Εύθυµα και σοβαρά των καιρών µας… Τι είµαστε αλήθεια;

Κοιτάζοµαι στον καθρέφτη απέναντι απ’ το γραφειάκι µου.
Αγουροξυπνηµένη, αχτένιστη και κακοφορµισµένη απ’ τον κακό ύπνο που έκανα.
Λόγω καύσωνος βεβαίως-βεβαίως!
Μόλις σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι, ετοίµασα το ρόφηµά µου, έκατσα στη γνωστή µου θέση κι έβαλα µπρος το µηχάνηµα.
Πατώ τα κουµπιά, η οθόνη φωτίζεται, πλην όµως το σύστηµα δεν ανταποκρίνεται!
Ξαναδοκιµάζω. Τίποτα κι αυτή τη φορά! Μόνο µια µικρή ετικέτα εµφανίζεται στο κέντρο της οθόνης µου και µ’ ενηµερώνει πως έχει προκύψει κάποιο πρόβληµα που θα διορθωθεί σύντοµα.
Επιµένω µια-δυο φορές ακόµα, µέχρι που απελπίζοµαι. Το κλείνω το ρηµάδι και αποφασίζω να σηκωθώ και να κάνω και καµµιά δουλειά. Ν’ απλώσω ας πούµε την χθεσινοβραδινήµπουγάδα µου πριν πιάσουν οι µεγάλες ζέστες, να ταΐσω τον σκύλο, να ξεκινήσω εκείνα τα γεµιστά που µέρες τώρα λέω πως θα κάνω…
‘Όλα γίνονται κι οι ώρες περνούν. Πήγε απογευµατάκι πια…
Ε, τώρα θα έχει ταχτοποιηθεί η κατάσταση! Τόσες ώρες που είχαν στην διάθεσή τους δεν θα την έφτιαξαν την βλάβη;
Το ανοίγω και µε υποδέχεται πάλι µια ψυχρή ειδοποίηση…
Μεγαλύτερη αυτή τη φορά!
Και τι λέει παρακαλώ;
Λέει ότι πρέπει ν’ αποδείξω ότι είµαι… άνθρωπος για να µε δεχτεί το σύστηµα και πως αν δεν… συµµορφωθώ, δεν θα µου επιτρέπεται η πρόσβαση στον χώρο τους!
∆εν πιστεύω να τρελάθηκα ξαφνικά και να βλέπω στην οθόνη πράγµατα που δεν υπάρχουν;
Κοιτάζοµαι στον καθρέφτη.
Ναι! Εγώ είµαι! Η ίδια όπως πάντα!
Με τ’ όνοµά µου -το δικό µου όνοµα!- γραµµένο µε µεγάλα γράµµατα στην κορυφή της ειδοποίησης!
Τσιµπιέµαι κιόλας για να βεβαιωθώ πως είµαι ξύπνια.
Όχι δεν κοιµάµαι, καθότι το καλό µηχάνηµα σπεύδει ευθύς αµέσως να µ’ εξυπηρετήσει, ανεβάζοντας µια σειρά οδηγίες για το πώς θα προβώ στην… πιστοποίηση της ταυτότητάς µου!
Θ’ ανοίξω λέει, την κάµερα -που την έχω µονίµως σκεπασµένη µ’ ένα τενσοπλάστ- και θα στηθώ εµπρός της… ανφάς. Ύστερα από την δεξιά πλευρά, µετά απ’ την αριστερή, για να µε πάρουν απ’ όλες τις δυνατές γωνίες -σαν τους καταδίκους δηλαδή- και να µπορούν να µε αναγνωρίζουν πιο εύκολα!
Αν δεν το κάνω, µετά από κάποιες ηµέρες θα µε… αποκλείσουν δια παντός!
Ταράζοµαι, αλλά δεν υποκύπτω βεβαίως!
«Κάποιος ιός θα είναι», σκέφτοµαι.
Μπορεί κι απάτη…
Ίσως και κάποια µοναχική ψυχή που ζει σε σκοτεινό δωµάτιο και διασκεδάζει ποικιλοτρόπως µε την αφέλεια αδαών χρηστών.
Κι αν το µηχάνηµα τρελάθηκε και λέει άλλα αντ’ άλλων;
Α, αυτό το τελευταίο δεν το πολυπιστεύω!
∆ιότι η απρόσωπη τεχνητή νοηµοσύνη -που σίγουρα τα ξέρει όλα, και τα πάντα βολεύει κατά πως πρέπει- θα έχει τις καλές της πληροφορίες ότι είµαι… άνθρωπος και όχι µηχανή σαν κι αυτήν…
Ή µήπως έχω γίνει κι εγώ µια µηχανή, και δεν το έχω καταλάβει;