Είναι πολύ αργά;

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι τούτη η χώρα δεν έχει πολιτικές επιλογές.
Σαν πλεούμενο χωρίς καπετάνιο μέσα στ’ άγρια κύματα. Μου ’ρχονται στον νου τα λόγια του Σεφέρη: «Ημουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης· το ριζικό μου ενός ανθρώπου που ξαστόχησε».
Ξαστόχησαν οι τοξότες και η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη.
Πιότερο στα τελώνια της απραξίας.
Κάτι συμβαίνει στ’ αλήθεια και δεν πείθει τους πολίτες να συμμετέχουν ολόψυχα στο κοινό εγχείρημα.
Κάτι μπαίνει τροχοπέδη.
Πιο πολύ αποκαμωμένοι μοιάζουν οι πολίτες από τη ρυπαρή εσωστρέφεια, την αγκύλωση σε ψευδεπίγραφα, στον άγονο κομματισμό.
Ποιος στ’ αλήθεια θα βάλει τη χώρα μπροστά από τα κομματικά οφέλη;
Ποια είναι τούτη η μέθοδος που θα συνεγείρει τους πολίτες;
Πώς θα συρρυθμίσουμε ανθρώπους και κράτος;
Για να δούμε…
Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε ότι κόλαση είναι να καταλάβεις ότι είναι «πολύ αργά».