Oλα τα νησιά του Ιονίου έχουν μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη ομορφιά που τα καθιστούν ξεχωριστά. Είτε επειδή είναι πολύ πιο πράσινα από την Κρήτη και τα κυκλαδονήσια, είτε επειδή δεν “έζησαν” σχεδόν καθόλου τουρκοκρατία αλλά πιο “πολιτισμένους” κατακτητές. Για αυτό έχουν να παρουσιάσουν αρκετά διαφορετικά στοιχεία και μία άλλη κουλτούρα. Ακόμα και το πιο νότιο, τα Κύθηρα, πόσο μάλλον το πιο βόρειο και πολυπληθέστερο όπως είναι η Κέρκυρα.
Κατά τις διακοπές μας λοιπόν επιλέξαμε να κάνουμε μια ολιγοήμερη πρώτη γνωριμία με το νησί των Φαιάκων που βρίσκεται ανάμεσα στα Βαλκάνια και την ιταλική Χερσόνησο. Το αεροδρόμιο “Ιωάννης Καποδίστριας” είναι μόλις 3 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας και αφού αφήσαμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο, στην περιοχή του νέου λιμανιού, επισκεφτήκαμε στη συνέχεια την καρδιά της παλιάς πόλης. Μέσα από τα καντούνια (σοκάκια) φθάνουμε στο Λιστόν, τον χαρακτηριστικό μακρύ και φαρδύ πεζόδρομο μπροστά από τη εντυπωσιακή πλατεία στην περιοχή της Σπιανάδας. Μετά από ένα πρώτο καφέ νοικιάσαμε μοτοσικλέτα καθώς οι αποστάσεις είναι αρκετά υπολογίσιμες στο δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση νησί της περιοχής μετά την Κεφαλονιά. Με τους δρόμους να θυμίζουν περισσότερο επαρχιακό δίχτυο. Πρώτο μπάνιο στην Γλυφάδα σε μια από τις καλύτερες παραλίες στη δυτική πλευρά του νησιού που θυμίζει Αγία Μαρίνα. Το βράδυ επιλέξαμε για ποτό ένα πολύ ωραίο παραθαλάσσιο μπαράκι το “Imabari” στην περιοχή Φαληράκι πίσω από τα Ανάκτορα των Αγ. Μιχαήλ και Γεωργίου που δεσπόζουν στο δυτικό τμήμα της παλιάς πόλης και στεγάζουν σήμερα το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης.
Αλλωστε το μεγαλύτερο κομμάτι της νυκτερινής ζωής περιστρέφεται γύρω από την Παλιά πόλη της Κέρκυρας, μνημείο που ανήκει στη λίστα της UNESCO από το 2007.
Την δεύτερη μέρα επιβάλλεται επίσκεψη στην Παλαιοκαστρίτσα (25χλμ βορειοδυτικά) με την πολύ ωραία θέα και τις διάσπαρτες βραχώδεις ακτές που σχηματίζουν έξι διαδοχικούς κόλπους και παραλίες. Αν και όταν προέρχεσαι από την Κρήτη και ειδικά τα Χανιά δεν θα εντυπωσιαστείς εύκολα. Το βράδυ μας βρήκε στο “ΝΑΟΚ Azur” ίσως το πιο χάι κλαμπ δίπλα στον Ναυτικό Όμιλο όπως μαρτυράει και το όνομα!
ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ
Την 3η μέρα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο “Αχίλλειον” δηλαδή στο ανάκτορο της Αυτοκράτειρας της Αυστρίας Ελισάβετ (Σίσυ) κατά τα τέλη του 19ου αιώνα αλλά και του Γερμανού Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β’ στις αρχές του 20ου. Ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του νησιού στον οικισμό Γαστούρι 9 χλμ νοτιότερα της πρωτεύουσας που λειτουργεί από το 1994 ως μουσείο. Οσον αφορά το όνομα δόθηκε από την Αυτοκράτειρα λόγω του μεγάλου θαυμασμού της για τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας Αχιλλέα, τον οποίο θεωρούσε ότι συνδύαζε την θεϊκή ελληνική ομορφιά και γενναιότητα αλλά και την άσχημη μοίρα… Μια απολαυστική εμπειρία και ένα ταξίδι μέσα στην χλιδή μιας άλλης εποχής στο κατώφλι μιας πριγκίπισσας που έζησε αντισυμβατικά. Και η ειρωνία είναι ότι “έφυγε” μαχαιρωμένη από ένα Ιταλό αναρχικό στη Γενεύη το 1898. Πολλά από τα εκθέματα έχουν αρίθμηση έτσι ώστε πατώντας τα νούμερο στον αυτόματο μηχάνημα “ξεναγό” να μαθαίνεις λεπτομέρειες για την ιστορία τους. Όπως είναι αναμενόμενο δεσπόζουν τα δύο αγάλματα του Αχιλλέα -μαζί με μια μεγαλειώδη ελαιογραφία στο τέλος της σκάλας στον β’ όροφο. Το μεγαλύτερης αξίας ο “Αχιλλεύς Θνήσκων” δείχνει τον ήρωα την ώρα που προσπαθεί να αφαιρέσει το μοιραίο βέλος από το μοναδικό τρωτό του σημείο στο πόδι (φτέρνα). Επιλογή της Αυτοκράτειρας Σίσυ που μετά τον θάνατο της επισκιάστηκε από ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο τον “Αχιλλέα Νικών” (φωτ. δεξιά) που παρήγγειλε ο Κάιζερ και δεσπόζει από χιλιόμετρα αφού φθάνει σε ύψος τα 15 μέτρα μαζί με τη βάση του. Αλλά και οι κήποι του ανακτόρου είναι γεμάτοι από έργα τέχνης και αξίζει να ακούσεις την ιστορία τους..
Στην επιστροφή μια στάση στο “Κανόνι” σου προσφέρει μια πανοραμική θέα στο Ποντικονήσι (αλλά και του παρακείμενου αεροδρομίου). Το πλέον χαρακτηριστικό κομμάτι της Κέρκυρας που μοιραία πάντως επισκιάζει το μικρό μοναστήρι της Παναγίας Βλαχερνών με την στενή πεζογέφυρα που όπως οι περισσότεροι νομίζαμε λανθασμένα ότι ήταν κομμάτι του νησιού μέχρι να το δούμε από κοντά! Στη συνέχεια επιλέξαμε για παραλία μια από αυτές που υπάρχουν στο βόρειο ανατολικό τμήμα απέναντι από την Αλβανία (Μπαρμπάτι) ενώ δεν προλάβαμε να ταξιδέψουμε πιο βόρεια (Σιδάρι) σε ένα αρκετά ανεπτυγμένο τουριστικά κομμάτι. Αντίθετα το νότιο τμήμα προς την Λευκίμη δεν έχει την ίδια ανάπτυξη και ο πιο γνωστός προορισμός, ο Κάβος θεωρείται όπως ο Λαγανάς στη Ζάκυνθο, το Φαληράκι στη Ρόδο και τα δικά μας Μάλια προορισμός για ξεσάλωμα συγκεκριμένης μερίδας τουριστών. Κάτι που τελευταία προκάλεσε πάντως αντιδράσεις εκεί στον Κάβο με τους κατοίκους να προσπαθούν για αναβάθμιση του τουριστικού προϊόντος.
Το βράδυ κινηθήκαμε στα αξιόλογα μπαράκια που υπήρχαν κοντά στο Λιστόν καθώς η επόμενη μέρα προβλεπόταν κουραστική…
ΠΑΞΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΞΟΙ
Ξημερώματα Κυριακής πήραμε το ιπτάμενο δελφίνι και σε μια ώρα με ρότα προς τα νότια (7 μίλια απόσταση) επισκεφτήκαμε ένα από τα μικρότερα Επτάνησα, τους Παξούς (φωτ. πάνω). Ένα υπέροχο καταπράσινο νησί που δυστυχώς δεν μείναμε παρά λίγες ώρες. Αξίζει όμως κάποιος να του αφιερώσει ακόμα και 3-4 μέρες παραμονής προερχόμενος είτε από την Κέρκυρα είτε από την Ηγουμενίτσα από όπου μπορεί να μεταφέρει και όχημα. Μονάχα στη νυκτερινή ζωή υστερεί σε σχέση με αυτή των μεγαλύτερων γειτονικών νησιών. Πάντως την περίοδο που τους επισκεφτήκαμε υπήρχε τριήμερο φεστιβάλ ρέγκε! (φωτ. πάνω δεξιά) Μετά από παραμονή 3-4 ωρών στην πρωτεύουσα (Γάιος) ανεβήκαμε ξανά σε σκάφος για να καταλήξουμε στους Αντίπαξους. Ενα νησάκι στα νότια – μόλις δέκα λεπτά μακριά – με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους αλλά και με μερικές από τις ωραιότερες παραλίες της χώρας μας. Πραγματικά η μία από τις δύο οργανωμένες που μείναμε το Βουτούμι (φωτ. αριστερά) – η άλλη είναι η Βρίκα – σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Κρυστάλλινα γαλάζια νερά πάνω σε μια υπέροχη άμμο που δεν σου κάνει καρδιά να την αποχωριστείς έξι ώρες αργότερα με τα τελευταίο πλοιάριο. Και που ακόμα και εκείνη την ώρα αρκετοί παρέμεναν στην παραλία αφού στα ανοιχτά πολλά ήταν τα σκάφη αναψυχής και τα ιστιοπλοϊκά, τα περισσότερα με ιταλική σημαία. Στην διαδρομή δε ο οδηγός του σκάφους μας έκανε και μια ολιγόλεπτη επίσκεψη σε μια σπηλιά με εκτυφλωτικά μπλε νερά.
Συμπέρασμα: αν προγραμματίσετε να επισκεφτείτε τους Παξούς βάλτε οπωσδήποτε στο πρόγραμμα σας και τους Αντίπαξους!
ΠΑΛΙΟ ΦΡΟΥΡΙΟ
Το βράδυ το μεν πνεύμα ήταν πρόθυμο για ένα τελευταίο ξενύχτι στην Κερκυρα όμως η δε σαρξ αποδείχθηκε ιδιαίτερα… ασθενής! Κοινώς μας βγήκε η όλη η κούραση του τετραημέρου και ειδικά των τελευταίων 24 ωρών με αποτέλεσμα να πέσουμε σαν “κούτσουρα” στο κρεβάτι.
Το άλλο πρωί καθώς είχαμε αρκετές ώρες πριν επιβιβαστούμε στην απογευματινή πτήση για Αθήνα -και στη συνέχεια στη βραδινή για Χανιά- προλαβαίναμε άνετα μια τελευταία επίσκεψη στο παλιό φρούριο της πόλης.
Μέσα στα όρια του οποίου υπάρχουν το Ιστορικό Αρχείο της Κέρκυρας, η Δημόσια Βιβλιοθήκη, η Βυζαντινή Συλλογή της Κέρκυρας, Υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού, το εργαστήριο έρευνας Ελληνικής μουσικής του Ιονίου πανεπιστημίου και αίθουσες εκθέσεων και εκδηλώσεων. Αλλά και ο ναός του Αγίου Γεωργίου (φωτ. κάτω) με την χαρακτηριστική πρόσοψη από κίονες δωρικού ρυθμού που κατασκευάστηκε το 1840 από τους Αγγλους. Μετά δε από μια ανοδική διαδρομή που δεν συνίσταται σε… καπνιστές, αντικρίζεις μια πανοραμική άποψη της Κέρκυρας από ύψος περίπου 100 μέτρων. Ο καλύτερος τρόπος για να κρατήσεις ζωντανή μια έντονη τελευταία ανάμνηση από το νησί των Φαιάκων. Σίγουρα ένα από τα ωραιότερα της χώρας μας…
Εντονο πρόβλημα με τα σκουπίδια
Το μοναδικό ίσως μειονέκτημα στην Κέρκυρα ήταν η εικόνα που υπήρχε με τα σκουπίδια. Στην καρδιά της τουριστικής περιόδου ξεχειλισμένοι οι κάδοι απορριμάτων έδειχναν ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Πράγματι η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού στον Δήμο σε συνδυασμό με τον κορεσμό του παλιού ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι και με τις αντιδράσεις για την κατασκευή νέου ΧΥΤΑ στα νότια στην Λευκίμη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργείται αυτή η αντιαισθητική εικόνα που σου έδινε την εντύπωση ότι στην Κέρκυρα συνεχιζόταν όλο το καλοκαίρι η απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας…
Από την άλλη αντικρίσαμε ελάχιστα αδέσποτα σκυλιά και βέβαια απουσιάζει αυτή η άθλια εικόνα με τα δεκάδες σκοτωμένα ζώα στους δρόμους όπως τα Χανιά. Που αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη δυσφήμηση για τον τόπο μας.
