Μοναξιά!
Άνθρωποι…άνθρωποι…άνθρωποι…Κοινό τους γνώρισμα η δίψα ν’αποκτήσουν…ν’ αποκτήσουν, μ’όποιο τρόπο…Δικό τους γέννημα ο πόλεμος, η ειρήνη, το δίκιο, τ’ άδικο, ο πλούτος, η μιζέρια…Κοινή αφετηρία το «εγώ», κοινός θεός (σ’όποια θρησκεία) ο Μαμωνάς, κοινό χαρακτηριστικό τους ο αριβισμός.
Και η εικόνα της καθημερινότητας: Κοπαδιαστά ανθρώπινα κορμιά να σέρνουν βιαστικά τα βήματά τους στις λεωφόρους των πόλεων, και όχι μόνο. Τρέχουν, να προλάβουν…Κέρινες μάσκες, βλέμμα απλανές αδιάφορο στον διπλανό το διαβατάρη, τον τόσο κοντινό, τον τόσο μακρινό…
Με τραβηγμένες τις αμπάρες στα εσώψυχα, βιώνει ο καθείς, το οδυνηρό συναίσθημα της μοναξιάς, ας τον περιστοιχίζουν άνθρωποι δεκάδες…εκατοντάδες…
Και σαν τελειώσει η τρεχάλα της καθημερινότητας, κλείνει και ασφαλίζει το κορμί στον περιορισμένο τον ορίζοντα των τοίχων του διαμερίσματός του.
Μα σε κείνο το μικρόκοσμο των τεσσάρων τοίχων, αισθάνεται τη μοναξιά να παίρνει τη μορφή περικοκλάδας που σφίγγει πνιγηρά τον περιορισμένο χώρο.
Και όχι λίγοι από τα “θύματα της μοναξιάς” βουτάνε την ψυχή τους σε γιατροσόφια και μαντζούνια των ψυχιάτρων, ψάχνουν κουβέντα ανθρώπινη στους ψυχολόγους αποζητώντας υποκατάστατα…
Σε καιρούς αλλοτινούς σπάνιζαν τούτες οι ειδικότητες, οι άνθρωποι συντροφιάζονταν, αντάλλασσαν σκέψεις, απόψεις, συμπαράσταση και η μοναξιά, δεν είχε θέση στην παρέα τους. Μα σήμερα, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα ο πολυάσχολος, ξέχασε τον άνθρωπο και τρέχει να προφτάσει, χωρίς ούτε στιγμή να περισσεύει να αναλογιστεί τι έχασε, τι έχει, τι του πρέπει…
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος-Συγγραφέας
“Μόνοι στο πλήθος”
Σε μια τόσο πολυπληθή γη, σε χώρες με εκατομμύρια ανθρώπους, σε μεγαλουπόλεις και χωριά, παντού κρύβεται μοναξιά.
Ίσως και να πρωταγωνιστεί!
Ανάμεσα σε κόσμο, πώς γίνεται να νιώθουμε μόνοι;
Μήπως φταίνε οι ασχολίες που μας τρέχουν συνεχώς;
Μήπως κοιτάμε αφ’ υψηλού τους άλλους και δεν τους καταδεχόμεθα για συντροφιά μας;
Μήπως έχει ο καθένας μας ένα χρυσό κλουβάκι, που δεν χωράει άλλον μέσα;
Μήπως είμαστε τόσο γεμάτοι με τα αγαθά μας, με τον εαυτό μας, με τη δουλειά μας,
που δεν δίνουμε χρόνο και ενδιαφέρον για άλλους;
Ή μήπως επειδή υπάρχουν στην εποχή μας ασχολίες, όπως το να παίζουμε με αγνώστους στο διαδίκτυο και να ανταλλάσουμε κάποιες πληροφορίες, μας αρκεί αυτό;
Όμως, έστω και αν μας απαντάνε, δεν παύει να μην έχουμε ακούσει τη φωνή τους.
Δεν έχουμε δει τα ματάκια τους! Μια σχετικά ψεύτικη επικοινωνία και για εμάς και για εκείνους.
Μόλις κλείσουμε το μηχάνημα με τα πλήκτρα, ξάφνου διαχέεται μια μοναξιά και πάλι.
Αντί αυτού, μήπως να ανοίξουμε το παράθυρό μας να δούμε τους διπλανούς κατοίκους;
Καλύτερα να μας πουν περίεργους, από το να μην γνωρίζουμε τον γείτονά μας.
Ας τους ρωτήσουμε με πραγματικό ενδιαφέρον, πώς είναι, τι κάνουν.
Ας διατυπώσουμε στα γρήγορα μια θετική σκέψη μας να τους συντροφεύει.
Ας προλάβουμε να πούμε καθώς συναντιόμαστε στα σκαλιά της πολυκατοικίας, ένα αισιόδοξο νέο, προτού κλειδωθούμε και πάλι στο χώρο μας και μείνουμε τετ-α-τετ με τον υπολογιστή μας.
Για κοιτάξτε τώρα έξω από το παράθυρό σας! Ναι΄ τώρα κοιτάξτε!
Ίσως να βρίσκονται δυο νέοι καλοί φίλοι εκεί έξω, που είναι καλοπροαίρετα διαθέσιμοι,
για λίγη κουβεντούλα και μια ανθρώπινη ματιά!
Μαίρη Σκαμνάκη (Κουτρούλη)
Ιδ. Υπάλληλος-Συγγραφέας
Μέλος Δ.Σ. `Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
Η μοναξιά της εγκατάλειψης αλλά και της δημιουργίας!
Το αίσθημα της απομόνωσης που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος τείνει να γίνεται όλο και περισσότερο πραγματικότητα και οι αιτίες που προκαλούν την μοναξιά και τον μοναχικό βίο είναι ποικίλες, αναλόγως περιπτώσεων.
Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που αισθάνονται την εγκατάλειψη αλλά όλο και περισσότερο στη σύγχρονη εποχή μας προστίθενται άτομα νεότερης ηλικίας και βέβαια κατά τον πλείστον, όπως μας πληροφορούν και οι σχετικές έρευνες, προέρχονται από προβλήματα ενδοοικογενειακής κατάστασης.
Είτε όμως πρόκειται περί ηλικιωμένων είτε νεότερων ατόμων, αυτό που απαλύνει τον πόνο και προσθέτει στιγμές ευχάριστης διαβίωσης είναι η προσφορά αγάπης και στοιχειώδους μέριμνας από τον συγγενή , τον φίλο ή τον συνάνθρωπο!
Είναι δυσβάστακτο και βαρύ το συναίσθημα της εγκατάλειψης και πολλές φορές οδηγεί σε ασθένειες και κατάθλιψη, με την ποιότητα ζωής του ατόμου να ολισθαίνει προς το χειρότερο.
Μια άλλη «μορφή» μοναξιάς είναι και η προσωπική επιλογή της μοναχικότητας!
Αρκετοί άνθρωποι, κυρίως νεότερης ηλικίας , αρέσκονται να ζουν μόνοι στον δικό τους χώρο, στο δικό τους σπίτι και η έγνοια τους, μετά την καθημερινή εργασία είναι να πουν «σπίτι μου σπιτάκι μου» και να τρέξουν να … χωθούν σε αυτό!
Οι περισσότεροι βρίσκουν δημιουργικούς τρόπους να ασχολούνται είτε αυτοί οι τρόποι είναι καλλιτεχνικές δημιουργίες, ερευνητικές εργασίες, συγγραφή βιβλίων και άλλες χρήσιμες για τους ίδιους και το κοινωνικό σύνολο προσωπικές ενασχολήσεις!
Ο κοινωνιολόγος Eric Klinenberg έχει υποστηρίξει ότι: « Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν ζούμε μόνοι, αλλά αν αισθανόμαστε μόνοι».
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης Αρθρογράφος – Διηγηματογράφος
Της μοναξιάς τα χρώματα…
Τη μοναξιά βγήκα, να βρω στις γειτονιές του κόσμου,
που κάπου εκεί θα ταίριαζε κι ο κόσμος ο δικός μου
Καθόλου δεν περπάτησα ,για να τη συναντήσω,
μα και δε δυσκολεύτηκα, να την αναγνωρίσω
Σκούρο μαντήλι φόραγε, στον ερχομό της μέρας,
κι είχε τα φώτα της σβηστά στο «γεια» της καλησπέρας
Είχε τρομακτική σιωπή, που μου’ παιρνε τ’ αυτιά μου
και δε μπορούσα, να γροικώ την ίδια τη μιλιά μου
Κόσμος επερνοδιάβαινε της μοναξιάς τους δρόμους,
κι αδιαφορία αβάσταχτη κρατούσε εις τους ώμους
Ούτε φωνή, ούτε λαλιά…Κι εγώ ανάμεσά τους
μάταια το προσπάθησα, ν’ ακούσω μια μιλιά τους
Χαμόγελα εμοίρασα και καλοσύνης δόση,
μα δεν το καταδέχτηκε κανείς, ν’ ανταποδώσει
Μία ψυχή αναζήτησα, να μοιραστεί μαζί μου
χαρές και λύπες ,π’ έζησα και ζω εις τη ζωή μου
Κι όμως καμιά δε βρέθηκε, που να ‘χει ώρα άδεια,
για να παλαίψουμε μαζί, της μοναξιάς τα βράδια
Κι αφού μια «άγονη γραμμή» ήταν η διαδρομή μου,
γύρισα εκεί που…Η μοναξιά φίλη ήταν και γνωστή μου
Κι είπα με θάρρος στην καρδιά, για όσο μόνη θα ‘ναι,
πως “απ’ τη λάθος συντροφιά, η μοναξιά καλιά ‘ναι”
Γιατί μπορεί κι η μοναξιά, παρέα να της κάνει
σκέψη, ψυχή, καρδιά και νου σαν βγάνει στο σεργιάνι.
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
Φιλόλογος
Η μοναξιά στην εποχή μας
Η μοναξιά στην εποχή που ζούμε έχει γίνει,
μάστιγα για τον άνθρωπο και στίγμα του αφήνει.
Μοιάζει αγιάτρευτη πληγή που πάντα αίμα τρέχει,
και δεν αλλάζει πρόσωπο, ανέ βροντά και βρέχει.
Είναι ασθένεια σκληρή που κυβερνά ανθρώπους
με χαρακτήρα δύσκολο και μπερδεμένους τρόπους.
Εύκολα δεν γιατρεύεται, φάρμακα δεν θα βρείτε,
που να χτυπούν τη μοναξιά στον κόπο να μην μπείτε.
Οι πάσχονυες ελάχιστα βγαίνουν από το σπίτι,
και δεν απομακρύνονται πέρ’ από τον πορίτη.
Κλειστοφοβία έχουνε οι πιο πολλοί βεβαίως,
να τους στηρίξουν οι δικοί και φίλοι έχουν χρέος.
Τη μοναξιά μας διάφορες μορφές τη διακρίνουν,
που έχουν παρενέργειες αγιάτρευτες αν μείνουν.
Δύναμη θέλ’ ο ασθενής για να την ξεπεράσει,
και τόνους την υπομονή στο γιατρεμό να φτάσει.
Ρόλο τα ψυχολογικά παίζουν πολύ μεγάλο,
που ταλανίζουν σήμερα, τον ένα και τον άλλο.
Οι πιο πολλοί τη μοναξιά την(ε) περνούν στο…πόδι,
και βρίσκουνε το γιατρικό, αν σπάσουνε το ρόδι.
Ο χαρακτήρας τ’ ασθενή ρόλο κι εκείνος παίζει,
ίσως το μεγαλύτερο που μπαίνει στο τραπέζι.
Εννιαχωριανός
Η μοναξιά
Πόνος βαρύς η μοναξιά, όπου σε ταλανίζει,
σαν τον τυφώνα σε χτυπά κ’ ευθύς σε αφοπλίζει.
Χάνεται το χαμόγελο, σου κλέβει το κουράγιο,
δε βρίσκεις μες το διάβα σου, απάνεμο μουράγιο.
Είναι θλιμμένη χαραυγή, τ’ αστέρια δεν φωτίζουν,
Άγγελοι πια δεν ψάλλουνε, τα σύννεφα δακρύζουν.
Μες την ψυχή σου κεραυνοί, μόν’ αστραποβροντούνε,
οι χρυσαχτίδες οι θερμές, για σένα δεν θα ρθούνε.
Γιατ’ όλες σε προσπέρασαν, κι’ έχουν αλλού φωλιάσει,
κι θαλπωρή που πρόσμενες, σ’ εσένα δεν θα φτάσει.
Μόνο τον άσχημο καιρό, έχεις πλέον σιμά σου,
επροσδοκούσες Άνοιξη, μ’ άνθισε μακριά σου.
Έσβησαν κι ελπίδες σου, μες την μουντή ζωή σου,
η μοναξιά πια εσαεί, φώλιασε στην ψυχή σου.
Έγινε φίλη σου πιστή, φίλη καλά κρυμμένη,
σ’ όλες τις φάσεις της ζωής, πλάι σου πάντα μένει.
Είναι εξ απορρήτων σου, σφιχτά την αγκαλιάζεις,
και γύρω σου χωρίς σκοπό, κι’ απόγνωση κοιτάζεις.
Γι’ αχαριστία της μιλάς, και συνεχώς δακρύζεις,
και με τη σκέψη σου θολή, εις τα παλιά γυρίζεις.
Τότε που δεν την γνώριζες, κι όλο χαμογελούσες,
ποτέ δεν φανταζόσουνα, μ’ εκείνη πως θα ζούσες.
Αγκαλιασμένες και οι δυο, στου πόνου τ’ ανηφόρι,
αλύπητα να σε χτυπά, χιονιάς και ξεροβόρι.
Γιατί δεν βρίσκεις δύναμη, και σθένος ν’ αντιδράσεις,
και τον χειμώνα της ζωής, για λίγο να ξεχάσεις!
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Συντ. Δημοσιογράφος
Τσι μοναξιάς τη συντροφιά
Τσι μοναξιάς τη σιντροφιά δεν τηνέ νταγιαντίζω,
κι ´οντέ μου ανακοληθεί με πλάνη τη ξορίζω.
Σιμά κοντά μας τριγυρνά τρυπώνει στη Ζωή μας,
και την ελπίδα προσπαθεί να πάρει τσι ψυχή μας.
Εδά θαρρώ πως ήβρηκε με θάρρος τα πλαθιά ντσι,
και μπαινοβγαίνει στσι καρδιές σα να’ ναι γειτονιά τσι.
Όσοι τσι ψάχνουν ομορφιές μια μέρα θα ξεχάσουν,
τα πλούτοι πούχ ΄η συντροφιά ώσπου και να γεράσουν.
Δε τη καλούνε σε χαρές φίλους ποτές δε κάνει
στη λύπη με τα δάκρια τα γιορτινά τσι βάνει.
Τσι νύχτας μου τα όνειρα τσι μέρας οι ελπίδες,
τη μοναξιά μου διώχνουνε κι ας πιάνουν καταιγίδες.
Οντέ θορώ σπίθια κλειστά πόρτες μανταλομένες,
αναστορούμαι τσ ´ έποχές απού’ ταν φωτισμένες.
Όνειρα με ελπίδες μου σα σας βαγιοκλαδίζω,
και στη δική σας συντροφιά θ ´αετοπεταρίζω…
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Σου φαίνεται…
Σου φαίνεται πως κάτι θορυβεί έξω απ’ την πόρτα σου, πως ένα φως άναψε μόνο του στο μέσα δωμάτιο, πως κάποιος σου χτυπά νυχτιάτικα… Να και μια φωνή…μέσα στο σπίτι! Πιθανότατα να καταχτυπάει το ασανσέρ, το λαμπάκι σου του σαλονιού θα τρεμοσβήνει πάλι, ο γείτονας δίπλα κάτι θα επισκευάζει, κι οι φωνές που ακούγονται, μόνο απ’ τον δρόμο μπορεί να έρχονται τέτοια ώρα! Κι αν δεν είναι έτσι;
Ανασηκώνεσαι απ’ το κρεββάτι, ανάβεις όλα τα φώτα του σπιτιού και κοιτάς ολόγυρα ερευνητικά… Ψυχή ζώσα! Μόνο εσύ κι οι ανησυχίες σου… Και βεβαίως η απέραντη μοναξιά σου τις ατέλειωτες ώρες που έχεις ανάγκη την ανθρώπινη παρουσία και συμπαράσταση! Κι όχι ότι δεν έχεις φίλους! 1000 έχεις στο «βιβλίο των προσώπων»! Ανταλλάσσεις καθημερινά τα νέα, τις «καλημέρες» και τις «καληνύχτες» σου, με τουλάχιστον 50 απ’ αυτούς. Και βεβαίως μιλάς στο κινητό όλη μέρα… Μικρή παρηγοριά, μιας κι η ανθρώπινη παρουσία είναι αναντικατάστατη! Προσφέρει ενθαρρυντική κουβεντούλα, πρακτική βοήθεια στην ανάγκη, αίσθημα ασφάλειας, την αίσθηση ότι σ’ αγαπούν και σε φροντίζουν… Κακή η μοναξιά, ειδικά στις μεγάλες ηλικίες! Δεν αστειεύεται… Σε κατακυριεύει, τρομοκρατεί, αποθαρρύνει, σε συντρίβει, και μάλιστα σ’ έναν κόσμο ανοιχτό, καταδεχτικό, πολιτισμένο…
Αθηνά Κανιτσάκη
