«Μέγα το της θάλασσας κράτος»
Περικλής
Οποιοδήποτε οργανικό σύστημα που ζει μέσα στο χρόνο και έχει χρονική γέννηση, έχει και χρονικό θάνατο. Η περίοδος γήρατος, λοιπόν, του Ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξε πολύ μεγάλη, όμως, τώρα βρίσκεται στο τέλος της ζωής του. Η εσωτερική διαδικασία διάλυσης των λαών έχει ξεκινήσει προ πολλού με διαδικασίες καλά μεταμφιεσμένες. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η ζωή σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι άπειρη και αιώνια, αντίθετα, είναι μικρή και πεπερασμένη, γεγονός που εξηγεί τη βασική αιτία διάλυσης ενός πολιτισμού. Όταν τα ιδανικά κάθε λαού, η δύναμη της πίστης, η έντιμη πολιτική, η εθνική ηθική, η δύναμη της τέχνης και τέλος η ατομικότητα κάθε λαού περιορίζονται στην ικανοποίηση και μόνο των υλικών αναγκών, το τέλος έχει ήδη φτάσει. Η παρακμή και η κατάρρευση είναι μπροστά στα μάτια μας. η επιλογή να την αναγνωρίσουμε και να κάνουμε κάτι γι’ αυτό είναι δικαίωμα και απόφαση μόνο δική μας. Στον πολιτισμό που δύει η προβληματική στάση των ανθρώπων θα φέρει το χάος. Το να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητα και τον χαρακτήρα της εποχής που διανύουμε, μόνο αυτό, θα είναι μεγάλο προσόν. Η αφύπνισή μας τώρα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συστατικό το οποίο επίσημα πλέον χρησιμοποιείται για να μας απομακρύνει παντελώς από την φυσική ανθρώπινή μας υπόσταση. Η πλασματική απειλή οδηγεί σε μια αμυντική στάση και αντίδραση του οργανισμού που δεν περιλαμβάνει συνειδητή σκέψη. Η συνεχόμενη απειλή ενός ανύπαρκτου κινδύνου, δηλαδή αυτό ακριβώς που συμβαίνει στις μέρες μας, δημιουργεί μια μόνιμη φοβία κι έτσι ο έλεγχος της καθημερινότητας χάνεται. Σε αυτή τη κατάσταση που οδηγηθήκαμε, γιατί εμείς το επιτρέψαμε, ο έλεγχος και η διαχείρισή μας είναι το πιο εύκολο πράγμα. Το σώμα και η ψυχή του κόσμου έχει ήδη παραδοθεί στο κακό. Η Ευρώπη, με μια Ελλάδα μέσα που έμοιαζε να αντιστέκεται, είναι πολύ κοντά στην ήττα αφού κυριαρχήθηκε από τον υλισμό. Αυτή ήταν και το τελευταίο οχυρό. Ο Άνθρωπος παραγκωνίστηκε και η έννοια του πολιτισμού υπάρχει τις τελευταίες δεκαετίες μόνο σε κάποιους γραφικούς που τους ονομάζουμε ποιητές ή βαθιά θρησκευόμενους. Όμως είναι πολύ λίγοι για να κρατήσουν οποιοδήποτε οχυρό. Δύσκολο να αλλάξουμε ρότα, δύσκολο να φύγουμε από το βόλεμα της ατομικότητάς μας και ακόμα πιο δύσκολο να αμυνθούμε. Η πολιτική και η πολιτικοποίηση των πάντων δεν ανέχεται τίποτα που να μην την εξυπηρετεί και να μην το ελέγχει. Η Δημοκρατία κουράστηκε να παλεύει και μαζί κουράστηκαν η αλήθεια, η πίστη, ο Θεός. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς εθνική συνείδηση, ιδανικά, χωρίς αληθινή πίστη ο δρόμος έχει στενέψει πάρα πολύ. Οι μάζες πάντα οδηγήθηκαν και οδήγησαν στο πουθενά. Σε αυτό το πουθενά που με τη σειρά του οδηγεί στο Χάος. Η χώρα μας αποδυναμώθηκε και υποφέρει όπως υποφέρει όλη η υφήλιος. Το όραμα του νέου κόσμου τώρα πια δεν υπάρχει. Το δηλητήριο της Ευρώπης μόλυνε τα πάντα κι ο νέος δρόμος περνά μέσα από πολύ πόνο και αίμα.
