Εύθυμα και σοβαρά των καιρών μας: «Πω… Πω… Μαρία»!

Ο ήλιος στην κορυφή του ουρανού τσουρούφλιζε τα πάντα, µαζί και τους επισκέπτες που ερχόταν κατά οµάδες απ’ τα πούλµαν και γέµιζαν δρόµους και παράδροµους.
Βιάζεται να γυρίσει σπίτι, µα που;
Που όλα µαύρα τα βλέπει κι όλα την ενοχλούν!
Τα βαριά ψώνια που κουβαλά, ήδη καταπονούν τα χέρια και τα κουρασµένα πόδια της. Και να ‘ταν µόνο αυτό! Πρέπει σε κάθε βήµα να πασχίζει ν’ ανοίγει δρόµους και να βρίσκει περάσµατα ανάµεσα στο πλήθος που κοντοστέκεται εδώ κι εκεί και χρονοτριβεί κουβεντιάζοντας ανέµελα σε χίλιες γλώσσες.
Μέσα από ένα µικρό…ξέφωτο, όπου κατάφερε να πάρει µερικά βήµατα σαν άνθρωπος, προσέγγισε επιτέλους τη κεντρική διάβαση. Τώρα µόλις άναψε το κόκκινο και πρέπει σαν νοµοταγής πολίτης που είναι, να περιµένει. Μια µατιά στο ρολόι της Αγοράς, που πρόθυµα την ενηµερώνει ότι η ώρα είναι…µία! Βέβαια η ώρα είναι 12, αλλά και τι να πεις για το άµοιρο µηχάνηµα που πάγωσε στο 1 και δεν λέει να κουνήσει! Κάποια κίνηση παρατηρείται ωστόσο στις οροφές του κτηρίου αυτές τις ηµέρες, κι ίσως το ρολογάκι να τον βρει τον δρόµο του…
Υποµονή! Για όλα σ’ αυτή την πλάση χρειάζεται υποµονή!
Ακόµα και για να περάσεις µια διάβαση εν’ µέσω καύσωνος…
Αυτά σκέφτεται µε βαριά καρδιά και ξάφνου ακούει µια φωνή πίσω της να µιλά Ελληνικά.
Ή µάλλον να τραγουδά κεφάτα: «Πω… πω, Μαρία! Πω… πω… Μαρία!»
Ο χαρούµενος σκοπός έφτιαξε λιγάκι τη διάθεση της, αλλά δεν κοιτά πίσω για να µην χάσει το φανάρι, που λες και το κάνει επίτηδες και δεν αλλάζει χρώµα! Στο µεταξύ κι ενώ τα αυτοκίνητα περνούν κατά δεκάδες από εµπρός της, το «Πω… πω… Μαρία! Πω.. πω… Μαρία σ’ αγαπώ κι επήρα την απόφαση να σε παντρευτώ… » δυναµώνει!
Λοξοκοιτά πίσω της και µε την άκρη του µατιού πιάνει σοβαρό, καλοντυµένο κύριο µιας κάποιας ηλικίας να έχει το κινητό στο αυτί, ν’ ακούει την…µελωδία και να επαναλαµβάνει µε κέφι τα λόγια.
Βρε τι πάθαµε µεσηµεριάτικα…
Κι ο άγνωστος να την έχει πλησιάσει επικίνδυνα και να την παροτρύνει να περάσει! Μα είναι ακόµα κόκκινο και φυσικά δεν τον ακολουθεί. Περνά εκείνος στο λεπτό απέναντι, περνά και την άλλη διάβαση κι εξαφανίζεται µε βήµα γοργό στη γωνιά, συνεχίζοντας να τραγούδα, αφήνοντας πίσω του την χαρούµενη µελωδία να αιωρείται ολόγυρα…
Για σκέψου τι µπορεί να σου συµβεί στα καλά καθούµενα!
Κι αυτός, ο κατά τ΄ άλλα ευγενής κύριος, τι να έπαθε µεσηµεριάτικα και περιφέρεται στο κέντρο, σαν τον ξενύχτη που λες κι έχει µόλις γυρίσει από πανηγύρι;
Και που τα βρήκε τόσα κέφια κάτω απ’ το λιοπύρι;
Ωστόσο άνθρωπος µε µειωµένο καταλογισµό δεν φαινόταν να είναι, δεν έµοιαζε να τον είχε χτυπήσει η ζέστη κατακούτελα, ούτε και µεθυσµένος έδειχνε.
Εκτός αν ήταν…µεθυσµένος από…έρωτα και δεν κρατιόταν!
∆ιότι ο έρωτας…χρόνια δεν κοιτά!
Και το δηµοφιλές αυτό δηµοτικό τραγουδάκι -που την είχε άπειρες φορές βγάλει στην πίστα να χορεύει µε κέφι- µιλά γι’ αγάπη, για τάξιµο γάµου, για γαµήλια γλέντια, τσιµπούσια µε ψητά αρνιά, χορούς, τραγούδια, ξενύχτια και µεθύσια…
Μ’ ετούτα και µ’ εκείνα η ταλαίπωρη πρωταγωνίστριά µας αφαιρέθηκε για τα καλά, ταξίδεψε, χαµογέλασε…
Έχασε βέβαια το φανάρι κι έµεινε εκεί να περιµένει το επόµενο…
Αλλά χαλάλι!
∆ιότι τουλάχιστον το µικρό αυτό συµβάν έφτιαξε το κέφι της και γύρισε σπίτι µε βήµα γοργό, και µυαλό γεµάτο όµορφες, καθησυχαστικές σκέψεις…
Η δύναµη της µουσικής είχε κάνει για µια ακόµα φορά το καλό της έργο!