Διαβάζει κανείς στον ημερήσιο τοπικό τύπο: «Μια βροχή… θα ωφελήσει, ειδικά τους ελαιώνες που δεν αρδεύονται». Κι επίσης «Ελοχεύει (με μια βροχή) ο κίνδυνος για αυξημένες δακοπροσβολές». Κι άθελα έρχονται στο νου του οι στίχοι του τραγουδιού:
«Και μαλώνουν οι μεγάλοι
και φωνάζουν οι μικροί,
άλλοι θέλουνε τον ήλιο
κι άλλοι θέλουν τη βροχή».
Κι ακόμα:
«Τα χωράφια τους κοιτούσαν γείτονες πιο κει
και ψηλά παρακαλούσαν να ’ρθει μια βροχή.
Τα κανάτια του στεγνώνει κανατάς πιο κει
και τα χέρια του απλώνει μην τα δει βροχή».
Κι ο Μεγάλος Κτίστης βρίσκεται σε διαρκή σκέψη και σε μεγάλο δίλημμα… Τίνος πρέπει να κάνει το χατίρι. Αυτός είναι ο πλεονέκτης άνθρωπος. Τα θέλει όλα βολικά γι’ αυτόν. Ο ράθυμος ελαιοκαλλιεργητής για παράδειγμα θέλει να βρέξει για να «ξεμπερετινιάσουν» οι ελιές, αλλά ο δάκος να μη συνεχίσει το βιολογικό του κύκλο. Αυτό βέβαια δεν γίνεται. Η λαϊκή ρήση το «Εμ μαλάτα εμ γαλάτα εμ τα αρνιά θηλ’ κά» είναι έξω από τη φύση. Ο συνετός ελαιοπαραγωγός πρέπει να είναι πανέτοιμος. Να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Από την άλλη μεριά οι εμπλεκόμενες στη δακοπροστασία υπηρεσίες να μη γίνουν για άλλη μια φορά οι «μωρές παρθένες». Πολύ περισσότερο γιατί στις μέρες μας η κλιματική αλλαγή που «κατοικοεδρεύει» και στη χώρα μας δεν χωρατεύει.
