Με ανοικτά τα σοβαρά θέµατα που ταλανίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, στον απόηχο της λάθος συµφωνίας της Κοµισιόν µε τους Αµερικάνους, καταβάλλεται µια περίεργη προσπάθεια να προστεθούν και άλλα σηµεία που θα ασκήσουν περαιτέρω εξοντωτική επιρροή στο ταλαντευόµενο οικοδόµηµα. Ο συνεχιζόµενος πόλεµος στην Ουκρανία, οι τροµακτικές δαπάνες για εξοπλιστικά, οι βλέψεις υπεξαίρεσης των Αµερικανών στους ευρωπαϊκούς ισχνούς πόρους που αποµένουν και πάνω απ’ όλα η έλλειψη δηµοκρατίας στη λήψη αποφάσεων που έχει επιβληθεί στα κράτη µέλη, κινδυνεύουν να ελευθερώσουν ακόµη περισσότερο τον ασκό του Αιόλου. Και πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα αποτελέσµατα είναι δρόµος χωρίς γυρισµό.
∆εν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι παρέδωσε τα χέρια της προέδρου της Κοµισιόν την έκθεση για την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα της ΕΕ. Το συµπέρασµα της έκθεσης ήταν το κάλεσµα του Ντράγκι στην επενδυτική κοινότητα για 800 δις ανά έτος επενδύσεων στην Ευρωπαϊκή Οικονοµία (των 27 κρατών µελών).
Στο µεταξύ εµαίνετο ο πόλεµος στην Ουκρανία και οι αµερικάνικες εκλογές έδωσαν το προβάδισµα στον υποψήφιο Τραµπ, για να καταστήσει ξανά µεγάλη την Αµερική, αλλά και να σταµατήσει σε µια µέρα τον πόλεµο στην Ουκρανία.
Και ο άνθρωπος αυτός δεν σταµάτησε -ούτε µπορούσε εξάλλου- τον πόλεµο, έβγαλε όµως µερικές άλλες διεκδικήσεις, επικίνδυνες για την παγκόσµια ισορροπία:
1. ∆ιεκδίκησε (και εξακολουθεί) τη Γροιλανδία, θέτοντας σε αµφιβολία τα σύνορα των κρατών µελών του ΟΗΕ.
2. Επιζητεί την προσάρτηση του Καναδά, ανεξάρτητου και αρκετά αναπτυγµένου ελεύθερου κράτους.
3. Μετά από µια παρωδία συνάντηση µε τους Ουκρανούς υπεξαίρεσε µε συνοπτικές διαδικασίες τις σπάνιες γαίες που τόσο πολύ επιθυµούν οι δυτικές οικονοµίες.
Η κατάσταση οδηγείται ολοένα σε δυσκολότερα µονοπάτια, αν αναλογιστούµε ότι η ΕΕ εµπλέκεται σε µεγαλύτερα και δυσθεώρητα µεγέθη εξοπλισµών σε βάρος της δηµοκρατικής εξέλιξης των οικονοµιών των κρατών µελών της, σε βάρος της απασχόλησης και γενικότερα του τοµέα εργασίας, ουσιαστικού παράγοντα (και µοναδικού κατά Μαρξ) για τη δηµιουργία πλούτου. Η νέα διαδικασία φαίνεται ότι είχε ωριµάσει στα πλαίσια της γραφειοκρατικής ελίτ των Βρυξελλών πριν ακόµη διαφανούν οι προθέσεις και η ανικανότητα του αµερικανού νέου προέδρου να λύσει τον πόλεµο της Ουκρανίας και µάλιστα αξίζει να σηµειωθεί ότι αντίθετα αυξήθηκαν οι καταστροφές και οι κατά δεκάδες χιλιάδες νεκροί στον άλλον πόλεµο της γειτονιάς µας, χωρίς να καίγεται καρφάκι στους ιθύνοντες!
Αξίζει όµως να επισηµάνουµε ότι οι αποφάσεις των Ευρωπαίων δεν περιποιούν καµιά τιµή ούτε στη δηµοκρατία ούτε στις αρχές και τις αξίες που περιλαµβάνονται στις Συνθήκες.
Ως δείγµα των λανθασµένων αποφάσεων των ταγών της Ευρώπης θα εξετάσουµε τις µακροπρόθεσµες συµβάσεις Gazprom έναντι των spot LNG, πριν τον πόλεµο: Όπως είναι γνωστό η Gazprom είχε µακροπρόθεσµες συµβάσεις µε ευρωπαϊκές χώρες (Γερµανία, Ιταλία, Ουγγαρία κ.λπ.), όπου η τιµή ήταν σταθερή ή συνδεδεµένη µε τις τιµές πετρελαίου. Αυτές οι τιµές ήταν πολύ χαµηλότερες από τις spot τιµές LNG. Σε κάποιες περιπτώσεις οι Ευρωπαίοι πλήρωναν $ 6-8 / MMBt, δηλαδή ~$0,20–0,28/m³ για ρωσικό αέριο.
Αν επιχειρήσουµε να συγκρίνουµε, θα διαπιστώσουµε ότι την ίδια στιγµή το αµερικανικό LNG κόστιζε $ 30–35 / M στις spot αγορές το 2022, δηλαδή$ 1,05–1,25 / m³. Άρα 1,25 ÷ 0,28 ≈ 4,5 φορές ακριβότερο. Μας δίνουν λοιπόν οι Αµερικάνοι 4,5 φορές ακριβότερο το απαραίτητο καύσιµο και εµείς επιµένουµε ότι οι Ρώσοι είναι οι κακοί που εποφθαλµιούν την Ευρώπη.
Στο ίδιο πλαίσιο, όπως έχουµε ενηµερώσει ήδη τους αναγνώστες µας, δόθηκε στη δηµοσιότητα και η νέα πρόταση της Κοµισιόν για περίπου 2 τρισ. € για τις απαραίτητες δαπάνες του µακροχρόνιου προϋπολογισµού, µε άξονα διενέργειας επενδύσεων αποµακρυσµένων από τις βασικές πολιτικές και αξίες που µας κληρονόµησαν οι προγενέστεροι πιο σοφοί Ευρωπαίοι πολιτικοί.
Τι αποµένει σε κάθε λογικό άνθρωπο να κάνει; Να προσπαθήσει να δει τα νέα «σύνολα» αριθµών για να κατανοήσει τι τον περιµένει τις επόµενες µέρες, µήνες ή χρόνια… Μια όχι και τόσο δύσκολη πράξη που επιχειρούµε στον πίνακα 1 που παραθέτουµε.
Για τον υπολογισµό των αναγκών της ΕΕ λάβαµε υπόψη ορισµένα δεδοµένα που δεν επιτρέπεται να αγνοηθούν. Η έκθεση Ντράγκι ξεκαθαρίζει ότι οι ανάγκες είναι ετήσιες 800 δισ. € για να γίνουµε (όχι για να µείνουµε) ανταγωνιστικοί.
Το νέο Π∆Π το έχουµε αναλύσει. Είναι γύρω στα 2 δισ. € για τα έτη αυτά.
Για τα έτη 2028–2034 η προβλεπόµενη ποσοστιαία δαπάνη των ευρωπαϊκών κρατών ‑ µελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ αυξάνεται από ~2,6 % έως ~4,8 % του ΑΕΠ. Σε απόλυτους όρους, αυτό αντιστοιχεί σε περίπου €390 δισ. έως €720 δισ. ετησίως (Μ.Ο. 550 δισ. €/έτος).
Το Συνολικό κόστος δασµών (2028–2034): περίπου €560 δισ., επιπλέον µείωση ΑΕΠ (0,2% ετησίως): περίπου €210 δισ. Αυτό σηµαίνει ότι έχουµε µια επιπρόσθετη επιβάρυνση ετησίως 290 δισ. €.
Οι γρήγοροι υπολογισµοί στους οποίους καταλήγουµε ανεβάζουν τον πήχη σε άνω των 13,4 τρισ. € για το διάστηµα αυτό.
Στο επόµενο σηµείωµά µας θα αναλύσουµε λεπτοµερέστερα τα µεγέθη του πίνακα αυτού και θα προσπαθήσουµε να εξάγουµε συµπεράσµατα τόσο για το µοντέλο ζωής που περιµένει τους Ευρωπαίους, όσο και για τα ψιχία που αποµένουν για κοινωνικές αξίες και σύγκλιση λιγότερο αναπτυγµένων περιοχών µε τις αναπτυγµένες περιοχές της ΕΕ. Η τελική απόφαση ανήκει στους Ευρωπαίους πολίτες.
