Η αλήθεια μέσα μας

Κατά μία σύμπτωση χθες διάβασα τα λόγια του Ελύτη: «αν ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, φταίει ο φόβος του ανθρώπου να κοιταχτεί και να παραδεχτεί ποιος είναι, προτού μιλήσει».
Είπα τότε «να μια χρήσιμη ιδέα για τον τόπο ολάκερο, μα και για τους ανθρώπους του».
Μάλλον χαϊβάνι θα σε πουν σήμερα, αν αναζητάς μια στροφή στην εσωτερικότητα.
Χαϊβάνι ή ζουρλό…
Η εσωτερικότητα, όμως, είναι γύμνασμα, κάπως έτσι αν κάνανε και οι ηγήτορες, δεν θα θύμιζαν μερικές φορές «σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες που δεν μπορεί πια να συναρμολογήσει κανείς».
Μα κι εμείς οι απλοί άνθρωποι θα ’χαμε ανεπτυγμένη την αίσθηση του αλληλοσεβασμού.
Χθες το πρωί στα φανάρια του Κουμπέ ένας “κύριος” εξύβρισε έναν ηλικιωμένο για μια ασήμαντη αφορμή.
Οι βρισιές συνοδεύονταν από εκείνο το επηρμένο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;».
Η διαπίστωση για όλους μας δεν είναι καθόλου καινούργια.
Είναι μια “αρσενική και θηλυκή έρημος”.
Η εσωτερικότητα, η ορμή της, είναι το σημείο επαφής που βρίσκεις με τον εαυτό σου.
Από εκεί ξεκινούν όλα.
Ετσι κρατιούνται όρθιες οι κοινωνίες.
Αλλιώς τρέφεις έναν καταθλιπτικό λυγμό, μία χαύνωση κοινωνικής και πολιτικής ανυπαρξίας.