Μια φορά στη δεκαετία του ’70, ρώτησαν τον Διονύση Σαββόπουλο γιατί έχει μακριά μαλλιά;
«Γιατί έχω τέσσερα αφηνιασμένα άλογα στο κεφάλι μου», απάντησε. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια κι άλλοι “κουρεύτηκαν” στην Ελλάδα κι άλλοι άφησαν τα μαλλιά τους να μακρύνουν.
Ο Ράμφος λέει, χαριτολογώντας ότι το «χειρότερο πράγμα της Χούντας ήταν η Μεταπολίτευση».
Ηταν η στιγμή που συμβιβάστηκε η αμφισβήτηση. Μπορούμε, όμως, ν’ αμφισβητούμε διαρκώς;
Ερχονται στιγμές που πρέπει να οργανώσουμε τη ζωή μας, να φτιάξουμε ένα σύγχρονο κράτος, να μπούμε ισότιμα στο διεθνές παιχνίδι.
Δεν ξέρω αν τα κατάφεραν όλα αυτά οι αμφισβητίες της δεκαετίας του ’70 ή αν η σημερινή αμφισβήτηση δεν είναι παρά ένα ακόμη “σαρκοβόρο”.
Οι άνθρωποι περνούν διάφορες φάσεις στη ζωή τους. Όπου υπάρχει “φάση” υπάρχει, όμως και αντίφαση.
Η Ελλάδα σήμερα έχει ένα περιπετειώδες βίο. Συνταράσσεται από εγγενείς αντιφάσεις, οι χθεσινοί αμφισβητίες, αμφισβητούνται στο ικρίωμα, οι νέοι αναζητούν ένα ρυθμιστικό βηματισμό, μέσα σε ένα παλλόμενο σκηνικό.
Τα αφηνιασμένα άλογα του Νιόνιου, γίνανε γατάκια του καναπέ; Αυτή είναι και η ιστορική νομοτέλεια της ροής των γεγονότων. Το γαρ πολύ της θλίψεως…
Γητευτές…
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Η χώρα μας ποτέ δεν ξεπέρασε το στάδιο της αμφισβήτησης. Η αμφισβήτηση όμως στην ζωή είναι μόνο μια αρχή. Στην συνέχεια χρειάζονται προσαρμογή στην πραγματικότητα, εξεύρεση λύσεων, προγραμματισμός, σχέδιο και δουλειά. Για εμάς όμως η αμφισβήτηση έχει γίνει αυτοσκοπός και δείγμα εξυπνάδας. Έτσι η χώρα μας έχει βαλτώσει και όσο και να μας τραβούν απ’ έξω για να μας βγάλουν από τον βάλτο μας, δεν πρόκειται να τον αφήσουμε. Έχουμε μια κυβέρνηση που αμφισβητεί αυτά που υπέγραψε, αμφισβητεί την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει για να υπάρξει ανάπτυξη, αμφισβητεί το σύστημα στο οποίο κυβερνά μόνο για την καρέκλα. Και αν κάποιος πολιτικός ή κάποιο κόμμα πουν σωστά πράγματα, θα τους αμφισβητήσουμε γιατί δεν αμφισβητούν αυτό που εμείς μάθαμε να αμφισβητούμε. Αμφισβητούμε και την εξέλιξη του κόσμου και πιστεύουμε πως κακόβουλα κέντρα μας την επιβάλλουν, ενώ χωρίς αυτά ο κόσμος θα παρέμενε σε μια όμορφη στασιμότητα με όλους να ευημερούν. Αν αρχίσουμε να αμφισβητούμε την αμφισβήτηση μας, θα υπάρχει κάποια ελπίδα και για εμάς. Αυτή την αρχή όμως μπορούν να την κάνουν μόνο μορφωμένοι άνθρωποι που έχουν και λόγο στα κοινά. Πρέπει να βρουν το θάρρος να απελευθερωθούν οι ίδιοι από ιδεολογίες και προκαταλήψεις, να δουν με ειλικρίνεια την πραγματικότητα αναλύοντας την ως το τέλος, και όχι μόνο μέχρι εκεί που τους αρέσει, και έπειτα να μιλήσουν σωστά στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι πείθονται, μην αφήσουμε τους λαϊκιστές να το κάνουν αυτό.