Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Γιάννης Διαλινός: Το κόκκινο, το μαύρο και το λευκό της ανθρώπινης ύπαρξης

Πίνακες που κυριαρχούν το κόκκινο, το μαύρο και το λευκό. Ανθρώπινες φιγούρες και πρόσωπα που εξομολογούνται τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Το “σκοτεινό” και το “αθώο” στοιχείο της ανθρώπινης φύσης συνυπάρχουν στον καμβά. Έργα που καλούν τον θεατή να στρέψει το βλέμμα μέσα του.

Με αυτές τις σκέψεις βγήκα από τον «Χώρο Τέχνης Χανίων» που φιλοξενεί την έκθεση του Γιάννη Διαλινού «Φυσικά πρόσωπα και εσωτερικές δυστοπίες». Ο ίδιος αποκωδικοποιώντας την εικαστική γραφή του, μού αποκάλυψε τις καταβολές της εικονογραφίας του: από τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη, στον χώρο των κόμικ και της διαφήμισης, όπου εργάστηκε για πολλά χρόνια σε εταιρείες αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας.

Η οικονομική κρίση, ωστόσο, ήταν εκείνη που του έδωσε τον πολύτιμο χρόνο που έως τότε του έλειπε, για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική και να βρει τη δική του καλλιτεχνική ταυτότητα.

Μια ταυτότητα διακριτή που διαπερνά και τα 24 έργα της έκθεσης, η οποία, όπως λέει, θα μπορούσε να θεωρηθεί και αναδρομική, καθώς περιλαμβάνει πίνακες που δημιουργήθηκαν από το 2009 έως και το 2022 και ανήκουν σε τρεις διαφορετικές δημιουργικές σειρές: Τους “Δεσμώτες” που φωτίζουν τα πάθη και τους πόθους των ανθρώπων, “Τα σύμφωνα συμβίωσης” που σχολιάζουν εικαστικά τη ζωηρή συζήτηση που προκάλεσε η θεσμοθέτηση των συμφώνων στην ελληνική κοινωνία και τις “Εσωτερικές Δυστοπίες” που γεννήθηκαν μέσα στην περίοδο της καραντίνας και του εγκλεισμού.

Διαφορετικές δουλειές που όμως παρουσιάζουν μια συνεκτικότητα και έναν κοινό τόπο πέρα από την τριχρωμία του κόκκινου, του μαύρου και του λευκού. Κι αυτός δεν κάτι άλλο παρά ο ίδιος ο άνθρωπος και οι διαφορετικές εκδοχές της ύπαρξής του.

Τι συνέχει όλη αυτή η δουλειά; Προσωπικά βλέποντας τα έργα διακρίνω παντού αναφορές στα ανθρώπινα πάθη αλλά και στα “σκοτεινά” σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτό το “σκοτεινό” στοιχείο που λες φωτίζεται μέσα από την επιλογή των χρωμάτων. Το μαύρο, το κόκκινο και το λευκό που υπάρχουν σε όλα τα έργα. Γιατί αυτά τα χρώματα; Το κόκκινο δηλώνει κοινωνικοπολιτικά το ανατρεπτικό και επαναστατικό στοιχείο και το μαύρο εκφράζει αυτό που λέγαν μετά τη γαλλική Κομμούνα το σκοτεινό πνεύμα του ανθρώπου, τη σκοτεινή πλευρά του μυαλού μας και ό,τι κρύβεται εκεί μέσα. Αυτή η τριχρωμία είναι στοιχείο της δικής μου καλλιτεχνικής ταυτότητας.

Το κόκκινο, το μαύρο και το λευκό των γυμνών σημείων του σώματος που ως θεατής εγώ αισθάνθηκα ότι λειτουργεί αντιστικτικά με τα άλλα πιο “σκοτεινά” χρώματα και τις εκφράσεις των προσώπων, δηλώνοντας ότι υπάρχει κι ένα στοιχείο αθωότητας…

Έχει ενδιαφέρον αυτό. Στην αθωότητα εγώ θα έβαζα δίπλα την ταπεινότητα. Αυτό είναι κάτι που θέλω να παρουσιάζεται στη δουλειά μου. Σαν ένα καλλιτεχνικό σχόλιο.

Βέβαια κάνοντας και μόνο τη σκέψη ότι ακόμα στον 21ο αιώνα η ανθρωπότητα λύνει τις διαφορές της με τον πόλεμο μάλλον πείθεται κανείς ότι παρά την πρόοδο και την εξέλιξη που λέμε ότι υπάρχει, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στη φύση του ανθρώπου…

Δυστυχώς, αυτό αποδεικνύεται. Είναι μια τραγικότητα που πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή.

Είπατε πριν για την καλλιτεχνική ταυτότητα. Πώς κατακτά ένας δημιουργός τη δική του καλλιτεχνική ταυτότητα; Είναι προϊόν της πορείας του;

Της πορείας και της δουλειάς του. Όσο δουλεύεις τόσο λύνονται τα προβλήματα και οι απορίες που πιθανόν να έχεις στο μυαλό σου. Παρόλα αυτά είναι και μια ευκολία για εμένα αυτό το στοιχείο της τριχρωμίας, γιατί έχοντας τον χρωστήρα και την τεχνική, πλέον απασχολεί το μυαλό μου μόνο η θεματογραφία, η ιστορία που θέλω να αφηγηθώ. Από εκεί και πέρα, επειδή είμαι παραστατικός θέλω, χωρίς να κατευθύνω την οπτική του θεατή, να τον αφήνω να φτιάχνει τις δικές του ιστορίες και να κάνει τους δικούς του συνειρμούς.

Αυτή δεν είναι και μια βασική λειτουργία της τέχνης; Να “ξεκλειδώνει” δηλαδή σκέψεις και αγωνίες στον θεατή;

Αυτή τη δύναμη την έχει. Ιδίως η παραστατική τέχνη που συν τω χρόνω επανέρχεται στα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται και στο ό,τι ο κόσμος λαμβάνει πάρα πολλές πληροφορίες που δεν έχει την ώρα να τις επεξεργαστεί και να τις αναλύσει. Όλα γίνονται fast track. Οπότε μέσα από την παραστατική τέχνη τού δίνεις τη δυνατότητα με μια αμεσότητα, μέσα από μια εικόνα που έχει σαφήνεια, να τραβήξει τον δικό του δρόμο και να κάνει τις δικές του σκέψεις.

Έχετε υπηρετήσει για πολλά χρόνια τον χώρο της διαφήμισης. Η διαφήμιση είναι τέχνη;

Φυσικά. Στο 2022 δεν υπάρχουν στεγανά. Υπάρχουν εξαιρετικές διαφημίσεις και πίσω από κάθε διαφήμιση υπάρχει ένα ολόκληρο συνεργείο το οποίο αποτελείται από συγγενείς εφαρμογές που δημιουργούν κάτι τεχνικά άρτιο. Βέβαια την εποχή που σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών δεν διδασκόμασταν τότε τέτοιες εφαρμογές. Υπήρχε ένας δογματισμός κι ένας κλασικισμός, στον οποίον – εκτός από τον Κεσανλή – ήταν προσηλωμένοι οι καθηγητές καθώς τους ενδιέφερε περισσότερο το χρηματιστήριο της τέχνης αφού ως καθηγητές πούλαγαν πιο ακριβά τα έργα τους.
Συνεπώς τέτοιες διέξοδοι και παράθυρα που να έδιναν άλλες δυνατότητες δεν διδάσκονταν κι όσοι είχαν διδαχθεί αυτές τις εφαρμογές εκείνη την εποχή, το είχαν κάνει στα πανεπιστήμια της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ωστόσο, εκείνα τα χρόνια, μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, ήταν μια χρυσή εποχή για το promotion και τον χώρο της διαφήμισης.

Η έκθεση

Η έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Διαλινού, «Φυσικά πρόσωπα και εσωτερικές δυστοπίες» πραγματοποιείται στον «Χώρο Τέχνης Χανίων» (Παπαναστασίου 59) στο πλαίσιο του προγράμματος “Κρητομυθολογικά” με γενική επιμέλεια του Δημήτρη Αγγελάτου.
Η έκθεση, που επιμελείται ο Γιάννης Π. Μαρκαντωνάκης, θα διαρκέσει έως τις 9 Μαΐου και θα είναι ανοιχτά 18.00-21.30 (εκτός Κυριακής).
Συνδιοργανωτής των εκδηλώσεων είναι η ΔΕΔΙΣΑ.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα