Η ικανότητα ενός πολιτικού να πείθει τους πολίτες για το δίκαιο ενός μέτρου ή ενός νομοθετήματος βασίζεται πρωτίστως στη χρήση, σύνθεση και διαχείριση λέξεων.
Θυμηθείτε μόνο κάποιες παλιές ή πρόσφατες λέξεις (“αλλαγή”, “εκσυγχρονισμός”, “part time” εργασία, “τηλεργασία”, “πρώτη φορά αριστερά”, “ηθικό πλεονέκτημα”, “βελτιστοποίηση”, “δημιουργική (!) ασάφεια”, “θεσμοί”, “αρμοί εξουσίας” κ.λπ., κ.λπ.) και πόσο δεινοπάθησαν στα χείλη τους. Θυμηθείτε τι σήμαιναν αυτές και πως εφαρμόστηκαν στην πράξη.
Σήμερα, λέει, με δυο “ασφαλιστικές δικλείδες” για την προστασία (!) του εργαζομένου, θα εφαρμοστεί το “ευέλικτο 8ωρο”. Κι αυτό σε περίπτωση που δεν υπάρχει συμφωνία με το συνδικάτο της επιχείρησης ή δεν υπάρχει καθόλου συνδικάτο. Πώς;
– Πρώτον, το αίτημα για το ευέλικτο 8ωρο θα πρέπει να υποβληθεί από τον ίδιο τον εργαζόμενο (!) και
– δεύτερον, θα είναι άκυρη η απόλυση εργαζόμενου επειδή αρνήθηκε πρόταση του εργοδότη για διευθέτηση του χρόνου εργασίας.
Μα, σε ποια “παραδεισένια εργασιακή εποχή” πρόκειται να ζήσουμε; Τα παραπάνω “ωραία” δεν προϋποθέτουν πως ένας εργοδότης και ένας εργαζομένους ξεκινούν από την ίδια “ισότιμη” αφετηρία; Είναι δυνατόν να ξεκινούν ισοδύναμα, όταν “το μαχαίρι και το πεπόνι” (εργασία και απόλυση) τα κρατάει ο εργοδότης;
Ή μήπως όχι; Τι συμφωνίες λοιπόν
-μάλιστα “ελεύθερες” και “επί ίσοις όροις”!- θα προκύψουν, όταν η ανεργία θερίζει εν καιρώ πανδημίας;
Εκ των πραγμάτων στις διαπραγματεύσεις δεν θα υπερέχει η εργοδοτική πλευρά;
Επιπλέον απορία “κορωνοϊόπληκτου εργαζομένου”: Υπάρχει σήμερα συνδικαλισμός που να εμπνέει εμπιστοσύνη στον απλό εργαζόμενο για συμπαράσταση σε περίπτωση διένεξής του με το κράτος ή με μια επιχείρηση; Είναι ποτέ δυνατόν να μπορεί ο εργαζόμενος να επιβάλει(!) το ωράριο αρεσκείας “του”; Κι αν απολυθεί; Πώς θα δικαιωθεί στα δικαστήρια και με ποιους νόμους;
Με ωραίες λέξεις (“ευέλικτο 8ωρο”) δεν ωραιοποιούνται και οι εργασιακές σχέσεις.
Αυτές, δυστυχώς -ζούμε σε καπιταλιστικές κοινωνίες- εξαρτώνται από τη δυναμική της αγοράς (προσφορά και ζήτηση). Όχι από ευχολόγια.
