Η μνήμη κοντανασαίνει στα σοκάκια της πόλης

Τη νοσταλγείτε την πόλη; Θυμάστε στιγμές, αγγίγματα, τοποθεσίες, όνειρα; Eχετε “διαβάσει” ποτέ τα Χανιά προς τα πίσω; Να πεις, «τότε έκανα αυτό», «εδώ έκανα αυτό με αυτή την παρέα»…
Η ζωή μας ολάκερη, μια τοιχογραφία σε μια εκκλησία. Κάθεται ο αγιογράφος της ζωής στα Χανιά, κάνει νηστεία και την φτιάχνει ψηφίδα ψηφίδα… Υστερα, πάει ίσα πίσω, κοιτά το μεγαλείο της δικής μας ζωής, και λέει: «Θα διορθώσω αυτό, θα διορθώσω το άλλο…» Και ξανακάθεται στο καβαλέτο…
Ετσι και η ζωή μας, στα Χανιά το 2017. Στέκεις, την κοιτάς μπροστά τη ζωή, μα εκεί που κάθεσαι απέναντι απ’ τον Φιρκά σε πολιορκούν οι θύμησες… «Τότες, έκανα αυτό…»
Ποιος αρνείται πως οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Κι όταν λέω αγάπες, εννοώ αυτή την θαλπωρή της μνήμης. Που μέσα σε κάθε γωνιά τούτης της πόλης, στέκεται και κοντανασαίνει ρυθμικά.
«Τότες, στη Νέα Χώρα, ήμουν με τον Κώστα και την Καίτη…».
Αλλά είσαι τώρα εκεί, ολάκερος με άλλη παρέα, ίσα απάνω καβάλα, στο άτι του μέλλοντος.
Και πάμε παρακάτω….