Το έξυπνο πουλί

» Ηταν πάντα κάτι παιδιά σε τούτο τον τόπο που επιβίωναν με όλες τις κυβερνήσεις.
Που έκαναν τις “δουλίτσες” τους, έτρωγαν από τη φούσκα του “τζάμπα”, ήταν μέσα σε όλες τις κρατικές προμήθειες, έκαναν καριέρα και άντεχαν και έβγαιναν αλώβητοι και κερδισμένοι με κάθε κατάσταση.
Αυτοί οι ολίγοι εξυπνάκηδες, με τη χρυσή μόστρα και τη χρυσή καδένα στο χέρι, σύχναζαν παντού όπου μοιραζόταν δημόσιο χρήμα. Σιτιάρχες στο… πιο ιδιότυπο συσσίτιο με κούρσα… μόρτικη, σκαφάκι και βότκα με μαρτίνι στις παραλίες, μέχρι τώρα που άρχισαν να ξεσκεπάζονται πρόσωπα και γεγονότα, ήταν στο σκοτάδι. Επειδή ήταν λίγοι, λίγοι από μας τους ήξεραν…
Είχαμε μια αδρή υποψία, αλλά τον οχετό των αποκαλύψεων τώρα αρχίζουμε και τον βιώνουμε σιγά – σιγά.
Κάτι μυριζόμαστε, κάτι είχαμε ακούσει, μα όχι σπουδαία πράγματα. Οι ολίγοι εξυπνάκηδες (γραβατωμένοι προβοκάτορες της ίδιας της κοινωνικής ευθύνης) ήταν (έτσι πίστευαν) υπεράνω νόμου, ηθικής και ανθρώπινου μέτρου.
Ετρωγαν, έπιναν, μίζαραν, δωροδοκούνταν και έβγαιναν και τιμητές άμα λάχει!
Ετσι απλά, ωραία, μοιραία, ασίκικα.
Μέχρι που ήρθε η ώρα που θα λάμψει η πικρή αλήθεια…