Nomen est omen (σ.σ: σε ελεύθερη µετάφραση από τα λατινικά σηµαίνει το όνοµα είναι οιωνός, πεπρωµένο, σηµάδι). Αυτό τουλάχιστον πίστευαν οι αρχαίοι. Πως κάθε όνοµα είναι ταυτόχρονα σηµαδιακό, αλλά και «κατάρα». «Όνοµα και πράγµα» λέγανε οι παλιοί. Και ίσως δεν είχαν άδικο. Με ονόµατα ισχυρών ανθρώπων (σ.σ: τα περισσότερα ανδρών, ούτε και εδώ ισότητα !) ονοµάστηκαν περιοχές, πόλεις, κτίρια, παίρνοντας λίγο από τη λάµψη και το κύρος τους. Σήµερα όµως δεν θα ασχοληθούµε µε αυτούς τους ανθρώπους. Αντίθετα στρέφουµε τα φώτα µας σε προσωπικότητες που έδωσαν το όνοµά τους σε… φαγητά. Και µάλιστα σε εµβληµατικά πιάτα που αγαπάµε και αναζητάµε!
Φετουτσίνι Αλφρέντο, µια ιστορία αγάπης
Πριν από έναν αιώνα, ένας Ιταλός, ο Alfredo Di Lelio προσπαθούσε να πείσει την έγκυο σύζυγο του να φάει για να έχει δυνάµεις. Προφανώς η εγκυµονούσα δεν είχε λιγούρες, αντίθετα έβλεπε φαϊ και της γύριζε το στοµάχι. Έτσι λοιπόν, ο ταλαίπωρος Αλφρέντο µπήκε στην κουζίνα και άρχισε να πειραµατίζεται για να ικανοποιήσει την αγαπηµένη του. Τελικά κατέληξε σε µια πανεύκολη, αλλά νοστιµότατη συνταγή ζυµαρικών που άφησε εποχή. Φετουτσίνι (σ.σ: ένα ζυµαρικό που µοιάζει µε ταλιατέλες), βούτυρο, παρµεζάνα και φρεσκοτριµµένο πιπέρι. Η συνταγή της επιτυχίας µπορεί να ακούγεται απλοϊκή, ωστόσο στα απλά κρύβονται οι θεϊκές γεύσεις. Η γυναίκα του Αλφρέντο λάτρεψε τη δηµιουργία του άντρα της, και έτρωγε το ζυµαρικό µέχρι που γέννησε -εννοείται και µετά. Η συνταγή βγήκε και εκτός σπιτιού, µε το όνοµα του εµπνευστή της -ναι οι νοικοκυρές ανταλλάσσουν πετυχηµένες δηµιουργίες- τα χρόνια πέρασαν, και κάποια στιγµή, αρχές της δεκαετίας του 1920 όταν οι διασηµότητες του Χόλιγουντ Ντάγκλας Φέρµπανκς και Μαίρη Πίκφορντ βρίσκονταν στη Ρώµη επισκέφθηκαν το εστιατόριο Di Lelio και έφαγαν το ίδιο πιάτο: φετουτσίνι Αλφρέντο. Τη συνέχεια τη µαντεύετε: λάτρεψαν το ζυµαρικό και το έκαναν διάσηµο στο Χόλυγουντ και σε όλο τον κόσµο. Την επόµενη φορά που θα φάτε «fettuccine alfredo», θα ξέρετε σε ποιόν οφείλετε την ικανοποίηση!
∆ιαβάστε περισσότερα στο: https://lithub.com/the-invention-of-fettuccine-alfredo-a-love-story
Η σαλάτα του Καίσαρα, ‘‘παιδί’’ της ποταπαγόρευσης
Ίσως σκέφτεστε πως η σαλάτα του Καίσαρα πήρε το όνοµά της από τον Ιούλιο Καίσαρα. Η απάντηση είναι όχι. Η διάσηµη σαλάτα που λατρεύουµε να παραγγέλνουµε έχει το όνοµα ενός Ιταλού και οι ρίζες της πάνε πίσω στο 1920. Τότε, εξαιτίας της ποτοαπαγόρευσης, οι κάτοικοι των νοτιοδυτικών ΗΠΑ άρχισαν να περνούν τα σύνορα και να πηγαίνουν στο Μεξικό για να πίνουν ελεύθερα και να γλεντούν. Το hotspot εστιατόριο κατά µήκος των συνόρων µε το Μεξικό εκείνη την εποχή ήταν το «Παλάτι του Καίσαρα» στην Τιχουάνα. Ιδιοκτήτης του, ο Ιταλός Caesar Cardini, που έκανε χρυσές δουλειές µε τους Αµερικανούς που περνούσαν τα σύνορα. Στις 4 Ιουλίου 1924, ηµέρα εθνικής γιορτής, το εστιατόριο είχε αδειάσει από προµήθειες, αλλά οι πελάτες εξακολουθούσαν να συρρέουν και να ζητούν να φάνε. Ο πανέξυπνος Ιταλός, χρησιµοποίησε ό,τι είχε πρόχειρο στην κουζίνα -λίγη παρµεζάνα, µαρούλι, κρουτόν και ένα πεντανόστιµο dressing- και τα ανακάτεψε όλα σε ένα µπολ. Όσοι δοκίµασαν εκείνη τη µέρα τη δηµιουργία του, ενθουσιάστηκαν! Η τυχαιότητα είχε βοηθήσει τον Καίσαρα Καρντίνι να συνδυάσει µε επιτυχία τις πιο ακαταµάχητες γεύσεις. Το «σουξέ» µάλιστα, ήταν τέτοιο που τελικά ο Ιταλός άφησε την επιχείρησή του και ασχολήθηκε µε το ντρέσινγκ της σαλάτας, το οποίο τελειοποίησε και το έριξε στην αγορά. Win win η ιστορία και για τον δηµιουργό της σαλάτας του Καίσαρα και για εµάς που την απολαµβάνουµε!
∆είτε ένα ενδιαφέρον βίντεο εδώ:
Αβγά Μπένεντικτ, µια δηµιουργία ‘‘καπρίτσιου’’
Τα αβγά Benedict είναι ένα από τα πιο δύσκολα πιάτα, εξαιτίας της σάλτσας τους, αλλά αν πετύχουν είναι µαγεία! Η ιστορία του πιάτου χρονολογείται περίπου έναν αιώνα πριν, και το όνοµά του έχει δύο διαφορετικές ιστορίες προέλευσης. Σύµφωνα µε την πρώτη, το όνοµα ανήκει σε ένα πλούσιο ζευγάρι της Νέας Υόρκης, συχνούς θαµώνες του φηµισµένου εστιατορίου Delmonico’s. Ο κύριος και η κυρία LeGrand Benedict λοιπόν, υποτίθεται ότι µια µέρα ζήτησαν ένα ιδιαίτερο και νέο πιάτο. Ο σεφ αυτοσχεδίασε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η δεύτερη ιστορία λέει πως ένας νεαρός άντρας, ο Lemuel Benedict, µπήκε τρεκλίζοντας (πιθανότατα µεθυσµένος) στο Waldorf Hotel της Νέας Υόρκης αναζητώντας κάτι νόστιµο να φάει µετά το ξενύχτι και υποτίθεται πως ζήτησε στους σεφ να δηµιουργήσουν κάτι πρωτότυπο µε αβγά. Το πιάτο ήταν υπέροχο, ο νεαρός ικανοποιήθηκε και τα αβγά µπένεντικτ µπήκαν στα µενού των εστιατορίων παγκοσµίως. Όποια εκδοχή και αν ισχύει, είµαστε ευτυχείς που κάποιος σκέφτηκε και έφτιαξε τα αβγά Μπένεντικτ.
∆ιαβάστε ακόµα: https://oldeuropean-restaurant.com/the-true-history-of-eggs-benedict/
Μοσχαράκι στρογγανόφ και οι Ρώσοι διεκδικητές
Οι ιστορικοί συµφωνούν ότι το πασίγνωστο πιάτο «µοσχαράκι στρογγανόφ» µε σάλτσα κρασιού και µανιτάρια, που συνήθως σερβίρεται µε µακαρόνια πήρε το όνοµά του από κάποιο µέλος της ρωσικής οικογένειας των Στρογγανόφ. Απλά δεν µπορούν να πουν µε βεβαιότητα από ποιόν συγκεκριµένα. Σύµφωνα µε ορισµένες πηγές, η συνταγή πήρε το όνοµά της από τον Alexander Grigorievich Storganov, ο οποίος γεννήθηκε το 1795 και έγινε διάσηµος επειδή διοργάνωνε πλούσια δείπνα για την αριστοκρατία της Ρωσίας. Λέγεται πως του άρεσε να σερβίρει λουκούλλεια πιάτα, συµπεριλαµβανοµένου και του οµώνυµου. Κάποιοι ιστορικοί τροφίµων υποστηρίζουν πως το πιάτο πήρε το όνοµά του από τον Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Στρογκάνοφ, που αγαπούσε τη συγκεκριµένη συνταγή. Υπάρχει όµως και ένας τρίτος διεκδικητής του ονόµατος του πιάτου: στα τέλη του 18ου µε αρχές του 19ου αιώνα, ένας Ρώσος αριστοκράτης, ο Πάβελ Αλεξάντροβιτς Στρογγάνοφ, ευγενής που υποστήριζε την ανεξέλεγκτη ρωσική ισχύ, υποτίθεται πως έδωσε το όνοµά του στο διάσηµο πιάτο. Ποιά από τις τρείς εκδοχές είναι η σωστή? Θα σας γελάσω. Εκείνο που µπορώ µε βεβαιότητα να πω είναι πως αν δεν έχετε δοκιµάσει αυτό το πιάτο, δοκιµάστε το. Είναι αποκάλυψη!
∆ιαβάστε περισσότερα εδώ: www.bonappetit.com/entertaining-style/trends-news/article/origin-of-beef-stroganoff
HISTORY OF ALFREDO DI LELIO CREATOR IN 1908 OF “FETTUCCINE ALL’ALFREDO” (“FETTUCCINE ALFREDO”), NOW SERVED BY HIS NEPHEW INES DI LELIO, AT THE RESTAURANT “IL VERO ALFREDO” – “ALFREDO DI ROMA” IN ROME, PIAZZA AUGUSTO IMPERATORE 30
With reference to your article I have the pleasure to tell you the history of my grandfather, who is the creator of “Fettuccine all’Alfredo” (“Fettuccine Alfredo”) in 1908 in the “trattoria” run by his mother Angelina in Rome, Piazza Rosa (Piazza disappeared in 1910 following the construction of the Galleria Colonna / Sordi). This “trattoria” of Piazza Rosa has become the “birthplace of fettuccine all’Alfredo”.
More specifically, as is well known to many people who love the “fettuccine all’Alfredo”, this famous dish in the world was invented by Alfredo Di Lelio concerned about the lack of appetite of his wife Ines, who was pregnant with my father Armando (born February 26, 1908).
Alfredo Di Lelio opened his restaurant “Alfredo” in 1914 in Rome and in 1943, during the war, he sold the restaurant to others outside his family.
In 1948 Alfredo Di Lelio decided to reopen with his son Armando his restaurant in Piazza Augusto Imperatore n.30 “Il Vero Alfredo” (“Alfredo di Roma”), whose fame in the world has been strengthened by his nephew Alfredo and that now managed by me, with the famous “gold cutlery” (fork and spoon gold) donated in 1927 by two well-known American actors Mary Pickford and Douglas Fairbanks (in gratitude for the hospitality).
See the website of “Il Vero Alfredo” for “Alfredo’s franchising in the world”.
I must clarify that other restaurants “Alfredo” in Rome do not belong and are out of my brand “Il Vero Alfredo – Alfredo di Roma”.
The brand “Il Vero Alfredo – Alfredo di Roma” is present: 1) in Mexico with a restaurant in Mexico City and a trattoria in Cozumel on the basis of franchising relationships with the Group Hotel Presidente Intercontinental Mexico; 2) in Saudi Arabia with a restaurant in Jeddah on the basis of franchising relationship with a qualified Arab partner.
The restaurant “Il Vero Alfredo” is in the Registry of “Historic Shops of Excellence of the Municipality of Roma Capitale.
Best regards Ines Di Lelio