» Μαθητές του Σχολείου ∆εύτερης Ευκαιρίας Χανίων µοιράζονται την εµπειρία τους
Συµπληρώνοντας δύο χρόνια φοίτησης στο Σχολείο ∆εύτερης Ευκαιρίας Χανίων και µόλις µια ανάσα από το πολύτιµο απολυτήριο Γυµνασίου, οι εκπαιδευόµενοι/ες του Β΄ κύκλου της έδρας κλήθηκαν, εθιµοτυπικά, να αποτιµήσουν την εµπειρία της επιστροφής στα θρανία σε ώριµη ηλικία.
Με άλλα λόγια να επιχειρήσουν την προσωπική τους περιγραφική αξιολόγηση για τα 4 τετράµηνα της επανασύνδεσής τους µε την εκπαιδευτική διαδικασία σε µία ειλικρινή κατάθεση ψυχής.
Ο Said Esskouri, 38 χρονών από το Μαρόκο, επέλεξε να απαντήσει σε ενδεικτικό ερωτηµατολόγιο µε τη βοήθεια της µετάφρασης Google:
«Το να αφήσω το σχολείο ήταν κάτι που µε σηµάδεψε, ένιωθα πάντα ότι µου έλειπε ένα κοµµάτι, κάτι που δεν ολοκλήρωσα. Ήταν µια απόφαση που τότε ίσως έµοιαζε αναγκαία αλλά µε τα χρόνια κατάλαβα πόσο σηµαντικό ήταν για εµένα να επιστρέψω.
Θυµάµαι την πρώτη µέρα στο Σ∆Ε πολύ καλά. Ήµουν αγχωµένος, δεν ήξερα κανένα και φοβόµουν µήπως δεν τα καταφέρω. Όµως οι άνθρωποι εκεί µε έκαναν να νιώσω άνετα από την πρώτη στιγµή. Η ζεστασιά κι η κατανόηση των εκπαιδευτικών και των συµµαθητών µου µε ηρέµησαν και µου έδωσαν κουράγιο.
Οι πιο µεγάλες δυσκολίες στη φοίτησή µου ήταν η διαχείριση του χρόνου ανάµεσα σε οικογένεια, δουλειά και σχολείο. Υπήρχαν µέρες που ήµουν πολύ κουρασµένος µετά από 8 ώρες στην οικοδοµή αλλά δεν ήθελα να τα παρατήσω. Επίσης στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο µε τα µαθήµατα αλλά µε βοήθεια και υποµονή τα κατάφερα.
Θα θυµάµαι πάντα τη στιγµή που πήρα στα χέρια µου ένα γραπτό µε καλή βαθµολογία και ο εκπαιδευτής µου είπε ‘’µπράβο, είµαι περήφανος για εσένα’’. Ήταν µια απλή φράση αλλά για µένα σήµαινε πολλά, ήταν η απόδειξη ότι άξιζε η προσπάθεια.
Τι άλλο κέρδισα εκτός από γνώσεις; Κέρδισα αυτοπεποίθηση, πίστη στον εαυτό µου. Άρχισα να βλέπω τη ζωή µου µε άλλο µάτι, οι κοινωνικές µου σχέσεις βελτιώθηκαν σηµαντικά γιατί γνώρισα ανθρώπους που µε στήριξαν και µε ενέπνευσαν. Πριν το Σ∆Ε ήµουν πιο κλειστός άνθρωπος, µε λιγότερη αυτοεκτίµηση. Ένιωθα πως είχα µείνει πίσω και πως δεν είχα πολλές ευκαιρίες ακόµη. Μετά το Σ∆Ε νιώθω πιο δυνατός, πιο σίγουρος και πιο αισιόδοξος. Η αυτοεικόνα µου έχει αλλάξει ριζικά: τώρα βλέπω έναν άνθρωπο που αξίζει, που προσπαθεί και τα καταφέρνει.
Το απολυτήριο του Γυµνασίου είναι για εµένα ένα µεγάλο βήµα. Είναι η απόδειξη πως ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Είναι ένα κλειδί που ανοίγει νέες πόρτες στη ζωή µου. Για το µέλλον σκέφτοµαι να συνεχίσω τις σπουδές µου ίσως και σε επαγγελµατική κατάρτιση και να αξιοποιήσω τις ευκαιρίες που µου παρουσιάζονται ακόµα και τις πιο µακρινές.
Στα παιδιά µου θα έλεγα να µη σταµατήσουν ποτέ να µαθαίνουν. Η µάθηση είναι δύναµη, είναι ελευθερία. Ανοίγει το µυαλό, διευρύνει τους ορίζοντες και δίνει αυτοπεποίθηση. Είναι το καλύτερο δώρο που µπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του.
Πώς θα διαφήµιζα το Σ∆Ε σε µια φράση; Το Σ∆Ε είναι µια δεύτερη ευκαιρία να χτίσεις το µέλλον που σου αξίζει».
Η Ανδρονίκη Μπατζάκα, από την άλλη, 49 ετών, επέλεξε να εκφράσει, µε γλώσσα πηγαία και ύφος εξοµολογητικό, σκέψεις και συναισθήµατα σε ένα συνεχές κείµενο:
«Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εγώ, τότε ποιος; Αν όχι στο Σ∆Ε, τότε πού;
Το τι συνέβη, τι έφταιξε και σταµάτησα το σχολείο µικρή σηµασία έχει πια. Αν µε είχε πειράξει κι αν είχα στεναχωρηθεί; Ειλικρινά δεν ξέρω κάποιο παιδί που θα στεναχωριόταν στα 12-13 του, αν του έλεγαν ότι δε θα ξαναπάει σχολείο. Μεταξύ µας δεν αποτέλεσα εξαίρεση και κάπως έτσι µεγάλωσα απότοµα.
Τα χρόνια πέρασαν όπως ένα φύλλο που το παρασέρνει το ποτάµι, σαν άµµος στα χέρια µου που κύλησε και χάθηκε. Τόσο γρήγορα. Ξαφνικά, µέσα στην τρέλα και την τρεχάλα της καθηµερινότητας και της δουλειάς, σταµάτησα και µε αφουγκράστηκα. Ποια ήταν η αφορµή για να ανάψει στο µυαλό η σπίθα και η πυρκαγιά της επιθυµίας να ξανακάτσω στα θρανία, δε θυµάµαι. Όποια κι αν ήταν την ευχαριστώ.
Να µε λοιπόν µε το τηλέφωνο στα χέρια να ρωτάω πότε µπορώ να γραφτώ και µια ζεστή ηλιόλουστη µέρα στις 3 Οκτωβρίου του ‘’σωτήριου’’ έτους 2023 να πατώ για πρώτη φορά την αυλή του Σ∆Ε. Είχα χαρά ατόφια, από αυτήν που ελαφρώνει την ψυχή και απελευθερώνει αµέτρητες στιγµές ευτυχίας.
Όταν µπήκα στην τάξη δεν ήµουν µόνη. Ήταν µαζί κι εκείνο το κορίτσι που κάποτε, νοµίζοντας ότι απλώς, όπως έλεγαν τότε, δεν έπαιρνε τα γράµµατα, άφησε τη γνώση να ξεµακρύνει. Αυτή τη φορά όµως το ίδιο κορίτσι ήταν που ενθουσιάστηκε και ανυποµονούσε για αυτό το ταξίδι.
Με το «Μη ντρέπεστε, µη φοβάστε και µην αγχώνεστε», που µας είχε συµβουλέψει ο διευθυντής την πρώτη µέρα, έξω έξω στον νου µου για να µην το ξεχνάω ξεκίνησα. Με φτερούγισµα στην καρδιά, µε χαρά, µε ανυποµονησία, µε αποφασιστικότητα και λίγη αµηχανία.
Οι µέρες κυλούσαν γεµάτες ξεγνοιασιά, µε συζητήσεις στα διαλείµµατα, µε γέλια, µε διαφωνίες, µε κυνηγητά των καθηγητών στους διαδρόµους να µου βάλουν ασκήσεις για το σπίτι. Άλλοτε µε δηµιουργικές στιγµές κι άλλοτε µε λεκτικά ταξίδια, πάντα παρέα µε την Μπογιάνκα, τη Μαρία, τη Ζαµπία, τον Γιάννη και τον Γιώργο, τον Σαΐντ, τον Έντι, τον Τέρπανδρο και τον Πελούµπ. Με βόλτες και µατιές στον τόπο µας αλλά και βουτιές στην ιστορία και τον πολιτισµό µας. Με γνωριµίες µε ενδιαφέροντες ανθρώπους, µε πρότζεκτ, πάντα µε προσοχή να µη χάσω καµιά σταγόνα γνώσης. Τα δυο χρόνια πέρασαν µε χρυσαφένια απογεύµατα που δεν ήθελα να τελειώσουν!
∆εν ξέρω αν έχουν ψυχή τα σχολεία. Το Σ∆Ε σίγουρα έχει κι αυτή είναι οι χαρισµατικοί καθηγητές του. Άνθρωποι καλλιεργηµένοι, εµπνευσµένοι, ευγενικοί, υποστηρικτικοί, µε ενσυναίσθηση και ήθος. Με τεράστια υποµονή, µεταδοτικότητα, χιούµορ, κατανόηση και αφοσίωση. Οι διάδροµοι και οι αίθουσες είναι πια ποτισµένοι µε τις φωνές, µε τις διδαχές και τις συµβουλές τους και η τεράστια αγάπη για αυτό που κάνουν θα πλανάται πάντα στην ατµόσφαιρα του Σ∆Ε.
Σε αλλάζει άραγε το σχολείο; αναρωτήθηκα πολλές φορές. Κατέληξα ότι αυτό που κάνει είναι ότι σε βοηθάει να µάθεις πού έχεις κρύψει τον καλύτερό σου εαυτό και να τον ξανασυστήσεις στον κόσµο. Να ξαναβρείς την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίµησή σου. Να ξαναβάλεις στόχους και να πεισµώσεις να τους πετύχεις. Να ανακαλύψεις δυνατότητες που ούτε φανταζόσουν ότι έχεις. Να σου υπενθυµίσει ότι η γνώση δεν έχει ηλικία κι ότι η µάθηση είναι η µόνη περιουσία που δεν µπορεί κανείς να σου πάρει.
Ευχαριστώ, λοιπόν, Σωτήρη, Σµαράγδη, Ειρήνη, Γιάννη, Τάσο, Χριστίνα, Χρήστο. Ευχαριστώ Βασίλη, Λευτέρη, Γιάννη, Σταυρούλα και Άννα. Όχι µόνο για όσα µε µάθατε αλλά πιο πολύ για όσα µε κάνατε να αισθανθώ. Για αυτό το πρώτο σκαλοπάτι που το κάνατε ‘’χρυσό’’. Για το µέλλον που µε κάνατε να δω διαφορετικά. Για τους ορίζοντες που µου ανοίξατε. Για τον καθρέπτη που µου κάνατε παράθυρο. Για ότι µε είδατε όχι όπως ήµουν αλλά όπως µπορώ να γίνω.
Μια φορά Σ∆Ε Χανίων, για πάντα Σ∆Ε λοιπόν. Γιατί το Σχολείο ∆εύτερης Ευκαιρίας είναι ιδέα, ζεστή παρέα, θαλπωρή,
φάρος ονείρων και φως!».
Το ωραιότερο της ζωής µας ταξίδι
Το σκάφος πλέει σε ήρεµες θάλασσες. Σκοπός όλων µας να ευχαριστηθούµε τη διαδροµή, να απολαύσουµε το ταξίδι.
Ο καπετάνιος και το πλήρωµα ισχυροί, µε όραµα, θέληση και πίστη σε όλους τους επιβάτες. Εµείς οι επιβάτες οι περισσότεροι καταπονηµένοι, κουρασµένοι από τις φουρτούνες της ζωής και άλλοι νεότεροι κυνηγώντας όνειρα που έµειναν ανεκπλήρωτα.
Το ταξίδι απολαυστικό για όλους µας. Ένα ταξίδι µάθησης και γνώσεων µε µόνες µας αποσκευές την ακράδαντη πίστη και θέληση. Ενήλικες πια κι αφήνοντας πίσω µας όλα µας τα προβλήµατα καθίσαµε ξανά στα θρανία. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η αρχή δύσκολη, το µυαλό φουρτουνιασµένη θάλασσα. ∆εν είχαµε να φοβηθούµε τίποτα όµως: το σκαρί γερό, το πλήρωµα του σκάφους στις θέσεις του κρατώντας το τιµόνι σταθερά.
Όλοι µαζί ξεκινήσαµε δειλά δειλά να ξεδιπλώνουµε πτυχές της ψυχής µας. Όσο περνούσαν οι µέρες µοιραζόµασταν προβλήµατα, ιδέες, γνώσεις και σιγά σιγά, περνώντας οι µήνες, γίναµε οικογένεια. Νοιαζόµασταν ο ένας για τον άλλο και περιµέναµε την ώρα που θα βρισκόµασταν στο σχολείο. Ποιος θα µας το ΄λεγε ότι µετά από αρκετές, για κάποιους, δεκαετίες θα καθόµασταν ξανά στα θρανία µε µολύβια, τετράδια και γοµολάστιχες κυνηγώντας αριθµούς και γράµµατα;
Κάθε µέρα κι ένας προορισµός σε κάθε µάθηµα. Ατενίζοντας το πέλαγος των γνώσεων η ψυχή µας ζητούσε όλο και περισσότερα. Σηκώναµε το βλέµµα στον ορίζοντα και χαµογελούσαµε στους γλάρους που θύµιζαν τα παιδικά µας όνειρα. Όνειρα και στόχοι που έµειναν ξεχασµένοι στη µέση της διαδροµής είτε γιατί µας ανάγκασαν είτε γιατί άθελά µας τους αφήσαµε. Και τώρα, αποφασισµένοι και δυνατοί, αρχίσαµε να τους δίνουµε νέα πνοή.
Οι απορίες ατελείωτες. Και το λευκό χαρτί να περιµένει καρτερικά να αναµετρηθούµε µαζί του. Το µυαλό µας πότε καθαρό και ξεκούραστο και πότε θολό από τις σκέψεις και τα προβλήµατα της µέρας. Χρειαζόµασταν δύναµη να συνεχίσουµε. Κι η δύναµη ερχόταν µε το άνοιγµα της πόρτας. Πάντα ένα γελαστό και καλοσυνάτο πρόσωπο του πληρώµατος µε έναν καλό λόγο µάς έδινε θάρρος και δύναµη να συνεχίσουµε. Τους θαυµάζαµε και τους αγαπούσαµε όλους τους καθηγητές. Μας αγκάλιασαν, µας έδωσαν αγάπη και πίστη για τον εαυτό µας. Άνθρωποι υπέροχοι, µε όρεξη κι αποφασιστικότητα, χαµηλούς τόνους και πλατύ χαµόγελο και µια καρδιά γεµάτη καλοσύνη για όλους µας. Έτσι ηρεµούσε το µυαλό µας και γινόταν σφουγγάρι να γεµίσει µε όσα περισσότερα γινόταν. Κάτι θα έµενε και κάτι θα παίρναµε φεύγοντας από την τάξη.
Οι µέρες, οι µήνες περνούσαν ευχάριστα. Το παιχνίδι των γνώσεων έγινε καθηµερινότητα. ∆ιψούσαµε για µάθηση, για καινούρια πράγµατα και γνώσεις. Κάποια πάλι ήταν βαθιά κρυµµένα µέσα µας κι έπρεπε να τα φρεσκάρουµε. Μάθαµε, ζήσαµε κι απολαύσαµε τόσα πολλά, άλλα στο χαρτί, άλλα στα λόγια, άλλα µε βόλτες και επισκέψεις, πάντα µε αγάπη και χαµόγελο. Ήταν τόσα αυτά που µάθαµε κι ακόµα περισσότερα αυτά που δεν ξέραµε και ζητούσαµε να µάθουµε, αστείρευτη πηγή η γνώση!
Μόνο ευγνωµοσύνη νιώθαµε για αυτό το ταξίδι κι όλοι µονολογούσαµε ΠΟΤΕ ∆ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.
Το καράβι µας µπαίνει στο λιµάνι. Στην τελική ευθεία εµείς καλούµαστε να αποβιβαστούµε, να ευχαριστήσουµε από καρδιάς τον καπετάνιο και το πλήρωµα και να περιµένουµε µε ανυποµονησία το επόµενο ταξίδι, στον Β΄ κύκλο, µε τις αποσκευές µας γεµάτες εµπειρίες, γνώσεις και πείσµα να συνεχίσουµε.
Το ταξίδι µε το καράβι Σ.∆.Ε. (Σχολείο ∆εύτερης Ευκαιρίας) Χανίων ήταν το ωραιότερο ταξίδι της ζωής µας!
Οι εκπαιδευόµενοι/ες του Α1
*Η Σµαράγδη Γαληµιτάκη,
είναι εκπαιδεύτρια γλωσσικού γραµµατισµού.
