«Το σώµα για µένα είναι φορέας µνήµης, εικόνων, βιωµάτων. Εκφράζω, λοιπόν, κάτι πολύ δικό µου, κάτι προσωπικό…» µας λέει η δασκάλα χορού και χορεύτρια Ιουλία Ζαχαράκη.
Η αντισυµβατική Χανιώτισσα χορεύτρια µέσω του σωµατικού µονολόγου “No Title Needed” που παρουσιάζει από χθες Παρασκευή µέχρι και τη ∆ευτέρα 16 Ιουνίου στο iP12House, µας παρασέρνει σε µια µοναδική χορευτική διαδικασία, ακολουθώντας το καλλιτεχνικό της ένστικτο. Μιαν ανάσα πριν επικοινωνήσει µε τον χορό της τη δική της ιστορία, µιλά στις “διαδροµές” για την αγάπη της µε τον χορό που κρατά πολλά χρόνια, για την προσπάθεια που γίνεται στην επαρχία και συγκεκριµένα στα Χανιά από άλλα είδη χορού και πρωτοβουλίες ούτως ώστε ο χορός να ζωντανέψει (σ)την πόλη, για την αποµάκρυνση των νέων από την σωµατικότητά τους κατά µία έννοια αλλά και για τις προσπάθειες των νέων χορευτών µέσα σε µια κοινωνία ή καλύτερα πολιτεία που υποβαθµίζει την ίδια τους την τέχνη.
Πάντα αγαπούσες τον χορό; Τι σε τράβηξε σε αυτήν την τέχνη;
Πράγµατι, αγαπούσα πάντα τον χορό και σε όλη µου την παιδική ηλικία –τουλάχιστον µετά τα 8 έτη- µε θυµάµαι να κλειδώνω την πόρτα και να χορεύω στο δωµάτιό µου, µπροστά από έναν µεγάλο καθρέφτη της µητέρας µου. Σύντοµα ξεκίνησα το µπαλέτο, µε πήγε ο παππούς µου σε σχολή χορού κι από εκεί αγάπησα πολύ τον χορό. Μικρή που ήµουν ήθελα να γίνω µπαλαρίνα, στη συνέχεια βέβαια έκανα διάφορους χορούς, λάτιν, χιπ χοπ, τάνγκο, και κατέληξα στα 16 µου στο στούντιο της Σοφίας Φαλιέρου, όπου γνώρισα τον σύγχρονο χορό και τον αυτοσχεδιασµό. Αυτό το είδος – αν µπορούµε να το θέσουµε έτσι λόγω εύρους – µε εκφράζει περισσότερο, είναι αρκετά εκφραστικός χορός, πιο προσωπικός, ενώ εµπλέκει κι άλλες τέχνες.
Στο δικό µου µυαλό, κάθε κίνηση, σώµα και χορός λέει τη δική του ιστορία. Το δικό σου τι ιστορίες ανασύρει και µας “λέει”;
Σίγουρα, ο χορός ήταν και θα συνεχίσει να είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, καθώς είναι κοινωνικός ο χορός. Κάθε µου παράσταση και κόνσεπτ έχει κάτι συγκεκριµένο να πει. Όσον αφορά στο τι µου αρέσω να χορεύω κάθε φορά, έχει να κάνει περισσότερο µε τον τρόπο που χρησιµοποιώ το σώµα µου. Το σώµα για µένα είναι φορέας µνήµης, εικόνων, βιωµάτων. Εκφράζω, λοιπόν, κάτι πολύ δικό µου, κάτι προσωπικό, χωρίς ωστόσο να µπορώ να το στιλιζάρω και να το συγκεκριµενοποιήσω. Άλλες φορές πιο κωµικά, άλλες πιο δραµατικά. Εγώ διαµορφώνω το πεδίο µου.
Πες µας δυο λόγια για την περφόρµανς που παρουσιάζεις αυτές τις ηµέρες. Θα είναι µια αυθόρµητη χορογραφία δωµατίου, µε αυτοσχεδιασµούς;
Όχι ακριβώς. Η χορογραφία µου έχει να κάνει µε την έννοια της επανάληψης στις ζωές µας, όχι µόνο ως µηχανική διαδικασία, αλλά σαν µια κατάσταση πιο υπαρξιακή. Θα έχει µεν αυτοσχεδιαστικά µέρη, αλλά µε µια καθαρή δοµή η οποία έχει δουλευτεί. Υπάρχουν αρκετοί περιορισµοί που βάζουν και µια κατεύθυνση, υπάρχει αρχή, µέση και τέλος.
Βρισκόµαστε στην Κρήτη, που οι παραδοσιακοί κρητικοί χοροί έχουν την τιµητική τους. Τα υπόλοιπα είδη, όπως το σύγχρονο, έχουν τη δική τους θέση; Η νεολαία τι χορεύει;
Γίνεται πολύ µεγάλος αγώνας και εδώ στα Χανιά αλλά και γενικά στην επαρχία, να µπορεί ουσιαστικά να υπάρξει κι αυτό το είδος και µια σύγχρονη τέχνη. Προφανώς, η παράδοση πολύ δύσκολα συγκρίνεται ή “αποµακρύνεται”. Την ίδια ώρα, όµως, γίνεται µια µεγάλη προσπάθεια από φεστιβάλ και διοργανώσεις όπως το “Dance Days Chania” και το “SouthBreak Jam”, αλλά κι από αυτόνοµες πρωτοβουλίες όπως της Αλίκης Χιωτάκη που µε φιλοξενεί για να παράξω ένα έργο. Όσο, λοιπόν, πιο πολύ υπάρχουν τέτοιες δράσεις, άτοµα και πρωτοβουλίες, τόσο ζωντανεύει η επαρχία. Τα Χανιά θεωρώ ότι είναι δυνατά σε αυτόν τον τοµέα, υπάρχει βέβαια δρόµος ακόµη… Κι εγώ θα ανοίξω ένα στούντιο που θα διδάσκω και θα παρουσιάζω τα έργα µου, ενώ θα λειτουργήσει κι ως χώρος φιλοξενίας καλλιτεχνών.
∆εν ξέρω ακριβώς τι αρέσει στην νεολαία, γιατί σχετίζεται και µε το τι µουσική ακούνε ή τι ερεθίσµατα κι αισθητική ακολουθούν. Σίγουρα, παρατηρείται µια τραπ κατεύθυνση µουσικά, αλλά βλέπω χορευτικά να είναι δυνατά το χιπ χοπ, ο σύγχρονος χορός. ∆εν νοµίζω να υπερισχύει κάτι. Παρατηρώ όµως πως χάνονται αρκετές δεξιότητες των παιδιών σωµατικά γιατί δεν υπάρχει χώρος για να τρέξουν, να παίξουν, να βάλουν το σώµα τους δηλαδή σε διαδικασία αντίστοιχη από πολύ νωρίς. Υπάρχει, σε γενικές γραµµές πάντα, µια αποµάκρυνση από την σωµατικότητά τους.
Πιστεύεις ότι ο χορός κι οι χορευτές στηρίζονται; Μήπως ως έναν βαθµό ευθύνεται κι αυτό για αυτήν την αποµάκρυνση;
Νοµίζω ότι η Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε δίπλα στους καλλιτέχνες, ειδικά στους χορευτές που είναι οι τελευταίοι στην “αλυσίδα”. Ένας χορευτής, κατά µέσο όρο, δεν µπορεί να βιοποριστεί στην Ελλάδα. Ακόµη και τα πτυχία µας είναι υποβαθµισµένα, δεν θεωρείται ούτε σπουδή ούτε επάγγελµα ο χορός. Ναι, ακόµη είµαστε σε αυτήν την φάση το 2025! Λίγοι φορείς υποστηρίζουν την τέχνη στην Ελλάδα και µε τους ιδιωτικούς φορείς π.χ. προκύπτουν προβλήµατα κι ανισορροπίες. Ωστόσο, οι νέοι χορευτές προσπαθούν να βρουν τον δικό τους δρόµο και χώρο, να αυτονοµηθούν, να βρουν άλλες διεξόδους. Έχουµε αρχίσει ευτυχώς και σκεφτόµαστε να µην πηγαίνουµε πια µε την πεπατηµένη.
Η περφόρµανς
Η χορογραφία δωµατίου “No Title Needed” θα λάβει χώρα στις 13 – 16 Ιουνίου στις 21:00, στο iP12House, Ηρώων Πολυτεχνείου 12 στο κέντρο των Χανίων. Είναι απαραίτητη η κράτηση θέσεων λόγω περιορισµένου χώρου.
Επικοινωνία: 6974550144.
Ιδέα / Σκηνικά / Ερµηνεία: Ιουλία Ζαχαράκη.
Πρωτότυπη Μουσική / Σύνθεση: ∆ηµήτρης Μπαρνιάς.
