Γερμένο ήρεμα το κεφάλι, να ακουμπάει στη μεταλλική χειρολαβή της αναπηρικής καρέκλας, ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο αυλακωμένο πρόσωπό της, μάτια στεγνωμένα πια από τα δάκρυα τόσο καιρό μόνη κι απροστάτευτη σε ένα παγωμένο δωμάτιο με παιδιά μακριά, όπου τους καλεί η σκληρή κοινωνία, με το σύντροφο φευγάτο χρόνια τώρα, και σκέφτεται.
Aναπολεί, τότε, που νέα και ακμαία φρόντιζε τα πάντα και τους πάντες. Αναστενάζει καρτερικά και βλέπει το τώρα. Και χαμογελά στεγνά, με μια ευγνωμοσύνη για το τώρα.
Μόνη, στο φτωχό κι απόμερο μα καθαρό σπιτάκι της, οδού ελπίδας, υπέφερε. Υπέφερε πολύ. Μαζί της υποφέρανε και τα παιδιά της που ο αγώνας για επιβίωση τους κρατούσε μακριά από το ζεστό σπιτάκι τους, μακριά από την αγαπημένη τους μητέρα. Ξενιτευτήκανε για αναζήτηση τύχης κι άμα πέθανε ο πατέρας τους, είπανε:
―Έλα μητέρα να μένεις κοντά μας, θα σε φροντίζουμε όσο μπορούμε…
Ούτε να τ’ ακούσει αυτή.
―Πού να έρθω σε ξένα μέρη. Αλλόθρησκα, άλλα φαγιά, άλλη γλώσσα άλλα έθιμα και συνήθειες, χωρίς το νοικοκυριό μου, χωρίς συγγενείς, γειτόνους, …χωρίς τίποτα.
Και τα αγκάλιασε, τα ευχήθηκε με της μάνας την ξέχωρη στοργή. Δεν ήθελε να τους γίνει και φόρτωμα σε ξένο μέρος με τις δουλειές τους.
―Την ευχή της Παναγίας και τη δικιά μου να έχετε, μα θα μείνω στο σπιτάκι μου να πορεύομαι. Με τα πραματάκια μου, τη γατούλα μου, τις κοτούλες μου, να τρώγω κι ένα φρέσκο αυγό. Με την κυρά Μαρίκα, τον κυρ Θανάση από δίπλα, τα γειτονάκια με τα τρίγωνα στην πόρτα μου να μου λένε τα κάλαντα, καλά είμαι εδώ.
Ακουμπισμένη τώρα στο χερούλι της πολυθρόνας, γαλήνια, με φροντίδα γεμάτη αγάπη, απλά τα σκέφτεται. Τα μάτια της στεγνωμένα αρχίσανε πάλι να γυαλίζουνε και ένα αληθινό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της. Κι είναι χαρούμενη, μπορεί κι ευτυχισμένη, που βρήκε τόσο ζεστή αγκαλιά και χώθηκε μέσα και ζεστάθηκε η ψυχή της. Και μουρμουρίζει. «Δεν δίνω βάρος στα παιδιά μου, δόξα να ‘χει ο Θεός.»
Τα σκευότανε η κυρά Μυρσίνη και σκούπιζε τα γεμάτα ευγνωμοσύνης δάκρυα μάτια της, όταν ένα χέρι την αγκάλιασε, μια ανάσα ζέστανε το ταλαιπωρημένο μέτωπό της, γύρισε κοίταξε. Ήτανε η εργαζόμενη, που ορκισμένη στην αγάπη και φροντίδα του αναξιοπαθούντος συνανθρώπου, πάσκιζε να τη βγάλει από το παρελθόν να βρεθεί στο τώρα, στο ζεστό περιβάλλον του Αννουσάκειου.
Ένα περιβάλλον που το δημιουργούν εκτός από τους διευθύνοντες και τους εθελοντές, οι εργαζόμενοι κει μέσα, οι «αφανείς πρωταγωνιστές, σε μία καθημερινή επίπονη διαδικασία περίθαλψης και φροντίδας του πάσχοντα συνανθρώπου μας»
Γιατί το Αννουσάκειο είναι μια ζωντανή κυψέλη κοινωνικής προσφοράς, «εκεί που η αγάπη, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση του κάθε ανθρώπινου πόνου λειτουργεί ως μία μη φαρμακευτική μέθοδος θεραπείας» . γιατί πράγματι με πολλή προσοχή κι αγώνα, «…η διαχείριση του πόνου και κάθε είδους ανθρώπινης ανάγκης, μέσα από μία ολιστική προσέγγιση, απαιτεί ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς από τους επαγγελματίες υγείας, τους εθελοντές και τους φροντιστές1.»
Και να δεις τα παιδιά της κι αυτά σήμερα όπως όλοι οι συγγενείς των ανθρώπων ετούτων που φιλοξενούνται στο Αννουσάκειο Ίδρυμα μπορούνε να ζήσουνε ήρεμοι, να φροντίσουν τα νεώτερα βλαστάρια της οικογένειάς τους και να τα ετοιμάσουνε για να τα παραδώσουνε στην κοινωνία. Γιατί τα παιδιά μας δεν είναι μόνο δικά μας παιδιά. Είναι και της κοινωνίας και πρέπει να βγούνε χρήσιμα κι επωφελή. Για τούτο και τους ακούμε τους συγγενείς αυτούς να λένε πως «…το λειτούργημα που επιτελούν όλοι τους για τους δικούς μας που παρουσιάζουν προβλήματα υγείας και που ο καθένας μας για τους δικούς του λόγους δεν μπορεί να τους έχει κοντά του, στο σπίτι του, είναι τόσο σημαντικό που ένα ευχαριστώ είναι λίγο.2» Όλοι έχουμε κάποιον ή κάποιους ανθρώπους που άρρηκτοι δεσμοί μας κρατάνε σφιχτά κι όταν για κάποιον λόγο « αναγκάζεσαι να αποχωριστείς το αγαπημένο σου πρόσωπό δεν είναι ό,τι καλλίτερο. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Όμως κάποιες φορές δεν γίνεται διαφορετικά. Οι πρώτες μέρες είναι πολύ δύσκολες μετά όμως βλέπεις ότι το αγαπημένο σου πρόσωπο έχει την φροντίδα και την περιποίηση του, το κάθε τι που χρειάζεται ανάλογα την περίπτωσή του και εσύ σαν συγγενής είσαι ήσυχος.
Το Αννουσάκειο είναι μια ζεστή αγκαλιά για τους δικούς μας ανθρώπους. Πέρα από τα υλικά αγαθά που προσφέρονται, εκείνο που αξίζει περισσότερο είναι η αθρωπιά, η καλοσύνη, η υπομονή, η επιμονή, και η προσφορά αγάπης και κατανόησης των εργαζομένων και εθελοντών …»
Οι εθελοντές. Ώω, οι εθελοντές, τα δικά τους προβλήματα παραμελούν, ξενυχτούν άμα η ώρα το καλεί, κουράζονται, ξοδεύονται για την υπέρτατη στιγμή που θα εισπράξουν τη γαληνεμένη ματιά του πάσχοντα και το χαμόγελο. Αχ, αυτό το χαμόγελο απ’ τα στεγνωμένα ζαρωμένα χείλη! ευδαιμονία τους πλημμυρίζει, τους συντροφεύει ως το βράδυ που χωνεύονται απ’ τον ύπνο και γίνονται όνειρο. Κι ομορφαίνει η ζωή τους.
Τι;
Για μεγαλύτερη αμοιβή, σκέπτεσαι;
Δεν θα την εύρεις. Δεν υπάρχει.
Κι ήτανε η μέρα εκείνη του Νοέμβρη που οι εθελοντές βραβεύσανε όλους τους εργαζόμενους στο Αννουσάκειο, μέσα ή περιμετρικά, κι η χαρά, η συγκίνηση όλων στα ύψη. Κι όταν πρωτάκουσε ο αγαπητός και σεβαστός μας αρχιεπίσκοπoς Αμφιλόχιος για τούτη τη βράβευση, συμφώνησε, σκεφτόμενος ότι δεν ήταν μια πρόχειρη σκέψη, μα είχε βαθύτερο νόημα. Γιατί οι εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ περισσότερο από την αποζημίωσή τους την υλική. Δεν είναι υπάλληλοι. Είναι λειτουργοί. Και τους αξίζει το εύγε παράλληλα με την αρχιερατική ευλογία του μεγάλου ιεράρχη μας Ειρηναίου που σφράγισε με τούτα τα λόγια την προσφορά στο Αννουσάκειο Ίδρυμα:
«Ευχή και παρακαταθήκη μου είναι, αυτοί που θα εργαστούν και στο μέλλον σε αυτό το Ίδρυμα, να έχουν την ευλογία της Αρχιεροσύνης μου και τη χάρη του Χριστού
* gkamvysellis@yahoo.gr
1. Από την ομιλία της Βαϊδάκη Μαρίας κοινωνικής λειτουργού ως εκπροσώπου του προσωπικού του Αννουσάκειου κατά την βράβευση τους από το Σύλλογο φίλοι του Αννουσάκειου
2. Από την ομιλία της Θεανώς Πατακάκη εκπροσώπου των φιλοξενουμένων στο Αννουσάκειο κατά την ως άνω βράβευση.
