Εύθυμα και σοβαρά των καιρών μας: Σύγχρονοι ντετέκτιβ;

Παραδεχτείτε το επιτέλους πως σας αρέσουν οι αστυνοµικές υποθέσεις!
∆ιότι λίγο ως πολύ είµαστε όλοι φερέλπιδες ντετέκτιβ, που εναγωνίως αναζητούν τη λύση των γρίφων στις ποικίλες αστυνοµικές υποθέσεις που απασχολούν την επικαιρότητα.
Καθόµαστε λοιπόν αναπαυτικά στη πολυθρόνα µας, µε τον καφέ ή το τσαγάκι στο χέρι, ακίνητοι κι απολύτως αφοσιωµένοι στα δρώµενα επί των οθονών, για να µην χάσουµε ούτ’ ένα επεισόδιο απ’ τις επεισοδιακές αναζητήσεις του εξαφανισµένου συµπολίτη µας, της αποκάλυψης των λωποδυτών, της σύλληψης των κουκουλοφόρων που πήραν σηκωτό το µηχάνηµα ανάληψης, της εξιχνίασης µιας στυγερής δολοφονίας, και πάει λέγοντας…
Σίγουρα θα εξιχνιάσουµε την υπόθεση, καθώς έχουµε στα υπόψιν µας, τρανές αποδείξεις που δεν σηκώνουν αµφισβήτηση: Πόσες δηλαδή κάµερες παρακολούθησης ανακαλύφτηκαν και τι έδειξαν αυτές! Γνωρίζουµε επίσης απ’ έξω κι ανακατωτά τους χρόνους και τις κινήσεις υπόπτων και θυµάτων κι έχουµε αναλύσει κάθε νέα πληροφορία που κάνει τον κύκλο της. Μέχρι βεβαίως ν’ αποδυναµωθεί, και τη θέση της να πάρει κάποια άλλη πιο σηµαντική που θα χρειαστεί κι αυτή να ελεγχτεί και ν’ αναλυθεί εκτενώς…
Έτσι τρεφόµαστε από κάθε καινούργιο δεδοµένο επί του φλέγοντος θέµατος -αληθινό ή ψεύτικο, προκατασκευασµένο µη!- που θ’ αποκαλυφτεί, θα γίνει κι αυτό αντικείµενο συζητήσεων, αµφισβητήσεων κι ύστερα θα ξεχαστεί…
Εξάλλου οι ενδιαφέρουσες υποθέσεις δεν έχουν αρχή και τέλος!
Μόλις τελειώσει η µια, ξεκινάει η άλλη…
Κι άντε πάλι απ’ την αρχή µε καινούργια δεδοµένα που θα µας κρατούν µε µάτια κι αυτιά ορθάνοιχτα στις οθόνες µας µπροστά, µε τις αστυνοµικές µας αναζητήσεις να κυριαρχούν στο µυαλό περισσότερο απ’ την ανιαρή µας πραγµατικότητα!
∆ιότι όπως και να το κάνουµε, είναι κι αυτός ένας τρόπος ψυχαγωγίας, και βεβαίως αποφόρτισης του σκοτισµένου µας νου…
Ή µήπως όχι;
∆ιότι ποιος µας λέει πως ο ακούραστος ερευνητής µέσα µας, δεν θα χάσει την ησυχία του, δεν θα χάσει την λογική του, δεν θα είναι µονίµως…τροµοκρατηµένος;
Κι ίσως -ίσως λέµε!- µπορεί και να έχει αρχίσει να φοβάται και τον ίσκιο του ακόµα και να βλέπει παντού εχθρούς έτοιµους να τον κατασπαράξουν!
Μήπως λοιπόν, ήλθε η ώρα ν’ αφήσουµε το κυνήγι της υποτιθέµενης αλήθειας των πραγµάτων και ν΄ ασχοληθούµε µε όσα θα µας φέρουν την γαλήνη;
Μ’ εκείνες τις όµορφες εικόνες του νου και της ψυχής, που θα µας συνετίσουν και θα µας κάνουν ν’ αγαπήσουµε τις αρετές του ενίοτε αδύναµου συνανθρώπου µας, κι όχι µόνο τα λάθη και τις αστοχίες του;