∆ιήγημα: Το σπιτάκι στον γιαλό

Ένα αεράκι, το αγέρωχο αγέρι της περιοχής, µας υποδέχτηκε µόλις στρίψαµε στη µεγάλη στροφή…
Αγέρι συνήθως ζεστό, απαιτητικό που θέλει να κινεί τα πάντα στο διάβα του, να ξυπνά και ν΄ αναδεύει εικόνες παλιές του νου…
Και να που µπήκαµε στην τελική ευθεία µε την θάλασσα να µας ακολουθεί. Στα δεξιά ο σκληρός βράχος προκαθορίζει το δροµολόγιο. Το ίδιο πάντα. Μέχρι τα σπιτάκια τα παλιά που θα σου δείξουν τον δρόµο, καθώς θα αφήνεις πίσω σου την καινούργια πόλη την τουριστική να γιγαντώνεται, και θα προσεγγίζεις το γιαλό…
Να φάνηκε τώρα και το δικό µας, το ερηµικό καταφύγιο αλλοτινών καιρών. Λιτό κι απέριττο, χτισµένο για να προφέρει τις απαραίτητες µόνο ανάγκες, µε γενναιοδωρία να σε απαλλάξει απ΄ τις πίκρες και τις φουρτούνες της ζωής…
Εδώ ακόµα…
Το σπιτάκι το παλιό του παππού και της γιαγιάς, που πέρασαν δυσκολίες στη ζωή κι ήλθαν εδώ, στ’ απάτητα τότε ξερόβραχα, να γαληνέψουν…
Στον δικό τους παράδεισο, παρέα µε το σκληρό άνεµο, τη γλυκεία αύρα της θάλασσας, µε τα ήσυχα δειλινά στο κύµα επάνω, µε το πέλαγος το βαθύ ν’ αλλάζει χρώµατα, µε τους ατέλειωτους έναστρους ουρανούς να ταξιδεύουν το βλέµµα και την ψυχή εκεί όπου δεν υπάρχει δυστυχία…
Και τα χρόνια πέρασαν οι γέροντες αποδήµησαν και το σπιτάκι ερήµωσε για τα καλά. Το βρίσκει κλειστό ο αγέρας και το δέρνει απ΄ όλες τις πλευρές. ‘Ύστερα έρχεται η αλµύρα της θάλασσας να συµπληρώσει τη σταδιακή φθορά του…
Με λύπη µεγάλη ανοίγουµε την πόρτα του τη µαγκωµένη. ∆εν το αντέχει η καρδιά να περιδιαβείς τους µικρούς του χώρους.
∆εν θέλεις καν να τους κοιτάς!
Γιατί εδώ βασιλεύει η εγκατάλειψη! Εδώ η φθορά θυµίζει αλλοτινούς καιρούς…
Κλείνουµε τη πόρτα κι αποχωρούµε…
Όλα έχουν µια αρχή κι ένα τέλος…
Το ίδιο και το σπιτάκι στο γιαλό.
Μοιραίως θ’ ακολουθήσει κι αυτό τη µοίρα του και κάποτε δεν θα έχει µείνει τίποτα απ’ αυτό!
Ίσως ένα-δυο µισογκρεµισµένοι τοίχοι, µε µόνο επισκέπτη τον αιώνιο αγέρα να τους καταχτυπά και την αλµύρα να διαβρώνει κάθε πόρο τους.
Μόνο οι σκόρπιες µνήµες θα είναι εκεί…
Άυλες, άφθαρτες κι επίµονες ν’ ακολουθούν τη συνεχή βοή του και να σε συµπαρασύρουν…