Βαγγέλης Στρατουδάκης
Στην ιστορική μας μνήμη, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι μήνες του χρόνου, φέρουν το βάρος ιστορικών γεγονότων.
Τον Μάρτιο έχουμε την έναρξη της ελληνικής επανάστασης, τον Απρίλιο έχουμε το πραξικόπημα της Χούντας των Συνταγματαρχών, τον Μάιο έχουμε τα γεγονότα της εργατικής Πρωτομαγιάς, τον Ιούλιο έχουμε τα Ιουλιανά, τη ρήξη της Ένωσης κέντρου με το Παλάτι, τον Αύγουστο έχουμε τον τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο, τον Σεπτέμβριο έχουμε τα Σεπτεμβριανά, το πογκρόμ του τουρκικού παρακράτους ενάντια στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, τον Οκτώβριο έχουμε την κήρυξη του ελληνοτουρκικού πολέμου, τον Νοέμβριο έχουμε τα Νοεμβριανά, τη σύγκρουση του βασιλιά Κωνσταντίνου με τις δυνάμεις της Αντάντ. Τέλος, έχουμε και τα Δεκεμβριανά· η μάχη της Αθήνας στην ουσία ήταν το προανάκρουσμα του εμφυλίου πολέμου 1946-49.
Λίγο πριν τη λήξη του πολέμου άρχισε η μοιρασιά από τους συμμάχους, κατατάσσοντας τη χώρα μας στη σφαίρα επιρροής της Δύσης, κάτι για το οποίο οι Σοβιετικοί δεν έφεραν αντιρρήσεις. Υλοποιώντας, θα πω, τη συμφωνία αυτή, η εξουσία στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι φίλα προσκείμενη προς τη Δύση, κάτι για το οποίο οι δυνάμεις της Αριστεράς είχαν πολύ σοβαρές αντιρρήσεις, αφού και αυτές είχαν βλέψεις για την εξουσία. Έτσι και οι δύο πλευρές ήρθαν σε ρήξη, όταν ζητήθηκε στις δυνάμεις της Αριστεράς να καταθέσουν τα όπλα, προκαλώντας μαζικές διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια, που κορυφώθηκαν στις 3 Δεκεμβρίου στο Σύνταγμα, όπου οι συγκεντρωμένοι ξεπερνούσαν τις εκατό χιλιάδες. Κανένας δεν ξέρει ποιος έριξε πρώτος πυροβολισμό· άλλοι λένε το πλήθος, άλλοι η πλευρά της Αστυνομίας, άλλοι ελεύθεροι σκοπευτές.
Γεγονός είναι ότι 3 Δεκεμβρίου του 1944 ήταν ένα μελανό κομμάτι της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας με εκατοντάδες νεκρούς. Από στρατιωτικής σκοπιάς ήταν αμφίρροπη πολεμική πράξη μέσα στο αστικό περιβάλλον, ουσιαστικά στο κέντρο της Αθήνας όπου πολλές φορές οι δυνάμεις της ένοπλης Αριστεράς είχαν το πάνω χέρι, όπως έγινε στην επίθεση στου Μακρυγιάννη. Στις 12 Δεκεμβρίου πλησίασε στη διάσπαση των βρετανικών δυνάμεων στο κέντρο της Αθήνας, όμως η ενεργοποίηση του σχεδίου Manna της Αγγλίας που προέβλεπε την ενίσχυση των Δυνάμεων με βαρύ οπλισμό, επίλεκτες στρατιωτικές μονάδες, καθώς και αεροπορικούς βομβαρδισμούς, έγειραν την πλάστιγγα υπέρ του αντΕΑΜικού μετώπου και την επικράτηση πολιτικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων, που δεν είχαν την ηθική ακεραιότητα να είναι τέτοιες. Η ανακωχή υπεγράφη στις 15 Ιανουαρίου 1945 με την αποχώρηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ εκτός Αττικής, στο ύψος της Άμφισσας Δομοκού βορειοδυτικά και νοτίως στο ύψος Πύργου- Άργους.
Τέλος, τα Δεκεμβριανά παραμένουν ένα ιστορικό γεγονός, αν και τα τελευταία χρόνια τείνει να ξεχαστεί. Ο απόηχος των γεγονότων αυτών καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας για πολλά χρόνια με θετικά και αρνητικά αποτελέσματα.
Χαμένοι ( ζημιωμένοι) βγήκαν οι πεινασμένοι τότε κάτοικοι της πρωτεύουσας. Που τα προηγούμενα χρόνια είχαν σηκώσει το φορτίο και τα θύματα της πείνας.
Οι Εγγλέζοι και οι Σοβιετικοί έπαιξαν το παίγνιο σε βάρος της Αθήνας ( Ελλάδας ) και οι πολιτικές δυνάμεις, και τα συμφέροντα ( αυτα που είχαν συγχρωτιστεί με τους κατακτητές ) βρήκαν την ευκαιρία να επικρατήσουν μεταπολεμικά. Δεν ήθελαν αυτά τα συμφέροντα να αφήσουν τίποτα υπέρ των αντιστεκομένων στους Γερμανούς και πεινασμένων.
Η Αριστερά δεν ήθελε να καταλάβει την εξουσία ( έκανε βαρύ λάθος ) και οι αντιδραστικές δυνάμεις στόχο είχαν την κατάληψη του κράτους μεταπολεμικά ( και εδώ βαρύ λάθος ).
Η στάση του Δαμασκηνού αναικιμή , ο απαράδεκτος άνακτας αδιόρθωτος για την εξουσία χωρίς να νοιάζεται για την τύχη του πληθυσμού. Ισχυρός φίλος του ο Ρούσβελτ κύρια από το 1942. Οι ΗΠΑ ήταν μέτοχες για τα Δεκεμβριανά , όχι επιχειρησιακά αλλά πολιτικά . Οι Σοβιετικοί με μια πείεργη στάση Σταλινικολύ αμοραλισμού απέναντι στην αριστερά του ΕΑΜ- ΚΚΕ .
Η Αθηναική σφαγή των Δεκεμβριανών ήταν δεδομένη . Την πλήρωσε ο πεινασμένος 3,5 χρόνια πληθυσμός της πρωτεύουσας.
Και ακολούθησε η εμφύλια σφαγή .