«ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ»
Του «Φόβου ο γιος» τη νυματά τη μπένα του και πάλι
και γιασεμιά τση ποίησης γεμώνει τ’ αθογυάλι.
Μένουμε μέσα και στσ’ αυλές ο τρόμος τριγυρίζει
κι ο Κακατσάκης άτρομα την ποίηση πρεπίζει.
Σ’ ένα παράξενο κρυφτό παιχνιδομπερδεμένο
ο Κακατσάκης-ποιητής φωνάζει: φτου και βγαίνω!
Βαστά μολύβι ποίησης που φόβος δεν το στένει
η ξύστρα-κορωνοϊός όσο κι αν επιμένει.
Ποίησης «κορωνέικης» ιχνηλατεί τα ζάλα,
φόβος κι ελπίδα σμίγουνε και παίζουνε τραμπάλα.
Βάσει σχεδίου ρήματα και μετοχές στοιβάζει,
με –ουμε για τα ρήματα κι –οντας μετοχοσάζει.
Μεγαλοβδόμαδο φορεί ποίησης πετραχήλι,
παπάς και ψάλτης γίνεται κι άφτει και το καντήλι.
Πάσχα του κορωνοϊού γιορτής δεν έχει δράμι
κι Αναστημένου δάκρυα θωρεί να ‘ναι ποτάμι.
Ποίηση Κακατσάκεια φουντάνα τρέχει φλέγα
και ντουχιουντίζει το πονώ, το βάρος του Ωμέγα.
Διώχνει τον Παρατατικό, φοβάται Ενεστώτα,
με λέξες το παιχνίδισμα ρέγεται πρώτα-πρώτα.
Προθέσεις κορωνοϊού και γνώσεων προθέσεις
με τσ’ αρμηνειάς υπομονή προτείνει να προσθέσεις.
Στ’ όνειρο των χεριών ζητά οντέ θα ξεξυπνήσει
ν’ αφήσει τα σκουντήματα χεραγκαλιές να ζήσει.
Μολύβι Κακατσάκειο με ποίησης χαΐρι
που τα πουλιά τα λεύτερα στένουνε πανεγύρι.
Του Κακατσάκη ποίηση με μπένα του Βαγγέλη
την ανοσία ‘πό κακό ξετρέχει στην αγέλη.
Τα ζάλα τζη ‘ναι σίγουρα μα κι ουρανοπετώντας
του Κακατσάκη ποίηση γελά «ιχνηλατώντας».
Χίλιες ευκές στην μπένα σου κι εφτάγερη να ζήσει
μ’ άνοιξες μοσκομύριστες τον κόσμο να πλουμίσει.
«Ιχνηλατώντας» να πετά στση ποίησης τ’ αόρι
το ξέκορφο μαξούλι τζη να το ‘χει μονοφόρι.
Κωστής Λαγουδιανάκης
(Ηράκλειο, 2/3/2021)
Κατέχω πως δεν παίζεσαι,
μα κι όι ωω το τόσο
κιανείς μπροστά σου δε μπορεί
να κάνει τον καμπόσο.
Από καρδιάς ευχαριστώ,
Κωστή Λαγουδιανάκη
για τ’ ακριβό το δώρο σου,
γραμμἐνο με μεράκι!
ΒΑΓΓΕΛΗΣ
