Παλιέ μου φίλε, γνώριμε, συμμαθητή στα δύσκολα, μια ζωή κρατάγαμε μια σφεντόνα σε αυτή τη χώρα και κυνηγάμε αεροπλάνα.
Μια ζωή δον Κιχώτες, μέσα σε… τζάμπα μάγκες.
40 χρόνια σημαδεύαμε ανεμόμυλους, με την σφεντόνα… Όχι μόνο 40 χρόνια, μα και βάλε κάτι παραπάνω…
Έτσι αισθάνομαι τούτη την ώρα, μέσα στη νέα δοκιμασία της χώρας για τη ρύθμιση του χρέους, για την προκοπή, για την πρόοδο, για την ειρήνη.
Παλιέ μου φίλε γνώριμε, συμμαθητή, θαμώνα, τα “αεροπλάνα” πετούν ψηλά, δεν τα φτάνει η σφεντόνα πια…
Και εκείνοι οι… ανεμόμυλοι των υποσχέσεων γυρίζουν, γυρίζουν, γυρίζουν…
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε, συμμαθητή, τα παιδιά δεν γυρίζουν πια με τη… σφεντόνα στην τσέπη.
Μας φάγαν τα συμφέροντα…
Λόγια, λόγια, λόγια και η σφεντόνα, τα “αεροπλάνα” να πετούν, το επόμενο Eurogroup.
Σ.Σ.: Βασισμένο σε ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
