εκπληκτικές ιστορίες αυτοσχεδιασµού, άγνοιας, απάτης, πάθους ή και λάθους.
Η ευρεσιτεχνία συσκευής χορήγησης αναισθησίας του E. Anderson (Νέα Υόρκη, 1940).
Απεικόνιση του Γιατρού της Πανώλης (Plague Doctor) µε τη χαρακτηριστική προστατευτική στολή, στη Ρώµη του 17ου αιώνα.
Το Paregoric Elixir και το Laudanum ήταν δύο σκευάσµατα για παιδιά µε αντιδιαρροϊκές, αντιβηχικές και αναλγητικές ιδιότητες. Επίσης, χορηγούνταν για την ανακούφιση από τον πόνο της οδοντοφυΐας και για ευκολότερο ύπνο. Στη σύνθεσή τους είχαν όπιο και µορφίνη, που δίνονταν τότε χωρίς ιατρική συνταγή (Αγγλία, µέσα 19ου αιώνα).
Κύπελλο αντιµονίου, κατασκευασµένο από µέταλλο που προκαλούσε εµετό. Στο κύπελλο έµπαινε κρασί για 24 ώρες µέχρι να εµποτιστεί µε άλατα αντιµονίου και στη συνέχεια δινόταν στον ασθενή για να καθαρίσει, υποτίθεται, το σώµα του από τα κακά «χυµικά» (Ιταλία, 17ος-18ος αιώνας).
Η επίσκεψη στα υδροθεραπευτήρια τις πρώτες δεκαετίες του 1800 ήταν µια συνήθεια εύπορων πολιτών. Αυτό το σπα στο Dunblane περιλάµβανε εγκαταστάσεις µασάζ, αίθουσα µπιλιάρδου, γυµναστήριο, αίθουσα αναψυχής και γήπεδο γκολφ (Σκωτία 1893).
Κέρινα µοντέλα που απεικονίζουν µια ποικιλία οφθαλµικών παθήσεων, από τη συλλογή του µουσείου Museo de la Medicina, στην πόλη του Μεξικού.
Η αναισθητική δύναµη του χλωροφορµίου ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1847 από τον Σκωτσέζο γιατρό James Y. Simpson. Αρχικά χρησιµοποιήθηκε σε τοκετούς, ενώ παρέµεινε στα χειρουργεία µέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Τον 19ο αιώνα χρησιµοποιούνταν, επίσης, σε ληστείες, ακόµη και σε δολοφονίες ανθρώπων.
Υφασµάτινο µαιευτικό πρόπλασµα της διάσηµης µαίας Madame du Coudray, για τη διδασκαλία των µαιών του 18ου αιώνα, σχετικά µε τον τοκετό (Μουσείο Ιατρικής των Βρυξελλών).
Το «Domestic Medicine» του William Buchan ήταν ένας από τους πιο δηµοφιλείς ιατρικούς οδηγούς του 18ου και 19ου αιώνα. Περιείχε µερικές παράλογες απόψεις, όπως ότι η χολέρα δεν µεταδιδόταν µόνο από τις βρόµικες συνθήκες διαβίωσης, αλλά και από την κατανάλωση κερασιών, την κατανάλωση ισχυρών οινοπνευµατωδών ποτών και την υπερβολική «διανοητική έξαρση».
