Γραπτός και προφορικός λόγος

Η άσκηση κριτικής, που γίνεται στην πολιτική από ένα σχολιογράφο δεν εκφράζει απαραίτητα και την άποψη του διευθυντή κάποιου social media, ή του εκδότη οποιουδήποτε μέσου ενημέρωσης. Αν είναι τέτοιος εργαζόμενος μπορεί νά ’χει ιδέες διαφορετικής κατεύθυνσης απ’ αυτές, που παίρνει για το καλό της εταιρείας του έχει συνέπειες και επιπτώσεις στον επαγγελματικό του προσανατολισμό.
Εν προκειμένω διακυβεύεται το δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση, που είναι δημοκρατικό θέσφατο και επειδή η τοποθέτηση του σχολιαστή είναι διαφορετική απ’ αυτήν του εργοδότη το πιο ανώδυνο είναι να υποστεί κατασταλτική λογοκρισία, το δε χειρότερο να απομακρυνθεί. Πολλοί που δεν θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους, αυτολογοκρίνονται διατυπώνοντας απόψεις, ώστε να μην βλάπτουν την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, στην οποίαν ενδεχομένως να πρόσκειται ο εργοδότης.
Δεν αμφισβητείται, ότι υπάρχουν όρια στην ελευθερία του γραπτού λόγου και στις εκφράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως και στο δικαίωμα της προσωπικής τοποθέτησης του καθενός για πράξεις και παραλείψεις προσώπων, που κατέχουν δημόσιες θέσεις. Σε καμιά, όμως περίπτωση τα όρια αυτά δεν μπορούν να υπερβαίνονται και υπό το πρίσμα προσωπικών τοποθετήσεων να προκαλούνται ασυδοσίες.
Συμβαίνει, πάντως, να υπάρχει κάποιος σχολιαστής σ’ ένα απ’ τα social media που εμφανίζεται με το πραγματικό του όνομα και σε κάποιο άλλο με ψευδώνυμο. Στο ένα εκφράζει τις απόψεις του με τις αντικειμενικές προσδοκίες του αναγνωστικού ή τηλεοπτικού κοινού και στο άλλο με τις υποκειμενικές του ιδέες για θέματα, που κατά την άποψή του ενοχλούν την κοινωνία εξαιτίας αποφάσεων απ’ την πολιτική ηγεσία και τους ανθρώπους της, χωρίς να τον απασχολούν οι επιπτώσεις και οι συνέπειες, αρκεί να προκαλεί αντιδράσεις και… “κουβέντα να γίνεται”.
Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία είναι σπάνιο φαινόμενο στην εποχή μας. Είναι ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας, αλλά οι πολίτες κατά το πλείστον αδιαφορούν αν βιώνουν στην καθημερινότητά τους, όσα ακούνε ή όσα βλέπουν. Δεν διαβάζουν όλο το κείμενο μέχρι το τέλος του και ελάχιστοι ενδιαφέρονται ποιος είναι αυτός, που το γράφει.
Ένας σχολιαστής, αν είναι προβεβλημένος, συνήθως, δεν μπορεί να ζητά απόλυτη έκφραση των απόψεών του.
Εάν εκφράζεται ανοιχτά υπέρ του ενός, ή του άλλου κόμματος δεν διεκδικεί δάφνες αντικειμενικότητας, έστω και αν αποκαλύπτει τα εσωτερικά ευτράπελα της μιας ή της άλλης παράταξης, απ’ την οποίαν ενδέχεται και να πληρώνεται.