Η κυβίστηση των “ασύστολων”

Συνάντησα χθες στα Δικαστήρια τη δασκάλα μου, την Αλέκα Μαρκογιαννάκη (φωτ.). Μου είπε μια βαριά κουβέντα: «Οι σημερινοί είναι ασύστολοι επί παντός επιστητού…». Την Αλέκα δεν την πονά τόσο το οικονομικό σκέλος του πρωτο-δεύτερου μνημονίου όσο αυτή η περιρρέουσα αίσθηση ότι κατακρεουργούνται τα ιδανικά της. Για όλα αυτά υπάρχει ονοματεπώνυμο.
Οσο κι αν προσπαθεί η εγχώρια σπέκουλα κανείς δεν ξεχνά τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ και τι πράττει. Αυτό δεν καταπίνεται από τους σκεπτόμενους πολίτες, από ανθρώπους με μια διαδρομή. Βασικά η κυβίστηση είναι (ως κατάποση) κάτι που καίει τον ουρανίσκο όλων. Πόσο πιο αμόλυντη θα ήταν σήμερα η πολιτική μας ζωή, αν η κυβέρνηση επέλεγε τον δρόμο της μετριοπάθειας όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Αν συμπεριφερόταν με τη λογική ενός αστικού κόμματος. Αυτό το εμπόριο «ριζοσπαστισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης» όταν είναι υποκριτικό, αποσαθρώνει τις ψυχολογικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Κόβει την ανάσα η κυνική επιλογή ότι «με ’μας αρχίζει και τελειώνει η Ελληνική Δημοκρατία».
Σιγά τα ωά και τα βερύκοκα… Φτιασίδια για τα μνημόνια δεν υπάρχουν. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν αλήθεια να είναι τα πράγματα;