∆ικοµµατισµός

Η επανασύσταση του δικοµµατισµού στην Ελλάδα είναι το µήνυµα της εποχής, που θα ήταν και η «χρυσή ευκαιρία» για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο απεµπολεί αυτή τη δυνατότητα. Το κόµµα του κ. Ανδρουλάκη συζητάει συσπείρωση των δυνάµεων, που υπήρχαν πριν απ’ τον Σηµίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου.
Το ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τον ρόλο της Αξιωµατικής Αντιπολίτευσης, ενίσχυσε την ταυτότητά του στη Βουλή και τούτο έχει επίδραση σε µεγάλο πλήθος ψηφοφόρων οι οποίοι εµφορούνται από αντιδεξιά πολιτική απέναντι στη Ν.∆. Βρέθηκε στη θέση της Αξιωµατικής Αντιπολίτευσης, αλλά δεν αντιλαµβάνεται ποιες είναι οι υποχρεώσεις του. Ως παράταξη µε προϊστορία θα περίµενε ο πολιτικός κόσµος να είχε αρχίσει κίνηση εσωτερικής αναµόρφωσης.
Επιλέγουν να ταυτιστούν µε αυτούς που εκπέµπουν κατηγορίες όπως ο κ. Βελόπουλος για το ξυλόλιο των Τεµπών και η κα Κωνσταντοπούλου για το «µπάζωµα», που αναδείχθηκε ένας απέραντος λαϊκισµός πολιτικής εκµετάλλευσης του τραγικού δυστυχήµατος.
Ακόµα και οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν τη στασιµότητα, αναδεικνύοντας τον παλαιό εαυτό του χωρίς αντιπολιτευτική βιωσιµότητα. Μπαίνει στο ίδιο κάδρο µε τις άλλες δηµοκρατικές δυνάµεις της Αριστεράς, λες και ο κ. Ανδρουλάκης συνεταιριζόταν µε τον κ. Φάµελλο την κα Κωνσταντοπούλου και τον κ. Χαρίτση.
Αυτή η προσπάθεια οδηγεί το ΠΑΣΟΚ σε αδιέξοδο σε πολιτική και ιδεολογική αναίρεση όσων ειπώθηκαν. Παράδειγµα το «παρών» που ψήφισε στην τροπολογία Πλεύρη για την αναστολή εξέτασης αιτήσεως ασυλίας των µεταναστών από την Αφρική, επικαλούµενο και την κριτική του Ευαγγ. Βενιζέλου. ∆ηλαδή «και µε τον Αστυφύλαξ και µε τον Χωροφύλαξ». ∆εν θέλουν να τα χαλάσουν µε τους Κρητικούς, να µη γίνει το νησί «Λαµπεντούζα».
Το ΠΑΣΟΚ κατόπιν της µεγάλης συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ ευνοήθηκε και βρέθηκε στη θέση της Αξιωµατικής Αντιπολίτευσης. Η πτώση της Αριστεράς του επέτρεψε να πάρει τη θέση που στόχευε, κατόπιν της µεγάλης περιπέτειας, όταν οδηγήθηκε στα όρια των χαµηλότερων ποσοστών του.
∆ίνει, λοιπόν, το «παρών», µε κάλεσµα συµµετοχής των οπαδών σε ειδικές οµάδες εργασίας του κόµµατος για ενίσχυση των τοµέων της πολιτικής και τη διαµόρφωση προγράµµατος άσκησης εξουσίας µαζί µε τους πολίτες. Για τούτο προέχει η προτεραιότητα ενός µοντέλου διακυβέρνησης που θα βασίζεται στη διαβούλευση, στη διαφάνεια και στη λογοδοσία.