«Η επανένωση της Γερµανίας, αλλά και οι αλλαγές στην Ευρώπη, δεν πρέπει
να οδηγήσουν σε Βλάβη των σοβιετικών συµφερόντων ασφαλείας»
■Γκένσερ Υπουργός Εξωτερικών της Γερµανίας 31/1/1990
Τελικά θα τα καταφέρει ο πλανητάρχης να πάει στον παράδεισο αφού έχει πάρει πρώτα το Νόµπελ Ειρήνης; Προς το παρόν τουλάχιστον, έχει καταφέρει να γελοιοποιήσει τους ηγέτες των ισχυρών κρατών της Ευρώπης… αν µπορεί κανείς να τους ονοµάζει ακόµη ηγέτες.
Αξιολύπητη η εικόνα τους και πιο αξιολύπητοι οι λαοί που εκπροσωπούν.
Μετά τη συνάντηση που είχε ο Τραµπ στην Αλάσκα µε τον Πούτιν, όπου έβαλε τέλος στον αποµονωτισµό του, έχοντας πολύωρες συνοµιλίες µαζί του, κάλεσε και τους πρόθυµους της Ευρώπης, όχι τόσο για να τους ενηµερώσει, όσο για να τους προϊδεάσει για τις απαιτήσεις του. Οι Ουκρανοί θα προµηθευτούν από την πολεµική βιοµηχανία των ΗΠΑ οπλικά συστήµατα αξίας 90 δισ. που θα τα πληρώσουν όµως οι Ευρωπαίοι.
∆εν τόλµησε βεβαίως κανείς τους να εκφράσει αντίρρηση στον πατερούλη (έτσι τον αποκάλεσε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ) κι όταν γύρισαν στις χώρες τους, άρχισε η φαγωµάρα µεταξύ τους, για το ποιος θα πληρώσει τα λιγότερα.
Μιλάµε για την απόλυτη ταπείνωση µπροστά στον µεγάλο Βεζίρη, ιδιαίτερα της προέδρου της Κοµισιόν, όπου ο Τραµπ την ειρωνεύτηκε για την εξαιρετική εµπορική συµφωνία που έκανε µαζί της… σε βάρος της Ευρώπης φυσικά.
Το µεγάλο ερώτηµα όµως παραµένει: Γιατί οι πρόθυµοι Ευρωπαίοι, θέλουν να συνεχιστεί ο πόλεµος µε τη Ρωσία;
Είναι ξεκάθαρο, πλέον, ότι συνεχίζοντας και χρηµατοδοτώντας οι Ευρωπαίοι αυτόν τον πόλεµο, ο Πούτιν καταλαµβάνει καθηµερινά νέα εδάφη, σκοτώνονται νέοι άνθρωποι… κατά Τραµπ 7000 εβδοµαδιαίως… και τέλος φτωχοποιούνται οι Ευρωπαίοι πολίτες. Άρχισε ήδη η περικοπή κονδυλίων, για να ενισχύσουν τις στρατιωτικές δαπάνες.
Για τον Ζελένσκι ίσως ο πόλεµος είναι µια κάποια λύση… όπως και για τον Νετανιάχου… γιατί µε τη λήξη των πολέµων θα βρεθούν κι οι δύο στο εδώλιο µε την κατηγορία της διαφθοράς και της εσχάτης προδοσίας. Για αυτό ο Ζελένσκι επιµένει να θέλει να βάλει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. ∆εν αντιλαµβάνονται ότι τώρα, τον Μπάιντεν, τον αντικατέστησε ο Τραµπ, ο οποίος συµφωνεί µε τον Πούτιν ότι η Ουκρανία δεν θα είναι στο ΝΑΤΟ;
Γιατί οι Πρόθυµοι λοιπόν διακηρύσσουν, µέσω του επικίνδυνου πλέον ΓΓ του ΝΑΤΟ, ότι: «υπάρχει µια µη αναστρέψιµη πορεία για την Ουκρανία προς το ΝΑΤΟ, αλλά είναι αλήθεια ότι µερικοί σύµµαχοι συµπεριλαµβανόµενων των ΗΠΑ και της Ουγγαρίας διαφωνούν».
Πρωταγωνίστριες σ’ αυτήν την πολεµική εκστρατεία, τρεις χώρες που έχουν αιµατοκυλίσει αρκετές φορές τον πλανήτη και προφανώς θέλουν να το ξαναδοκιµάσουν: Αγγλία, Γαλλία, Γερµανία.
Ο “βραχνοκόκορας”, µάλιστα, Μακρόν, προσπαθεί να βάλει σε αυτό το κλαµπ και την Τουρκία, δελεάζοντας την ότι, αν στείλει στρατό στην Ουκρανία, θα ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες της Ευρώπης για την πολεµική της βιοµηχανία.
Το ότι αυτή η χώρα έχει κάνει εισβολή στην Κύπρο, που είναι κράτος µέλος, της ΕΕ και παρά τα ψηφίσµατα του ΟΗΕ να αποχωρήσουν τα κατοχικά στρατεύµατα, ακούω στις ειδήσεις, ότι τα τριπλασιάζει, αυτό φαίνεται να µην τους ενοχλεί.
Το ότι ότι ο Νετανιάχου αυτήν τη στιγµή προσαρτεί τη λωρίδα της Γάζας στο Ισραήλ, εξαφανίζοντας δυο εκατοµµύρια Παλαιστίνιους, ούτε αυτό τους κινητοποιεί για το διεθνές δίκαιο, πέραν κάποιων δακρύβρεχτων ανακοινώσεων. Επιλεκτικά τους ενοχλεί µόνο ο αναθεωρητισµός του Πούτιν, και προσπαθούν να µας πείσουν, ότι ο επόµενος στόχος θα είµαστε εµείς, για να ξοδεύουν τους προϋπολογισµούς των Ευρωπαίων στην καταστροφική πολεµική βιοµηχανία.
Ο δρόµος για την ειρήνη λοιπόν, για τις µαριονέτες της Ευρώπης, περνάει πρώτα από πόλεµο. Οι πραγµατικές αιτίες της σύγκρουσης δεν φαίνεται να τους απασχολούν. Το ότι έχουν περικυκλώσει τη Ρωσία µε νατοϊκές βάσεις, µια εξ αυτών στη Ρουµανία, που θα έχει µόνιµο προσωπικό πάνω από 100.000 στρατιώτες δεν τους αρκεί, θέλουν να φέρουν ακόµα πιο κοντά την πολεµική τους µηχανή. Κάτι που ήταν αναµενόµενο, όπως είχε προειδοποιήσει και ο Κίσινγκερ, ότι η Ρωσία δεν θα δεχθεί.
Όπως δεν δέχθηκε ο Κένεντι το 1962 την εγκατάσταση των βαλλιστικών ρωσικών πυραύλων στην Κούβα και αναγκάστηκε ο Χρουστσόφ να τους αποσύρει. Η γνωστή “κρίση των πυραύλων”. Να θυµίσω ακόµη ότι για να δεχθεί η Ρωσία την ενοποίηση της Γερµανίας, οι ∆υτικοί είχαν δεσµευτεί να µην επεκταθεί η βορειοατλαντική συµµαχία στις πρώην σοβιετικές δηµοκρατίες. Άλλωστε µε την παραπάνω δήλωση του Γκένσερ, συµφωνούσε και ο Αµερικανός υπουργός εξωτερικών Μπέικερ και γι’ αυτό στις ιδιόχειρες σηµειώσεις του σε συνοµιλίες του τότε στη Μόσχα έγραφε: «Αποτέλεσµα: Ενωµένη Γερµανία, αγκυροβοληµένη στο ΝΑΤΟ- του οποίου η δικαιοδοσία δεν θα προχωρήσει ανατολικά».
Κλείνοντας, να θυµίσω σε όσους έχουν κοντή µνήµη το πιο πρόσφατο, όταν τον Απρίλιο του 2008 στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου Γαλλία και Γερµανία αντέδρασαν στη ‘’γεωπολιτική ύβρη’’ του Τζ. Μπους να εντάξει άµεσα στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία και τη Γεωργία, για να µην αγνοηθούν τα συµφέροντα ασφαλείας της Μόσχας.
