Ο κορωνοϊός έφερε τον αποκλεισμό γή η οργή του Θεού
Αν και είναι παραπερασμένα τα Νικολοβάρβαρα, δε γροικάτε συντυχή, σε αντίθεση βέβαια με τσοι περασμένους χρόνους, σα τούτονε το καιρό απού εγώ αναστορούμαι εδά.
Απού τ’ ατέλειωτα σούρτα φέρτα τω γυναικώ σαν εταιριάζανε σε συντροφιές για τη Χριστουγεννιάτικη ζαχαροπλαστική, οι χτύποι τω χαβανιώ, απου εκοπανίζανε τα μπαχαρικά και τα εύθυμα βαταλαλήματά ντωνε, απου τουτεσάς τσ’ ώρες η γλώσσα ντωνε δεν είχε αναπαημό μα κι οι σωροί τα φουρνόκλαδα στσοι κατάλληλους χώρους τσ’ αυλής οι γοι άντρες, για να πυρώνουνε τσοι φούρνους οι γυναίκες, όταν τσοι χρειάζουντανε εδιαμορφώνανε το εορταστικό κλίμα του χριστουγεννιάτικου δωδεκαημέρου.
Μα τουτηνέ τη χρονιά, απου μας εκόπιασε ο τρισκατάρατος ιός, με τσοι κακές του προθέσεις και τσοι θανατηφόρες του ικανότητες, μας έκλεισε στα σπίθια μας, και μας εστέρησε από τουτεσάς τσοι συντροφιές και τσ’ οποιασδήποτε εορταστικές εκδηλώσεις, ακόμη κι από τον εκκλησιασμό, στσοι χώρους λατρείας. Γι’ αυτό κι η Επιστήμη ορθός έπραξε, αφού τουτοσάς ο ιός είναι ατρόμητος και αχτύπητος κι ούτε τα πανίσχυρα όπλα απου έχουνε οι γι αθρώποι στη διάθεσή ντωνε, σκιάζεται, όπως τσ’ ατομικές μπόμπες, τσοι διηπειρωτικούς πυραύλους και τόσα άλλα, αφού κι εκείνα μόνο αθρώπους σκοτώνουνε κι όι ιούς.
Αποφασίσανε οι ηγέτες μας το “Μένουμε σπίτι” και για τσ’ αναγκαίες εξόδους μας, «πλύσιμο χεριώ, μάσκα κι αλάργο αλάργο» για όσους θέλουνε να το ρισκάρουνε νάναι και του χρόνου επαέ, σα δε τύχουνε βέβαια κάποιες άλλες απρόβλεπτες αναποδιές, στη στράτα τση ζωής ντωνε, γιατί ‘ναι γνωστό πως «είμαστε, εμείς οι γι αθρώποι, σημερνοί κι αυριανοί δεν είμαστανε», κατά τα λεγόμενα του λαού.
Έτσα το λοιπός προχωρούμε ζάλο – ζάλο όθε το εορταστικό δωδεκαήμερο, αθόρυβα και προβληματισμένοι. Αν και είμαστονε στο καταχείμωνο, οι κορφές τσοι Μαδάρας, όπως τσοι θωρώ από παέ από τα κατωμέρια απου διάω. Δεν έχουνε βαρμένο ως εδά το χειμωνιάτικο άσπρο ντωνε τζεμπέρι, που κι ο χειμώνας είναι έπαε, κι έχει ο Θεός ως ταχιά κινούνται στσοι ρυθμούς απου οι φυσικοί νόμοι τα κουμαντάρουνε. Κι εμείς οι γι αθρώποι σοντηρούμε τη ζωή από τα παραθύρια και τα μπαλκόνια, οπλισμένοι με υπομονή κι ελπίζομε σε κάποιο κάποτε καλύτερο αύριο. Πάντοτε τουτηνά οι γι αγώνες με τσ’ αόρατους εχθρούς ήτανε κι είναι και δύσκολοι κι ολέθριοι για τσ’ αθρώπους. Γι’ αυτό και κατά τη ταπεινή μου γνώμη τα μπλιο καλύτερα όπλα για το ανώνυμο πλήθος είναι η γι υπακοή στσοι εντολές και τσ’ αποφάσεις των αρμοδίων απου έχουν οριστεί από το επίσημο κράτος και υπομονή. Κάθε άλλη κίνηση είναι “εκ του πονηρού”.
Σ’ αυτές ιδιαίτερα τσοι δύσκολες ώρες, τσοι θεωρώ ανεπίτρεπτες γιατί «αι ημέραι πονηραί εισί» και οι πολυφωνίες τσοι περισσότερες φορές κάνουνε κακό «γιατί όπου πολλοί πετεινοί κράζουνε αργεί να ξημερώσει», μα κι ακόμη αν κι είμαι ασπούδαχτος, ο νους μου με δασκαλεύει να πω τη σκέψη που κυριαρχεί στο γεροντικό μυαλό μου, πως ίσως πολλοί νόμοι άμα τσ’ επανεξετάσουνε, θα σηκώνανε κάποιες βελτιώσεις· άλλο είναι βέβαια πως θα παρουσιαστούνε κάποιες δυσκολίες για την εφαρμογή τουτονά των μέτρων.
Τούτηνε όμως την ώρα τω προβληματισμών μου, ακόμη ένα καινούργιο και πολύ επίμονο ερώτημα εφύτρωσε στη σκέψη μου. Αλήθεια, μωρέ γέρο, τουτοσάς ο ιός απου επαρουσιάστηκε άξαφνα κι η εμφάνισή ντου ίσως προβληματίζει και τσ’ επιστήμονες μη μπα νάναι ένα δυνατό χαστούκι από το Θεό στσοι κοινωνίες των αθρώπω για το ξεστράτισμα από τσ’ ηθικούς νόμους; κι αφορά και την εκκλησία, απου κάθε μέρα ξεστρατίζει κι εκείνη, κι ιδιαίτερα τσοι παμμέγιστες εορτές τσοι Χρισιανοσύνης, που από μέρες προσευχής, ευγνωμοσύνης και λατρείας, τσοι κάνει τελετές και φιέστες, για την ικανοποίηση και τέρψη τω καλοφαγάδω.
Και βέβαια η ταπεινοφροσύνη δεν διαπιστώνεται από τη συμπεριφορά των εκπροσώπων τση, ούτε το ιλάσθητι του Τελώνου γροικάται από ποθές, ενώ αντιθέτως το φαρισαϊκό ότι «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο Τελώνης» (Λουκ. 18,11) λέγεται απ’ ούλους μας. Ύστερα από τα παραπάνω θέλω να διαβεβαιώσω τσ’ αναγνώστριες και τσ’ αναγνώστες μου πως η σκέψη μου αυτή δεν είναι ξεκάρφωτη, ούτε προέρχεται από κάποιες μαντικές, μαγικές γη προφητικές μου ικανότητες, αλλά στηρίζεται σε ακούσματα από την Παλαιά Διαθήκη και την Καινή, απου ο ίδιος ο Χριστός, ο Θεός τσ’ Αγάπης επήρε στα χέρια ντου: «και ποιήσας φραγγέλιον εκ σχοινιών πάντας εξέβαλεν εκ του Ιερού…» (Ιωάνν. 2,15) «… Άρατε ταύτα εντεύθεν· μη ποιείτε τον οίκον του Πατρός μου Οίκον εμπορίου» (2, 6), είναι τα αυστηρά λόγια ντου.
Δεν απομένει το λοιπός πράμ’ άλλο, παρά με κλειστές εκκλησίες και με μεγάλη υπομονή ν’ αναζητήξομε το έλεος του Θεού στσοι κατ’ ιδίαν προσευχές μας, με ειλικρινή μετάνοια, που με την συμβολή και τσ’ επιστήμης, απου γνωρίζει τση κινήσεις του καταραμένου ιού. Να βρεθεί ο τρόπος απου θα του ανακόψει τη ξέφρενη θανατηφόρα πορεία ντου οθέ τον όλεθρο και τον αφανισμό κι ύστερα να ξανανοίξουνε τσοι πόρτες τωνε οι γι Εκκλησίες που σεμνοπρεπώς θα παρακολουθούμε τσ’ ιερές ακολουθίες και θα εκφράζομε τσ’ Ευχαριστίες μας και την ευγνωμοσύνη μας απου το έλεός Του επέτρεψε να βγούμε κι απ’ αυτό το αδιέξοδο. Και παράλληλα να συνέλθομε κιόλας από τσ’ υπερβολές. Και τσοι χρονιάρες μέρες να τιμάται η γι οικογενειακή θαλπωρή και συνοχή, γιατί είναι κοινωνική ανάγκη.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας.
Χριστός γεννάται δοξάσατε…
Αναγνώστριες κι αναγνώστες μου Ευλοημένες εορτές και τρισευλοημένη Καινούργια Χρονιά χωρίς ιούς και περιορισμούς σας εύχομαι κι αναζητηχτοί.
Το γεροντάκι
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Συντυχή = Μικρός θόρυβος
Γροικάται = Ακούγεται
Αναστορούμαι = Θυμούμαι
Βαταλαλώ = Φλυαρώ
Αναπαημός ή αναπαμός = Ανάπαυση
Φουρνόκλαδα = Θάμνοι κατάλληλοι
Σημερνοί = Σημερινοί
Ζάλο = Βήμα
Οθέ = Προς
Κατωμέρια = Πεδινά
Διάω = Διαμένω
Βαρμένο = Βάλλει
Τζεμπέρι = Κεφαλόδεσμος (μαντήλι) γυναικών
Σοντηρούμε = Βλέπουμε
Μήμπα = Μήπως
Ποθείς = Πουθενά
Πράμα = Τίποτα
