Έχω µιλήσει για την µαµά µου, όχι πολύ, θέλω να την αποχαιρετήσω τελευταία φορά δηµόσια.
Μετά θα µιλάµε µόνες µας.
Πάλι θα µιλήσω για εκείνα τα κύτταρά µου που κουβάλησε και πάντα εγώ θα κουβαλάω τα δικά της. Μου έχουν αφήσει αποτύπωµα.
Θα µιλήσω για µια γυναίκα που η λέξη δύναµη δεν φτάνει για να την περιγράψει. Κουβάλησε µέσα της βουνά.
Ήταν εργατική, δυναµική, µε πείσµα, υπερηφάνεια και σπουδαίες ικανότητες. ∆εν φοβόταν τον κόπο, ούτε την ευθύνη.
Ήξερε τι σηµαίνει να παλεύεις για τους ανθρώπους σου, να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να τους κουβαλάς µέσα σου.
Ήταν αυστηρή… ναι… γιατί µεγάλωσε σε εποχές που δεν χάριζαν τίποτα. Η σκληράδα της όµως έκρυβε µια ψυχή ευαίσθητη που αγαπούσε ανιδιοτελώς µέχρι τέλους.
Και τελικά τώρα στα 60 µου κατάλαβα ότι «Ναι ρε µάνα… είχες σε όλα δίκιο».
Πρόλαβα όµως και στο είπα πριν φύγεις και δεν µου έµεινε το βάρος.
Η µαµά µου δεν ήταν τέλεια, ποιος είναι;;΄
Ήταν όµως αληθινή, παρούσα, πάντα εκεί και ότι δεν έλεγε, το έδειχνε µε έργα.
∆οτική και µεγαλόψυχη!
«Πηγή, φτιάξε περισσότερα να έχουµε να δίνουµε…» όλο να δίνεις ήθελες ρε µάνα…
Θα την θυµάµαι για τη δύναµή της, την αξιοπρέπεια της ακόµα και τη σκληράδα που είχε σε εκείνο το βλέµµα που µε διαπερνούσε όταν ήθελε να µου δείξει ότι διάβαζε όλο το µέσα µου. Και συχνά δεν συµφωνούσε αλλά προσπαθούσε να µε συνετίσει… αχ ρε µάνα…
Της χρεώνω την υπέροχη και ευτυχισµένη οικογένεια που µεγάλωσα. Τα είχε ρυθµίσει όλα όπως έπρεπε. Είµαστε τόσο χαρούµενοι µε τον σπουδαίο πατέρα µου και τον αδερφό µου!!
Η ζωή όµως άξαφνα την δοκίµασε σκληρά!! Ο χαµός του Αντώνη, του παιδιού της, σε ηλικία µόλις 22 ετών την πλήγωσε ανεπανόρθωτα
κι εκείνη ήταν µόνο 47… δηλαδή τόσο νέα…
Έτσι έγινε µια µάνα σύµβολο πόνου. Ποτέ δεν κοιµήθηκε ξανά το ίδιο, ποτέ δεν τη θυµάµαι να γέλασε από τότε και µετά.
Λύγισε µα συνέχισε τον αγώνα της ζωής επειδή ήξερε να αντέχει, όχι πως δεν πονούσε. Έµεινε όρθια και την οδύνη της, την βλέπαµε όλοι µόνο στα µάτια της και στη σιωπή της. Μέσα από αυτήν τη σιωπή µάς αγαπούσε πολύ.
Και έδινες χαρά ρε µάνα από το υστέρηµα χαράς που είχες.
Σε ευχαριστώ µάνα για όσα µου έδωσες και για όσα άντεξες.
Καλό ταξίδι καλή µου, σίγουρα τώρα θα αγκαλιάζεις ό,τι σου έλειψε περισσότερο στη ζωή.
Για µένα µην στεναχωριέσαι πια… Έχω εγώ…
Τι έχω; Μα αυτά που µου έµαθες. Ειδικά τον τελευταίο καιρό που ήρθαµε τόσο κοντά.
Θα σε κουβαλάω µέσα µου, όχι για όσα έκανες για µένα, αλλά για το πόσα άντεξες µέχρι τέλους.
Θα σε ευγνωµονώ που στις µεγάλες στεναχώριες µου, µου έµαθες ότι η δύναµη δεν είναι απουσία πόνου αλλά να συνεχίζεις παρόλα αυτά.
Θα πορευτώ περήφανα µε όσα µου δίδαξες καλή µου… µε τις αξίες σου!!
Πολλά ευχαριστώ µαµά µου… µεγάλε µαχητή της ζωής… της καρδιάς µου!!
