Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε κομβικό στοιχείο στην ιστορία της τέχνης, φτάσαμε στο σημείο να εμποδίζουμε τα παιδιά της να μάθουν, να αγαπήσουν την τέχνη και να αναπτύξουν καλλιτεχνική παιδεία.
Με την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων, λοιπόν, διαγράφουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο από την ιστορία μας. Το θέατρο, με τα έργα κορυφαίων τραγικών και κωμικών ποιητών, την αρχιτεκτονική, τη μουσική, την λογοτεχνία… Πώς είναι δυνατόν να υπερηφανευόμαστε για κάτι, το οποίο δεν επιθυμούμε να εξελιχτεί μέσα από τα μάτια των επόμενων γενεών; Τα παιδιά διδάσκονται στο μάθημα της έκθεσης, την θεματική ενότητα “Τέχνη” και τη σημασία της καλλιτεχνικής παιδείας. Δεν είναι όμως ειρωνεία, τα παιδιά να καλούνται να αναπτύξουν τις ιδέες τους για κάτι που δεν έχουν έρθει σε επαφή μαζί του;
Εντούτοις, οι συνάνθρωποι μας, που διδάσκουν ή ασχολούνται με αυτόν τον τομέα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια κοινωνία, η οποία τους οδηγεί αυτομάτως στην ανεργία και τους καλεί να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο.
Η αλήθεια είναι όμως, ότι έπρεπε να καταλάβουμε εξαρχής τις διαθέσεις του ελληνικού κράτους, από τη στιγμή που την περίοδο του κορωνοϊού, οι καλλιτέχνες, αναγκάστηκαν να δώσουν τον δικό τους αγώνα, προκειμένου να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, διότι αντιμετωπίζονται μονίμως σαν άτομα που δεν έχουν θέση στον εργασιακό χώρο, ανεβάζοντας έτσι, για ακόμη μια φορά, το ποσοστό ανεργίας.
Ωστόσο, άμεσα συνυφασμένο με τα προηγούμενα, είναι και η κατάργηση των μαθημάτων των κοινωνικών επιστημών. Είναι πλέον βέβαιο, ότι ο ορισμός ενός παθητικού και πειθήνιου ανδρείκελου θα μας ακολουθεί επ’ αόριστον, από τη στιγμή που καταστρατηγείται το ανθρώπινο δικαίωμα για ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας και διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων μέσα από αυτού του είδους μαθήματα.
Η μετατροπή των παιδιών σε άβουλα όντα, θα έχει ως επακόλουθο την οπισθοδρομική μας πορεία ως Έλληνες, καθώς η κριτική τους σκέψη θα έχει αλλοτριωθεί και θα πράττουν μηχανοποιημένα, γεγονός που δεν προασπίζει σε καμία περίπτωση τη δημοκρατία και δεν οδηγεί στην δημιουργία ευαισθητοποιημένων και συνειδητοποιημένων πολιτών.
Με αφορμή λοιπόν, όλα όσα αναφέρω, παραθέτω το παρακάτω ποίημα του Κ.Π. Καβάφη:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
κι έπειτα, καλώ με τη σειρά μου, με τον ρόλο της μαθήτριας και του πολίτη, την υπουργό και την υφυπουργό Παιδείας, να αναθεωρήσουν και να πράξουν επιτέλους ορθά, για το συλλογικό καλό και να πάψουν να κάνουν πειράματα, οπισθοδρομώντας και κατακερματίζοντας την κοινωνία μας!
