Καλώς μας ήρθες Άνοιξη!
Σαν μεθυστική μελωδία, σαν αεράκι ανάλαφρο, σαν ρόδινο σύννεφο μιας γλυκιάς αυγής ή δύσης, η πιο ελπιδοφόρα περίοδος του χρόνου η πολυτραγουδισμένη Άνοιξη, μας υποδέχεται και φέτος στην αγκαλιά της. Μάνα στοργική, γεμάτη υποσχέσεις, στολισμένη με τα χρώματα της χαράς, της άγριας παπαρούνας των αγρών, του μυρωδάτου εκατοντάφυλλου της αυλής μας, του πράσινου ταπέτου στα πόδια μας του ταπεινού χαμομηλιού, με τη φωλιά των χελιδονιών στη στέγη και τους νεοσσούς να τιτιβίζουν όλο προσδοκίες… Πιστή στο ραντεβού της εδώ είναι πάντα! Για να ενισχύει την ελπίδα, να υποσχεθεί καλύτερες μέρες, να κατευνάσει. Να δώσει λίγο χρόνο στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο, στα ζώα που υπέφεραν εξίσου, στη φύση όλη που ξυπνά, με κάθε μικρό ή μεγάλο δημιούργημά της, γεμάτο χυμούς και βλαστούς να σηκώνει ανάστημα στον βαθύ χειμώνα…
Καλώς μας ήλθες Άνοιξη και φέτος!
Καλοδεχούμενα και τα πολύτιμα τα δώρα σου…
Αθηνά Κανιτσάκη
Άνοιξη!
Στα σταυροδρόμια των μύθων, γεννιέται ο θρύλος! Και θρύλος έγινε η αρπαγή της Περσεφόνης ,κόρης της θεάς Δήμητρας και του Δία, από τον Βασιλιά του Κάτω Κόσμου, Πλούτωνα. Γνωστή η συμφωνία Δήμητρας και Πλούτωνα να κρατά την κόρη τη μονάκριβη 6 μήνες στα σκοτεινά τάρταρα του `Αδη και να ανεβαίνει στον Πάνω Κόσμο άλλους 6 μήνες. Τούτο επαναλήφθηκε κα φέτος.
Με πλέρια τη χαρά η Δήμητρα ζήτησε απ’ τον Αίολο και από τον Ποσειδώνα να κρατήσουν τη μάνητά τους λίγο καιρό, να μπορέσει να ανθοστολίσει απείραχτη την Πλάση. Κι ευθύς μπουμπούκια ανθηρά εσκόρπισε στα δέντρα, μα και στης Γης τα πράσινα χορτάρια, θάμνους, και ότι πράσινο μπορούσε να λουλουδιάσει.
Η Φύση μοσχομύρισε κι έδιωξε μακριά τη θλίψη και την παγωνιά του χειμώνα.
Αναπετάρισαν οι ψυχές των ανθρώπων σε τούτο το εποχικό θαύμα, και βγήκαν να χαρούν τη φύση την ολάνθιστη και τη μοσχοβολούσα. Και στο σκηνικό τούτο της Μάνας Φύσης καθώς τη στόλισε η Δήμητρα, φάνηκαν τα πρώτα χελιδόνια να σπαθίζουν τον μυρωμένο αγέρα Και στα κοντινά δάση, η μονότονη φωνή του κούκου επισφράγιζε το θαύμα της Δήμητρας, χαρούμενος κι εκείνος από το νέο σκηνικό που διαδέχθηκε τις σκοτεινές τις μέρες του χειμώνα.
Ας ήταν μπορετό να στείλουν μήνυμα στον Πλούτωνα να επιτρέψει στη δόλια Περσεφόνη να μείνει ολοχρονίς πάνω στη Γη…
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Θεού Χαρά
Ο ουρανός γίνεται πιο γαλανός! Η θάλασσα κι αυτή γαληνεύει. Ο ήλιος αρχίζει να απλώνει τις ακτίνες του. Οι σπόροι ξυπνούν από τον λήθαργο του Χειμώνα και τολμούν να παρουσιαστούν. Τα λουλούδια βρίσκουν τα πλατιά τους ξεπροβάλλοντας από παντού. Τα πουλιά τιτιβίζουν χαρούμενα στα δέντρα. Άνοιξη! Το επιβεβαιώνει και το ημερολόγιο.! Είμαστε στο ξεκίνημα της αναγέννησης. Υπόσχεται κάτι όμορφο, σαν τις αγνές μαργαρίτες. Υπόσχεται πάθος, σαν τις κατακόκκινες παπαρούνες. Υπόσχεται ζωή! Μας παραπέμπει στα ροζ λεπτεπίλεπτα ανθάκια της κερασιάς, που κρύβουν μέσα τους τόση ζωντάνια και γλύκα. Η Άνοιξη κρυφογελά μέσα από τις ανθισμένες αμυγδαλιές, που στολίζουν τα πρότερα ξερά κλαδιά τους. Σκορπά την ομορφιά, με τους αρωματικούς λεμονανθούς. Δεν την εμποδίζει η πιθανότητα μιας κακοκαιρίας. Αν δείλιαζε η φύση, δεν θα άνθιζε ποτέ. Θα φοβόταν για νέο ξεκίνημα σε ένα αβέβαιο περιβάλλον. Η λαχτάρα και η τόλμη της, είναι που φέρνουν τους καρπούς!
Άνοιξη! Ευκαιρία για δημιουργία και αναγέννηση!
Ας μιμηθούμε λοιπόν τη φύση!
Μαίρη Σκαμνάκη-Κουτρούλη
Άνοιξη
Οι ανεμώνες έστησαν χορό
κι οι μαργαρίτες τραγουδούν με χάρη
κι από ψηλά ο ήλιος ο ζεστός
τις χαιρετά, μέχρι να φέξει το φεγγάρι
Κι εγώ, που ο χειμωνιάτικος καιρός
μόνο μελαγχολία μου είχε φέρει,
ανάμεσά τους σαν παιδί τρέχω, γελώ
και με χαϊδεύει τ’ ανοιξιάτικο αγέρι
Πιο πέρα, ένα κοτσύφι κελαηδεί
κι ένας κοκκινολαίμης συμπληρώνει…
Κάνε την ,Θε’ μου, τη ζωή μας άνοιξη,
κάθε καημό και πίκρα να μερώνει
Νιώθω στα στήθη την καρδιά να σπαρταρά
από χαρά, που αναγεννήθηκε η φύση
κι αυτή μου υπόσχεται, την ομορφιά που ζω,
κανένα να την πάρει, δε θ’ αφήσει
Χίλια προβλήματα κι αρρώστιες και καημοί,
σαν τα μυγάκια στον αέρα αιωρούνται,
μα εκείνοι π’ άντεξαν κι άλλες κακοτοπιές,
λένε “Βοήθα Παναγιά” και δε φοβούνται
Η πλάση μοιάζει με πολύχρωμο χαλί
π’ όλα τα πλάσματά Σου, Κύριε, πατούνε
Κάνε τα, να ‘ναι όλα γελαστά,
έχθρες και μίση και πολέμοι να χαθούνε
Κάνε, Εσύ, να είναι η ζωή,
μία ολάνθιστη και φωτεινή λιακάδα
κι έχε καλά τον τόπο, όπου ζω,
την ξενιτιά κι όπου ανασαίνει Ελλάδα
Μαρία Βογιατζάκη – Ντούζα
Μα μην αργεί η άνοιξη;
Προσμένω άνοιξη να δω, λουλούδια να μυρίσω
Και την σπαθιά χελιδονιού σ΄ ανασεμιά να ζήσω
Προσμένω στο παράθυρο δένδρα να δω ν΄ ανθίσουν
Και πρώτα τις αμυγδαλιές ανθό για να ροδίσουν
Περνούν ημέρες και αργεί η άνοιξη να έλθει
Στον ουρανό ψηλά κοιτώ και σύννεφο μου γνέφει
Μαντάτα φέρνει μου θολά, μαύρα και γκρίζ΄ αντάμα
Ευθύς θεό παρακαλώ να κάνει ένα θαύμα
Δεν είναι σύνηθες αυτό η φύση να κουρνιάζει
Δεν είναι Θε μου δυνατό ο φόβος να με σκιάζει
Αγέρας ήλθε πνιγηρός με σκόνη φορτωμένος
Και στις ειδήσεις μας μιλούν
πως είναι μολυσμένος
Οι ειδικοί μας λεν συχνά,
αυτό ΄ναι πανδημία
Μα θα την ξεπεράσουμε
πριν γίνει τραγωδία
Κλεισμένοι μες΄στα σπίτια μας
με φλόγα την ελπίδα
Άξαφνα μπαίνει ένα φως
απρόσμεν΄ ηλιαχτίδα
Της άνοιξης η εποχή
στα ραντεβού είναι πιστή
ΝΑΙ, λέμε, φύση δυνατή
γιατί οφείλει να νοιαστεί!
Έρχετ΄αέρας καθαρός
η πλάση ευωδιάζει
Άνοιξης ώρα έρχεται
που την ζωή αλλάζει!!
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Άνοιξη ανθοστόλιστη
Άνοιξη ανθοστόλιστη, και χρυσοκεντημένη,
μ’ αρώματα εξωτικά, από παντού λουσμένη.
Πάνω στο άτι το λευκό, περήφανη, μοιραία,
ήρθες να κάνεις τη ζωή, τρείς μήνες πιο σπουδαία.
Αχτίδες παιγνιδιάρικες, μ’ αγάπη μας θερμαίνουν,
και στις καρδιές νέα πνοή, δίνουν και τσ’ ανασταίνουν.
Τα λαμπιόνια τ’ ουρανού, με χάρη σεργιανίζουν,
ναζιάρικα και θαμπερά, το άπειρο φωτίζουν.
Ο άνεμος δίχως φειδώ, το χάδι του δωρίζει,
και μ’ άνθη μοσχομυριστά, τον κόσμο μας στολίζει.
Που τραγουδάει ρυθμικά, στου έρωτα τον στίχο,
κ’ ενίoτε και οι καρδιές, πάλλονται μ’ έναν ήχο.
Πάνω σε χλοοτάπητα, χαίρονται και γελούνε,
μ’ όμορφα λιανοτράγουδα, τη φύση μας υμνούνε.
Οι μυγδαλιές ολάνθιστες, νυφούλες καμαρώνουν,
τα δέντρα υπερήφανα, τα κλώνια τους απλώνουν.
Επάνω τους μελωδικά, πουλάκια κελαηδούνε,
και με στεντόρεια φωνή, πίστη θα ορκιστούνε.
Σ’ μια τσαχπίνα, φουντωτή, σκερτσόζα, παιγνιδιάρα,
πολύχρωμη, και παχουλή, μικρούλα και χαδιάρα.
Τ’ αποδημητικά πτηνά, γυρνούν εις την φωλιά τους,
κι όλα τ’ αγριολούλουδα, σκορπούν την ευωδιά τους.
Του Χρόνου κόρη όμορφη, ξυπνάς τα όνειρά μας,
διώχνεις το γκρίζο της ζωής, σαν έρχεσαι σιμά μας.
Τα μπορτοροδοκόκκινα χρώματα σαν απλώνεις
πίνακας είσαι ακριβός, και τις ψυχές μερώνεις.
Κι’ ευθύς αναπτερώνετε η κάθε μας ελπίδα,
πλέον είναι ανάμνηση, κι όποια καταιγίδα.
Γι αυτό και Άνοιξη γλυκιά, όλοι σε προσδοκούμε,
να μας γλυκαίνεις τη ζωή, και να χαμογελούμε.
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Άνοιξη τα λουλούδια σου!
Άνοιξη τα λουλούδια σου μ ´ έχουνε μαγεμένη,
κρίνα με ρόδα που ανθούν σ ´ έχουν στεφανωμένη.
Ερωτικά καλέσματα κάνουν και τα πουλάκια,
απού το χάραμα τσ ´αυγής που σβήνουν τ’ αστεράκια.
Πολλές χιλιάδες ομορφιές λουλουδοπαιγνιδίζουν,
και με αρώματα μεθούν μερόνυχτα π ´ ανθίζουν.
Οι ουρανοί ανοίγουνε πύλες μανταλωμένες,
και διώχνουνε τα σύννεφα με νύχτες παγωμένες.
Οι άγγελοι του έρωτα με τόξα φορτωμένοι,
ουρανοκατεβαίνουνε μ ´ αγάπη φωτισμένοι.
Χτυπούν στη μέση τσι καρδιές που έχουν σημαδέψει,
κι ´ οι δυό καρδιές γίνουντε μια στη χάση με τη φέξη.
Στσ´ άνοιξης τσι παράδεισους ζωές ξαναγεννιούνται ,
π ´ έχει στα σπλάχνα τση η γη και που Γλυκά κοιμούνται.
Οι ουρανοί ανοίγουνε άνοιξη μ ´ ηλιαχτίδες,
π ´ ούλη τη γη σκεπάζουνε με τση Ζωής ελπίδες.
