Η απώλεια της πόλης µας

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ των λαϊκών αγορών στα Χανιά, το απρόσιτο πολλών καταστηµάτων αλλά και η αγωνιώδης εξεύρεση καταλύµατος για νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς και όχι µόνο, ο µη έλεγχος µε κάµερες σε ορισµένους δρόµους, η υπερπληθώρα τουριστικών αφίξεων και προσφύγων, η µόνιµη σκόνη παντού κ.ά., υπενθυµίζουν πως η πόλη αυτή δεν µας ανήκει πια…
ΓΛΙΣΤΡΑ και “φεύγει”, όπως θα έλεγε κι ο ποητής, κάτω από τα πόδια µας.
ΚΑΠΟΤΕ είχαµε την πόλη “µας”. Και ήµασταν περήφανοι γι’ αυτήν κάθε φορά που τη βλέπαµε να απλώνει τα φτερά της πιο πέρα δεκδικώντας τα αυτονόητα. Την περπατούσαµε ελεύθερα, χωρίς τόσα πολλά αυτοκίνητα και µπλοκαρίσµατα, χωρίς τεράστια λεωφορεία και παρκαρίσµατα, χωρίς πολλούς ξένους, χωρίς τόσο πολύ και αδικαιολόγητο θόρυβο…
ΣΗΜΕΡΑ, η πόλη µάς διώχνει, όχι µόνο από µόνη της -αλλά κι από τις συνθήκες που αφήσαµε να δηµιουργηθούν: γκρεµίσαµε ό,τι όµορφο υπήρχε για να φτιάξουµε καταλύµατα (airbnb) και ακαλαίσθητες πολυκατοικίες. Φτιάξαµε έναν “κήπο” σε τεράστιο χώρο, τον ονοµάσαµε πάρκο “Ειρήνης και Φιλίας των Λαών”, αλλά µόνο που δεν είναι “φιλικός” για κανένα λαό!
Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ δηµοτική Αγορά -τοπόσηµο της πόλης- αγκοµαχεί στην ανανέωσή της. Οι αστικές συγκοινωνίες λίγες, χωρίς να ικανοποιούν όλες τις περιοχές. Το πράσινο ελαττώνεται υπέρ του τσιµέντου, δεν υπάρχει “µουσειακή διαδροµή”, ενώ και η σκόνη είναι σταθερή παντού. Στις λαϊκές και στους δρόµους κυκλοφορούν περισσότερο ηλικιωµένοι παρά νέοι. Στο παλιο λιµάνι, ελάχιστοι είναι οι Χανιώτες: το λιµάνι είναι “κατακτηµένο από τις ηµερήσιες ορδές τουριστών”, ενώ υπάρχει και υπερκορεσµός “πολιτιστικών” εκδηλώσεων.
ΕΧΕΙΣ την αίσθηση πως ζεις σε µια ουδέτερη πόλη, Που δεν σε αφορά, έστω κι αν ακριβοπληρώνεις δηµοτικά και λοιπά τέλη! Έργα πολλά και άστοχα, όχι εκεί και εκείνα που θα έπρεπε: έργα µόνο για το θεαθήναι και κυρίως µόνο στο κέντρο. Οι µόνες συναντήσεις που γίνονται είναι αυτές των διαδηλώσεων για το τάδε και το δείνα παγκόσµιο θέµα, όχι όµως για τη ζωή µας σ’ αυτή την πόλη.