Οι ιατρικές πρακτικές συνοδεύουν τον άνθρωπο από τη στιγμή που έκανε τα πρώτα του βήματα στη γη. Ο δρόμος που ακολούθησε η ιατρική στο πέρασμα του χρόνου, είναι γεμάτος από εκπληκτικές ιστορίες αυτοσχεδιασμού, άγνοιας, απάτης, πάθους ή και λάθους.
Ο Αμερικανός χειρουργός Charles Mc Burney, ενώ χειρουργεί στο Roosevelt Hospital της Νέας Υόρκης το 1901, εκείνη την εποχή χωρίς μάσκα και γάντια…
Άρθρο εφημερίδας στη Νεβάδα των ΗΠΑ το 1924, που αναφέρεται στην έγκριση χρήσης αναισθητικών αερίων για εκτέλεση θανατοποινιτών, με την επίβλεψη γιατρού ή νοσηλευτή.
Ο εμβληματικός οδηγός νοσηλευτικής με τίτλο «Σημειώσεις για τη νοσηλευτική: Τι είναι και τι δεν είναι», γραμμένο από τη Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, τη Βρετανίδα πρωτοπόρο της σύγχρονης νοσηλευτικής και της ιατρικής στατιστικής (Λονδίνο, 1859).
Ρωμαϊκά χειρουργικά εργαλεία που βρέθηκαν στον τάφο ενός χειρουργού, κατασκευασμένα από κράμα χαλκού (3ος μ.Χ. αιώνας).
Ο Joseph Thomas Clover (1825-1882) ήταν Άγγλος γιατρός που εφηύρε ποικιλία συσκευών για την παροχή αναισθητικών, όπως ο αιθέρας και το χλωροφόρμιο. Μέχρι το 1871, είχε χορηγήσει αναισθητικά 13.000 φορές, χωρίς να υπάρξει θάνατος ασθενούς.
Κοιλιακή χειρουργική επέμβαση (ωοθηκεκτομή) από το βιβλίο του Thomas S. Wells ‘’Diseases of the Ovaries’’ του 1872. Ο χειρουργός και ο αναισθησιολόγος χειρουργούν στο σπίτι, με αμφίεση περιπάτου.
Απεικόνιση μαιευτικών λαβίδων και θέσεων εμβρύου, από το έργο του περίφημου μαιευτήρα André Levret ‘’Παρατηρήσεις σχετικά με τις αιτίες και τα ατυχήματα πολλών δύσκολων τοκετών’’, στο Παρίσι του 1750.
Το 1896, ο Γερμανός χειρουργός Ludwig Rehn αντιμετώπισε ένα θύμα μαχαιρώματος, του οποίου η πληγή έφτανε μέχρι την καρδιά. Ο Rehn έραψε το τραύμα, με την καρδιά σε συνεχή κίνηση, ο ασθενής ανέρρωσε πλήρως, και έτσι κατεγράφη ως ο πρώτος χειρουργός που πραγματοποίησε με επιτυχία εγχείρηση καρδιάς και μάλιστα σε ασθενή με μηδενικές, μέχρι τότε, πιθανότητες επιβίωσης.
Σατιρικό σχέδιο του T. Rowlandson, που απεικονίζει τον τρόμο ενός ασθενούς και της συζύγου του, καθώς ένας χειρουργός ανοίγει την τσάντα με τα εργαλεία του. Βλέποντας το σκελετό στον τοίχο, φοβούνται ότι ο ασθενής θα πεθάνει και το σώμα του θα χρησιμοποιηθεί για ανατομικές επιδείξεις (Λονδίνο, 1810).
