Τρεις φωτογραφίες, τρεις ηλικίες, από το 1953 έως το 2025 µε τα ίδια πρόσωπα.
Φουράκης Ανδρέας και Χαιρέτης Στέλιος (ο κοντός), µια διαχρονική φιλία κοινών θνητών που κρατά δυνατή 8/10 του αιώνα, σε πείσµα αυτών που δεν πιστεύουν σε αυτήν.
Στα όρια του προσδόκιµου µια συµβουλή προς όλους τους φίλους αυτής της κατηγορίας.
Γυρίστε πίσω, ξεθάψτε παρελθόν και µνήµες, ξεσκονίστε ό,τι ζήσατε.
Ανοίξτε άλµπουµ, βρείτε παλιές φωτογραφίες που θα ξαναζωντανέψουν ξεχασµένες ιστορίες, αγαπηµένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, παλιούς φίλους που αποµακρύνθηκαν.
Σηκώστε τηλέφωνα και επικοινωνήστε.
Κάντε απολογισµό της ζωής σας και έτσι θα νιώσετε το πέρασµά της.
Μην ξεχνάτε ποτέ ότι η διαχρονική ευχή “να ζήσετε” έπιασε για εµάς ενώ για άλλους όχι.
Επίσης µην ξεχνάτε πως το µερίδιο της νιότης το ζήσαµε και το ξοδέψαµε, και µην κλαψουρίζετε µε παράπονο και ζήλια για τη νέα γενιά αλλά συµβιβαστείτε µε αυτήν.
Ούτως ή άλλως δεν την καταλαβαίνουµε και εκ των πραγµάτων ούτε αυτή µας καταλαβαίνει. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι και στο µέλλον. Εµείς έχουµε µια πείρα κι αυτοί το µέλλον µπροστά τους µε νέα µηνύµατα που εµείς δεν πιάνουµε.
Επειδή ου γαρ έρχεται µόνον κάντε προληπτικές ιατρικές εξετάσεις γιατί εκτός τον Άγιο που σας προστατεύει και του ανάβετε κεριά καιροφυλακτεί και ένας άλλος “προστάτης” που θερίζει.
Θυµηθείτε ότι ο ελπίζων πάσχοντας αποθνήσκει χάσκοντας.
Να αυτοσαρκάζεστε για τα χάλια σας και να τα δέχεστε µε καρτερικότητα και χιούµορ σαν το πιο φυσικό επακόλουθο.
∆ιορθώστε σφάλµατα, αποκαταστήσετε σχέσεις, συναντήστε παλιούς φίλους, µπαλώστε ό,τι µπαλώνεται, βοηθείστε αλλήλους. Φυτέψτε κανένα δέντρο επιτέλους.
Μην το βάλετε ποτέ κάτω. Είµαστε µια τυχερή γενιά.
Ζήστε από τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας αυτά που δεν µπορείτε να κάνετε πια.
Μη σας στενοχωρεί αν δεν µπορείτε να θυµηθείτε πού παρκάρατε το αυτοκίνητο σας. Αν όµως δεν έχετε αυτοκίνητο και το ψάχνετε… η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Πονάκια στις αρθρώσεις του ώµου; Προσοχή! Ίσως αρχίζουν να βγαίνουν φτερά!
Και κάποιες ρήσεις που ταιριάζουν στην περίπτωση:
“Πολύ καλά έκανε ο Θεός που έκανε τα νιάτα,
µα έκανε και τα γηρατειά και τα ‘κανε σαλάτα.”
“Άσχηµο πράγµα να γερνάς αλλά είναι ο µόνος σίγουρος τρόπος για να ζήσεις πολλά χρόνια”
“Το µόνο πράγµα που µπορείς να κάνεις του θανάνου
είναι σαν έρθει να σε βρει να ‘σαι του πεταµάτου”
Όσο για µένα και το Στέλιο, θα ‘ρθει κι εµάς η σειρά µας να φύγουµε, καλώς εχόντων των πραγµάτων, πλήρεις ηµερών και νυχτών θα έλεγα, συµβιβασµένοι µε αυτό που έρχεται, χορτασµένοι από τη ζωή, πιστοί στη φιλία µας, ευγνώµονες για ό,τι ζήσαµε και για αυτούς που µας αγάπησαν και αγαπήσαµε και τραγουδώντας τη µαντινάδα:
“Χάρε δε σε φοβούµαι µπλιο
κι όποτε θέλεις κόπια
µα το ποτήρι της ζωής
το γλέντησα και το ΄πια.”
Κι εσείς µην ξεχνάτε, γυρίστε πίσω και κάντε σηµαία σας τρία στιχάκια του ∆ροσίνη:
Ό,τι έχεις µέσα σου παιδιάτικο
σαν θησαυρό να το φυλάξεις,
τους λογισµούς, τους πόθους σου άλλαξε
µα αυτό ποτέ να µην τ αλλάξεις.
Όποτε της ζωής τα ψεύτικα και τ΄ άσχηµα
θα σφίγγουν την καρδιά σου,
µέσα σ΄ ό,τι παιδιάτικο
θα βρίσκεις την παρηγοριά σου.
Κι όταν χλωροφυλλιάσει η όψη σου
και στα µαλλιά σου πέσουν χιόνια
µόνο ό,τι φύλαξες παιδιάτικο
θα µείνει απείραχτο από τα χρόνια.”
