Για τη Χριστίνα και τ’ άλλα τα παιδιά…

Τη θυμούμαι τη Χριστίνα τη Φραγκογιάννη πάντα με ένα σοφό χαμόγελο.
Συνήθως τη συναντούσα στον δρόμο, λίγο πριν φτάσω στην εφημερίδα.
Ο λόγος της είχε κάτι το απροσδιόριστα απέριττο.
Σκέφτομαι όλους αυτούς τους Χανιώτες που έβαλαν ένα λιθαράκι για να σηκωθεί η πόλη ψηλότερα.
Αυτούς που έφυγαν και αυτούς που θα έρθουν…
Κάθε άνθρωπος αφήνει το χνάρι του στην πόλη, στη γειτονιά του, στον δρόμο του.
Αυτό είναι και τα Χανιά.
Η αίσθηση των ανθρώπων που ζουν, εργάζονται, αγαπούν, μισεύουν.
Περιουσία της πόλης είναι οι άνθρωποί της.
Αυτοί που είπαν αθόρυβα «κάτσε να το πάμε παρακάτω το κάρο της κοινωνίας».
Η Χριστίνα είναι μόνο η αφορμή.
Οι άνθρωποι, η πόλη, ο συγχρωτισμός είναι μια ιστορική ανάγκη ζωής.
Η θύμηση συμπληρώνει το αέναο μέλλον.
Το προσδιορίζει κατά ένα μέρος, το φυγαδεύει νοσταλγικά.
Χανιά χωρίς Χανιώτες δεν υπάρχουν.
Χανιά χωρίς μέλλον δεν υπάρχουν.
Η ζωή μας εδώ έχει την αξία που της δίνουμε.
Ολη μας η ζωή η Αποκορώνου πάνω – κάτω κι ένα θρόισμα του ανέμου…