Τότε οι μεγάλοι “ειρηνοποιοί” εκκαθάρισαν χρεοκοπημένες αυτοκρατορίες, δημιούργησαν νέες εξαρτημένες χώρες (μικρών και μεγάλων συμφερόντων), αλλά με επίκεντρο τα Δυτικά και μόνο γεωστρατηγικά, γεωοικονομικά και ενεργειακά συμφέροντά τους ώθησαν τη Ρωσία στο περιθώριο, αποξένωσαν την Κίνα και αψήφισαν Αραβες και μουσουλμάνους, από τότε χειρίστηκαν τη δημιουργία ισραηλινού κράτους (το οποίο όμως δεν έγινε τότε, αλλά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το εβραϊκό ολοκαύτωμα).
Ομως από τότε αντιμετώπισαν τα δύσκολα προβλήματα Κοσσόβου, Αλβανίας κ.λπ. στα Βαλκάνια καθώς και το επίμαχο, κυρίως για την Τουρκία, θέμα του κουρδικού προβλήματος, το οποίο από τότε οξύνεται για να έχει φθάσει τώρα στην επικίνδυνη κορύφωσή του μέσα σ’ ένα πιο επικίνδυνο αδιέξοδο. Για την Ελλάδα, όμως οι Ειρηνοποιοί υποσχέθηκαν τόσα πολλά τα οποία τελικά τα αποδυνάμωσαν και τα άφησαν να αιρούνται μετέωρα, με εύνοια προς την Τουρκία, τους ίδιους τους συμμάχους της Αντάντ, να δώσουν χρόνο και στήριξη στον Κεμάλ για ολοκληρωτική έξωση των Ελλήνων από Σμύρνη, Ιωνία και ολόκληρη τη Μικρά Ασία. Ενω οι ίδιοι είχαν “σπρώξει” την Ελλάδα, πάντα για τα δικά μας συμφέροντα για την ελληνική μικρασιατική περιπέτεια, τις τραγικές συνέπειες της οποίας η χώρα μας υπέστη τότε και υφίσταται μέχρι σήμερα…
Συνέπειες οι οποίες άρχισαν εν πολλοίς από το 1914 με τις μεγάλες σφαγές των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, με βοήθεια Γερμανών. Για να φθάσουμε εμείς στον διχασμό, στην τελική είσοδό μας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις “νίκες των μεγάλων συμφωνιών Βενιζέλου”, αλλά και στην κρίσιμη ήττα του στις εκλογές του 1920… πτώση του και στην επαναφορά της βασιλείας και στις μετέπειτα καταστροφικές εξελίξεις με νέα αποπομπή του την οποία μεθόδευσαν οι Αγγλοι με πρωτοβουλίες του τότε πανίσχυρου πρωθυπουργού Λ. Τζωρτζ. Ο οποίος όμως ισχυρίσθηκε ότι γι’ αυτό το γεγονός “συνεργάσθηκε” με τον Ελ. Βενιζέλο. Ενας ισχυρισμός έωλος για να μην αποδοθεί στην Αγγλία αυτή η νέα εκθρόνιση ως δική της μόνο πρωτοβουλία.
Τώρα 85 χρόνια από εκείνη την εθνική τραγωδία -μέσα σε μια πραγματικότητα νέων απειλών για την Ελλάδα- ο αποπροσανατολισμένος από την οικονομική κρίση και την τουριστική χρήση και χρησιμότητα ελληνικός και κρητικός λαός δεν πολυσκοτίζεται για τις μνήμες εκείνης της καταστροφής.
Αλλά ούτε και για τις καταστάσεις της σύγχρονης διαστροφής. Ομως, πολλοί στοχαστές, κριτές και επικριτές τόσο της συνθήκης ειρήνης του 1919, όσο και της μικρασιατικής καταστροφής καταθέτουν τις πολυσέλιδες και ολιγοσέλιδες μαρτυρίες τους, με άρθρα με βιβλία και με πραγματείες… Εγώ επειδή προσπαθώ με τα κείμενά μου να παρουσιάζω, χωρίς προκαταλήψεις, κριτικές ακόμα και επικριτικές φωνές θα τις αναζητήσω. Ομως προκαταβολικά δηλώνω την κριτική ως δημιουργική πράξη, αλλά δεν δέχομαι ότι για νίκες ή για ήττες φταίει μόνο ένας.
ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ 1919 ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΤΗΚΑΝ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΕΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ
Τότε ωθήθηκε η Ρωσία στο περιθώριο, η Κίνα στην αποξένωση και αψηφίσθηκαν οι Αραβες… Στους 6 μήνες Ιανουάριο έως Ιούλιο του 1919, μετά τον πόλεμο, που έβαλε τέλος σε όλους τους πολέμους, το Παρίσι στάθηκε η έδρα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Οι ειρηνοποιοί εκκαθάριζαν χρεοκοπημένες αυτοκρατορίες και δημιουργούσαν νέες χώρες. Τότε ώθησαν τη Ρωσία στο περιθώριο, αποξένωσαν την Κίνα και αψήφησαν τους Αραβες. Ενώ πάλεψαν με τα προβλήματα του Κοσσόβου και των Κούρδων και χειρίστηκαν τη δημιουργία μιας πατρίδας για τους Εβραίους, η οποία όμως δεν έγινε. Τότε αλλά λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά το τρομερό ολοκαύτωμα κατά των Εβραίων σε όλα τα εφιαλτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του χιτλερικού ολοκληρωτισμού. Το βιβλίο της Margaret Macmillan ζωντανεύει τις προσωπικότητες, τα ιδεώδη και τις προκαταλήψεις των ανθρώπων που διαμόρφωσαν τους ειρηνευτικούς διακανονισμούς…
Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΑΝΤΑ ΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το βιβλίο “Οι ειρηνοποιοί” που έδωσε την πολυεδρική εικόνα εκείνης της εποχής και αυτής της μοναδικής ιστορικής της στιγμής που δημιούργησε ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου κόσμου αναδεικνύει τα προβλήματα που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να βασανίζουν τον κόσμο με διαφορετικούς ίσως πιο αδιέξοδους τρόπους από εκείνο το παρελθόν μιας τρομερής απανθρωπιάς, η οποία κατά την κρίση του μεγαλύτερου ποσοστού της σημερινής ανθρωπότητας έχει γίνει πιο επικίνδυνο και πιο δραματικό. Το βιβλίο “Οι ειρηνοποιοί” (από το 2001 που πρωτοκυκλοφόρησε) τιμήθηκε με σημαντικά βραβεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, στον Καναδά και στην Αμερική.
Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1917 ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΗ
Το πρώτο μέρος του βιβλίου πραγματεύεται την εκκίνηση για την ειρήνη με την άφιξη του τότε Αμερικανού προέδρου Γ. Γουίλσον στην Ευρώπη – Παρίσι για τη συμμετοχή του στο συμβούλιο της ειρήνης για την τελική συμφωνία της. Επίσης ασχολείται και με τον Λόιντ Τζωρτζ και την αντιπροσωπία της βρετανικής αυτοκρατορίας, η οποία αριθμούσε σχεδόν 400 άτομα. Ενώ στο συνέδριο της ειρήνης το 1815 για τη λήξη των ναπολεόντειων πολέμων που έγινε στη Βιέννη η αγγλική αντιπροσωπία, υπό τον Λόρδο Κάσερλι, αριθμούσε μόνο 14 υφιστάμενους. Για να σημειωθεί το 1815 δεν υπήρχαν τόσο έντονα προβλήματα όσο το 1919. Με μια ακόμα οξυμμένη αιτία τη Σοβιετική επανάσταση του 1917, που ήταν μόλις 2 ετών με πολλαπλές απειλές για Ευρώπη και κόσμο.
Η ΤΟΤΕ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ ΟΛΕΘΡΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΤΩΡΙΝΗ
Το δεύτερο μέρος έχει τίτλο: “Μια νέα παγκόσμια τάξη” με υποθέματα “είμαστε ο σύνδεσμος των λαών” η Ρωσία, η Κοινωνία των Εθνών που δεν άντεξε να λειτουργήσει ως σταθερό όραμα μιας παγκόσμιας ενότητας. Για να απασχολούνται μετά την κατάρρευσή της, μόνο μια δράκα εκκεντρικών ιστορικών, εξακολουθούν να τη μελετούν. Ομως στην περίοδο της ειρηνευτικής διάσκεψης για την ειρήνη, το 1919 το θέμα της κοινωνίας των εθνών, από την πλευρά του Αμερικανού προέδρου Γ. Ουίλσον είχε μια σημαντική υποστήριξη για την προοπτική ψήφισης και αποδοχής της από το αμερικανικό Κογκρέσο. Το οποίο τελικά την καταψήφισε. Και τούτο γιατί οι κανόνες της απαιτούσαν ΟΜΟΦΩΝΙΑ για όλες πρακτικά τις αποφάσεις της.
ΑΠΕΤΥΧΕ Η Κ.Τ.Ε. – ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο Ο.Η.Ε.
Πάντως στο τελευταίο κεφάλαιο του β’ μέρους με τον τίτλο “εντολές” η συγγραφέας Macmillan παρουσιάζει ανάγλυφα όλη την ανειρήνευτη διαδικασία που ακολούθησαν “Οι ειρηνοποιοί” για το μοίρασμα του κόσμου, με ιδιαίτερη διασφάλιση πρωταρχικά του συμφέροντος των μεγάλων επικυρίαρχων υπερδυνάμεων εκείνης της εποχής που άλλαξαν τον κόσμο ως ειρηνοποιοί οι οποίοι διαμόρφωναν τις εντολές της συμφωνίας της ειρήνης για να τις εφαρμόσει η Κ.Τ.Ε. Οπως έγινε και μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο που τις εντολές για το μοίρασμα και τον έλεγχο του μεταπολεμικού κόσμου της έδωσε και τις δίνει ο Ο.Η.Ε. Καταστάσεις που συνεχίζονται “ειρηνευτικά” και σε αυτό τον πολεμοκαπηλικό καιρό…
ΛΙΓΟΣΤΕΨΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΤΙΚΩΝ ΕΝΟΙΚΙΑΣΜΩΝ
Τώρα, όμως, όπως έχω ξαναγράψει πρόσφατα, οι ενοικιάσεις υποδούλωσης και εκμετάλλευσης συνεχίζονται για 100, 200 και 300 χρόνια όπως γίνεται στην Αφρική, σε άλλες περιοχές του κόσμου, ακόμα και στη χώρα μας που οι Νεοέλληνες των μοντέρνων και μεταμοντέρνων καιρών την έχουν παραδοθεί στην υπερεκμεταλλευτική ροή των ξένων, πρώτιστα, συμφερόντων. Ξαναεπιστρέφοντας στους ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΥΣ του 1919 συναντούμε το τρίτο μέρος με τίτλο: ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ που στη Γιουγκοσλαβία άναψε η φωτιά του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, μετά τους δύο βαλκανικούς πολέμους στους οποίους ο Βενιζέλος θριάμβευσε με τη συνθήκη ειρήνης του Βουκουρεστίου.
ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΣΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ
Σ’ αυτό το μέρος αναφέρεται στη Γιουγκοσλαβία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία κι ένα καταχείμωνο. Ομως σε όλη αυτή την ανάλυση, κατά βαλκανική χώρα, η συγγραφέας ανέδειξε το τρομερά μπερδεμένο κουβάρι των βαλκανικών απαιτήσεων, διεκδικήσεων και συγκρουόμενων σχέσεων. Για να εμφανιστούν και οι από τότε, μακροπολιτικές επιδιώξεις τόσο των μεγάλων νικητών όσο και των ηττημένων, όπως η Βουλγαρία που συντάχθηκε με τη Γερμανία. Στην “ανάπαυλα στο καταχείμωνο” τέλος Ιανουαρίου του 1919 – οι βασικές γραμμές των ειρηνευτικών διαδικασιών είχαν αρχίσει να διαγράφονται, ενώ η μεγάλη έκπληξη ήταν η πραγμάτωση στενών σχέσεων Αμερικής – Αγγλίας με κοινές, υποστηρίξεις, ακόμα και σε κρίσιμα θέματα. Αυτό το καταχείμωνο με την ανάπαυλα και τη χαλάρωσή του δημιούργησε το πνεύμα και το κλίμα για να προετοιμαστούν αλλά και για να αποκλειστούν πολλά για την τελική συνθήκη της ειρήνης. Αλλά και για να δοθεί ευκαιρία χαλάρωσης και διασκέδασης στους ισχυρούς, αλλά και σε όλους τους άλλους αντιπροσώπους.
ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΤΗΣ ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑΣ ΤΟ ΚΟΓΚΡΕΣΟ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΚΛΕΜΑΝΣΟ ΠΑΡΟΛΙΓΟ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ
Σ’ αυτό το διάστημα της χαλάρωσης ο πρόεδρος Ουίλσον πραγματοποίησε ένα αστραπιαίο ταξίδι στην Αμερική (μέσα Φεβρουαρίου) για να παρεβρεθεί στο κλείσιμο των εργασιών του Κογκρέσου (επίσημα). Ομως ανεπίσημα επιδίωξε να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη αντιπολίτευση στην κοινωνία των εθνών. Σ’ αυτό τον σημαδιακό μήνα του Φλεβάρη του 1919 (της 6μηνης διάσκεψης) μεγάλων και μικρών για τη συνθήκη της ειρήνης. Ομως, πέρα από τον ενθουσιασμό είχαν αρχίσει να εκφράζονται μελαγχολικές υποθέσεις σχετικά με το αν θα μπορούσε να εδραιωθεί η ειρήνη πριν ο κόσμος παραδοθεί πάλι στις φλόγες νέου πολέμου. Μέσα σ’ ένα διπλής εστίασης κλίμα στις 19 Φεβρουαρίου, εκείνου του χρόνου, φάνηκε ότι φλόγες άναψαν στο Παρίσι. Καθώς ο Κλεμανσό (ο τίγρης) έφευγε από το σπίτι του ένας άντρας με εργατικά ρούχα που παραμόνευε πίσω τα κάγκελα των δημοσίων ουρητηρίων πετάχτηκε και πυροβόλησε αρκετές φορές το αυτοκίνητο. Μία σφαίρα πέτυχε τον Κλεμανσό ανάμεσα στα πλευρά αστοχώντας μόλις τα ζωτικά όργανα. Για να μείνει εκεί 10 ολόκληρα χρόνια ώσπου πέθανε ο θρυλικός Γάλλος πρωθυπουργός.
ΦΡΙΚΩΔΗ ΠΟΛΕΜΙΚΟΤΗΤΑ – ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΡΠΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΟΙ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ: σημαντικό βιβλίο για όλη την τραγωδία του α’ παγκοσμίου πολέμου, του τέλους του και των πολλών σκοπιμοτήτων που επικράτησαν για τη συνθήκη της ειρήνης. Στο βιβλίο που περιέχει τέσσερα ακόμα μέρη: α) Το γερμανικό ζήτημα και 1) Εγκλημα και πρόληψη 2) Πως να συγκρατηθεί η Γερμανία 3) Ο λογαριασμός και 4) Αδιέξοδο γύρω από τους γερμανικούς όρους. Το πέμπτο μέρος έχει τίτλο μεταξύ Ανατολής και Δύσης: Το έκτο κεφάλαιο έχει τίτλο: “Ταραγμένη άνοιξη”. Το έβδομο κεφάλαιο με τίτλο: Φωτιές στη Μέση Ανατολή και ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός μετά την εποχή του Περικλή και το μέρος όγδοο με τίτλο “Τερματισμός – αίθουσα κατόπτρων” και συμπέρασμα. Ενα βιβλίο, επαναλαμβάνω στο οποίο αποκαλύπτονται πλείστα όσα δεδομένα της φρικώδους πολεμικότητας, αλλά και της ειρηνευτικής αρπακτικότητας. Τόσο των “ειρηνοποιών” όσο και την ειρηνοποιουμένων.
ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ – ΧΑΜΕΝΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ
Μεταξύ των ειρηνοποιουμένων ήταν η Ελλάδα η οποία διεκδικούσε αυτά που τις ανήκανε από αιώνες. Ο Ελ. Βενιζέλος ο ανεπανάληπτος ηγέτης, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να τα διεκδικήσει και να τα διασφαλίσει με ισχυρό σύμμαχο τον Λ. Τζωρτζ ο οποίος (όπως γράφει η Μ. Μακμίλαν σελ. 462-463) στήριξε τον Βενιζέλο με τρόπο που λίγους στήριξε. Οι δύο αυτοί μεγάλοι πολιτικοί συναντήθηκαν πρώτη φορά το 1912 και ήταν δύσκολο να πει κανείς ποιος είχε γοητεύσει περισσότερο τον άλλο. Ο Βενιζέλος θεωρούσε ότι ο Λ. Τζωρτζ ήταν όμοιος με έναν προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης με ξεκάθαρη αντίληψη των γεγονότων και των ανθρώπων. Ενώ ο Λ. Τζωρτζ θεωρούσε ότι ο Βενιζέλος ήταν “ένας μεγάλος άνδρας, πολύ μεγάλος άνδρας”. Οι δύο μαζί έκλωσαν σαγηνευτικά οράματα μιας ισχυρής συμμαχίας μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας και Βρετανίας που θα έλεγχε τη Μεσόγειο για το συμφέρον όλων.
Η Ελλάδα θα άκμαζε, ενώ η Τουρκία θα περιοριζότανε σ’ ένα πελατειακό κράτος. Ο Λ. Τζωρτζ μάλιστα ισχυρίστηκε αργότερα ότι ο ίδιος και ο Βενιζέλος είχαν σχεδιάσει την ανατροπή του Κωνσταντίνου… Ομως παρ’ όλα αυτά “Η Ελλάδα έχασε τη Μικρά Ασία” με νικήτρια την Τουρκία με δραματικές συνέπειες ως σήμερα. Για να μην πρέπει ποτέ να εμπιστεύεται “φιλίες” στα μεγάλα συμφέροντα των υπερεξουσιαστών.
