Κάποιοι άνθρωποι δεν µπόρεσαν να µας κρατήσουν.
Όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί δεν µπόρεσαν.
∆εν µπόρεσαν να συντονιστούν µαζί µας, δεν κατάλαβαν τις ανάγκες µας, δεν εκτίµησαν σωστά τον χαρακτήρα µας.
Ίσως δεν µπήκαν στον κόπο να αφουκραστούν τις λέξεις πίσω από τη σιωπή µας, τους ψιθύρους που µας ξέφυγαν στα σκοτεινά.
Κάποιοι άνθρωποι δεν ήταν γραφτό να είναι µαζί µας µέχρι το τέλος, γιατί πολύ απλά δεν προορίζονταν γι’ αυτό.
Ήρθαν στη ζωή µας για τόσο, όσο.
Ήρθαν για να µας αλλάξουν, να µας κάνουν να σκεφτούµε από άλλη οπτική γωνία, για να αποφασίσουµε πάνω στο σταυροδρόµι.
Ήρθαν για να γίνουν µάθηµα ή αποφυγή στη ζωή µας.
Κάποιοι άνθρωποι λειτούργησαν απλώς ως καταλύτες για να µπορούµε να πάµε παρακάτω όντας καλύτεροι.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλοι οι άνθρωποι έρχονται για κάποιο λόγο στον δρόµο µας.
Αν θα καταφέρουν να µείνουν εξαρτάται από πολλούς λόγους.
Ο χρόνος που θα συναντηθούν δύο άνθρωποι παίζει καθοριστική σηµασία.
Όπως και αν θα επιτρέψει ο ένας στον άλλον να γνωριστούν ουσιαστικά.
Η χρονική στιγµή είναι που επιτρέπει ή απαγορεύει τον δρόµο να είναι ανοικτός.
Σηµασία έχει να έχουµε κοντά µας άνθρώπους που µας εκτιµούν και µας θαυµάζουν.
Άνθρωπους που ξέρουν πότε θα κάνουν τις εξοχές µας εσοχές τους, έτσι ώστε να καταφέρουµε να κουµπώσουµε απόλυτα µαζί τους.
*Η Ρούλα Παγιαλάκη
είναι αρθρογράφος βιωµατικής γραφής
