Φεστιβάλ φορέων και σίγουρα όχι παραγωγών

Πέντε βραδιές κράτησε το “Φεστιβάλ Γης” και όλες αυτές τις βραδιές, ο γράφων βρέθηκε στο χώρο του 1ου Πειραµατικού Γυµνασίου Χανίων. Για µια «γιορτή βιωµατικής γνωριµίας» στην οποία «οι επισκέπτες θα γνωρίσουν την κουλτούρα των προϊόντων της κρητικής γης και θα νιώσουν την εµπειρία του χειροποίητου στοιχείου» έκαναν λόγο οι διοργανωτές.
Τι είδαµε όµως τις 5 αυτές βραδιές; Καταρχήν οι παραγωγοί δεν µετρούνταν ούτε στο δάκτυλο του ενός χεριού! Ένας µελισσοκόµος, το περίπτερο των τυροκόµων, του συλλόγου µελισσοκόµων! Ελάχιστοι και οι τυποποιητές (ποτά, καλτσούνια), ξηροί καρποί από την Ηπειρωτική Ελλάδα και κάποια σκόρπια τοπικά προϊόντα που µοιράζονταν στο περίπτερο του ∆ήµου Πλατανιά κυρίως.
Ανάδειξη των προϊόντων της Κρητικής γης… δεν την λες!
Αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτέρων ήταν φορέων, που στην καλύτερη περίπτωση είχαν κάποια από τα φυλλάδια µε τη δραστηριότητά τους, στη χειρότερη όχι και τόσο σχετικά µε τη δραστηριότητά τους προϊόντα π.χ. το περίπτερο του ΟΑΚ που είχε διάφορα είδη τροφίµων από ένα πρόγραµµα που µετέχει (δεν θα µπορούσε φυσικά να έχει φωτογραφίες του άδειου φράγµατος Βαλσαµιώτη, του προβληµατικού Αποσελέµη και του σε κακή κατάσταση δικτύου του…).
Μοναδική εξαίρεση το περίπτερο του “Εµπορικού Συλλόγου Χανίων” που δεν είχε τίποτα, κερνούσε όµως ρακόµελα και ποτό µαστίχα κάτι που το έκανε ιδιαίτερα δηµοφιλές!
Οι διοργανωτές έχουν ξεκαθαρίσει χρόνια τώρα ότι δεν θέλουν τον παλιό “Αγροτικό Αύγουστο” µε τα περίπτερα µε τους λουκουµάδες, τα σουβλάκια, το µαλλί της γριάς και αυτό είναι κατανοητό. Από την άλλη δεν µπορεί να έχει καθαρά εκθεσιακό χαρακτήρα και να προσελκύει επαγγελµατίες.
Προσπαθούν να κάνουν ένα φεστιβάλ που στην ουσία δεν έχει καµία ταυτότητα και προσελκύει κυρίως του ντόπιους και όποιον επισκέπτη τυγχάνει να περάσει απ’ έξω (ήταν λιγοστοί πραγµατικά οι ξένοι που βρέθηκαν στον χώρο).
Είχε βέβαια κεράσµατα, ειδικά την πρώτη ηµέρα το αντικριστό… εξαφανιζόταν όπως έβγαινε από τη φωτιά, ενώ το µοναδικό σηµείο που ήταν ουρές ήταν ο χώρος όπου το Σάββατο και την Κυριακή προσφέρονταν κάποια πιάτα από τη Λέσχη Αρχιµαγείρων Κρήτης. Οι δε εκδηλώσεις γύρω από διάφορα τοπικά προϊόντα θα ήταν πολύ καλές αν υπήρχε και ανάλογη συµµετοχή.
Για το πολιτιστικό πρόγραµµα, οι κρίσεις είναι καθαρά υποκειµενικές. Το σχήµα της Παρασκευής µε την έντεχνη µουσική ήταν το πιο ενδιαφέρον για τον γράφοντα, αλλά φάνηκε πως δεν “έδενε” µε την εκδήλωση, φιλότιµη η προσπάθεια του Μάνου Μαλαξιανάκη, ενώ οι Ζωιδάκης και Κονταρός και Βαµβακάς ταίριαζαν µάλλον καλύτερα µε το στυλ “ότι να ‘ναι” όλης της εκδήλωσης.
Θα πει κανείς «άσχηµα είναι, ειδικά τις µέρες µας, να βρεθείς σε ένα χώρο να κεραστείς, να συνοµιλήσεις µε κόσµο, να ακούσεις µουσική και µάλιστα δωρεάν;’. Σίγουρα όχι θα απαντούσαµε, ίσως αυτό να ήταν και η µοναδική επιτυχία της εκδήλωσης (αν και το δωρεάν είναι µια κουβέντα, το κόστος του φεστιβάλ εµείς το πληρώνουµε πάλι).
Μια εκδήλωση που φεστιβάλ είναι…τη γη όµως την έχει χάσει κάτω από τα πόδια του…