Έχει το ίδιο χρώμα με τα κρινάκια της θάλασσας. Αυτά που σκύβουν, άλλοτε πίσω από τον άνεμο κι άλλοτε προς το φως.
Σκέφτηκα πως, αφήνοντας πίσω τον άνεμο και κοιτάζοντας προς το φως, ίσως αυτό να είναι η γαλήνη.
Ίσως να βρίσκεται και σ’ ένα βλέμμα. Όχι τυχαία, αλλά εσκεμμένα, κι όχι μια αλλά πολλές φορές, την αναζητούσα σ’ ένα βλέμμα. Σ’ αυτό το βλέμμα, ήταν μαζεμένα όλα τα δάκρυα, όλος ο πόνος, όλες οι ελπίδες, όλες οι μανάδες, όλα τα παιδιά και ήταν δίπλα στα μεταλλικά, ασημένια, χρυσάφι ανθρωπάκια, σε καλοσχηματισμένες καρδιές, άνω και κάτω άκρα.
Ήταν σε όλα κωδικοποιημένος ο άγραφος νόμος. «Δώσε μου και θα σου δώσω ή αν μου δώσεις θα σου δώσω κι εγώ».
Το μαντέψατε, ήταν τα τάματα δίπλα στην εικόνα της Παναγίας. Και καθώς φύσαγε τ’ αγέρι τ’ Αυγούστου, τα κρινάκια μου θύμισαν πως η γαλήνη έχει χρώμα. Μπορεί να είναι κίτρινο, ίσως μπλε, μπορεί και πράσινο ή μωβ βιολετί. Αρκεί να ‘χει φως.
Κι όταν βλέπουμε με τα μάτια της καρδιάς, τα πάντα γύρω μας έχουν φως. Κι έτσι θα είμαστε πιο κοντά στο ζητούμενο, την πολυπόθητη γαλήνη.
Κι όποιος προσπαθήσει να περιγράφει επιστημονικά ή να δώσει ορισμό δε θα τα καταφέρει.
Τα κορυφαία πράγματα, οι κορυφαίες καταστάσεις δεν περιγράφονται, δεν έχουν ορισμό, απλά τα βιώνεις.
Κι αυτό φαίνεται στο βλέμμα. Ακόμα και σ’ ένα βλέμμα που είναι γεμάτο πόνο και δάκρυα, μπορείς να διακρίνεις και τις ελπίδες και την αγάπη. Αυτή κι αν έχει φως! Μα από πού το παίρνει; Από μας βέβαια.
Άρα, αν εκπέμπομε φως, όλα γύρω μας είναι πιο φωτεινά. Ποιο το χρώμα της γαλήνης; Όλα τα έντονα. Τίποτε σκούρο, γκρίζο, μαύρο. Που ρίχνεις το φως; Εκεί είναι η γαλήνη.
Εν κατακλείδι, εύχομαι να έχομε γαλήνη μέσα μας, ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
