ΕΣΘΗΡ ΓΚΙΟΥΛΣΑΝ «Το σκισμένο πέπλο»

Αρχιμ. Ειρηναιος*
Υπάρχουν στιγμές, που πρέπει κανείς να σιωπά και φορές, που πρέπει να μιλά. Υπάρχουν συνθήκες, όπου η σιωπή είναι χρυσός και άλλες, που η σιωπή στερείται ηθικής ποιότητας· είναι συνενοχή.
Μία απρόσμενη έκπληξη, μία διακριτική παρέμβαση, που θα την ερμηνεύαμε και ως κραυγή αγωνίας του εμπνευστή της μετάφρασης και γνωστοποίησης της ιστορίας αυτής στο ελληνικό κοινό, ένα βιβλίο αποκάλυψη, που θα συζητηθεί και έχει ήδη καταπλήξει και κεντρίσει το ενδιαφέρον χιλιάδων ανά τον κόσμο αναγνωστών, είναι το από τις εκδόσεις «Εν πλώ» πρόσφατα κυκλοφορηθέν με τον ευρηματικό τίτλο Το σκισμένο πέπλο. Το βιβλίο, το οποίο μετέφρασε από την αγγλική ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος (όπως αναγράφεται στο εξώφυλλό του), αναφέρεται σε μία αληθινή ιστορία μεταστροφής από το Ισλάμ στο Χριστιανισμό της Πακιστανής Εσθήρ Γκιουλσάν.
«…Η ιστορία της Εσθήρ Γκιουλσάν είναι όντως συγκλονιστική… Αφυπνίζει συνειδήσεις, ακρωτηριάζει την “εύκολη” χριστιανική ζωή και θέτει πολλούς από εμάς ενώπιον των ευθυνών μας σχετικά με την υπόθεση “πίστη”…», όπως αναφέρεται εύστοχα στον πρόλογο των εκδοτών.
Στις δεκατέσσερις ενότητές του, η συγγραφέας, η οποία τυγχάνει και απόγονος του Μωάμεθ, αφηγείται με ζωντάνια και παραστατικότητα, βήμα προς βήμα, τη θαυμαστή πορεία της προς το Χριστό, Τον οποίο γνώρισε όντας μουσουλμάνα·  το συγκλονιστικότερο όλων είναι η «εξ αποκαλύψεως» γνωριμία της με το Χριστό, η καθαρά προσωπική της εμπειρία δηλαδή (όπως ακριβώς συνέβη -χωρίς υπερβολή- στον Απόστολο Παύλο), την ώρα μάλιστα, που επαναλάμβανε αδιάλειπτα τη μονολόγιστη καρδιακή προσευχή «Ιησού, Υιέ της Μαρίας, θεράπευσέ με». (σελ. 97)
Η επί δεκαεννέα χρόνια ανάπηρη Γκιουλσάν Φατίμα (αυτό ήταν το μουσουλμανικό της όνομα), το ασθενικό παιδί, το πιο αδύναμο από τα πέντε του πλούσιου και πιστού μουσουλμάνου πατέρα της, έμελε να γίνει, όπως η ίδια ομολογεί, το πιο δυνατό από όλα και ο βράχος, πάνω στον οποίο θα συντρίβονταν,
όλα όσα αγαπούσε και τιμούσε, όχι βέβαια χωρίς το ανάλογο τίμημα.
Όταν πλέον οι ιατρικές ελπίδες εξανεμίστηκαν και έσβησαν αποκαρδιωτικά οι προσδοκίες της για κάποιο θαύμα από τον Αλλάχ ή το μεγάλο του προφήτη, το Μωάμεθ, ακόμα και μετά από το προσκύνημα της στην Ιερή Μέκκα, που με τόση λαχτάρα πραγματοποίησε, επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Πακιστάν, όπου καταλήγει απογοητευμένη στη θλιβερή διαπίστωση, ότι το Κοράνι αποδεικνύεται δυστυχώς πολύ λίγο και φτωχό, για να της δώσει απαντήσεις στα αμέτρητα γιατί… να της σταλάξει λίγη ελπίδα και προοπτική, θάρρος και προπαντός νόημα στη ζωή της.
Η Γκιουλσάν έφτασε τότε λίγο πριν την αυτοκτονία και σ’ αυτό το έσχατο όριο της ύπαρξής της επικαλείται το όνομα του Ιησού, του Υιού της Μαρίας (για τον οποίο γίνεται απλώς και μόνον λόγος στο Κοράνι ως κατώτερου προφήτη από εκείνου του Μωάμεθ). Η επίκληση αυτή, η καρδιακή, η ένθερμη και έμπονη ήταν αρκετή, για να γίνει το θαύμα και να συντελεστεί η Θεοφάνεια, πλημμυρίζοντας το δωμάτιό της και την ίδια με το άκτιστο φώς της θεότητας του Κυρίου Ιησού. «…Ξαφνικά μία φωνή είπε: Σήκω! Αυτό είναι το μονοπάτι που έψαχνες… Σήκω και έλα σε μένα. Είμαι ο Ιησούς… Είμαι ο Εμμανουήλ. Είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Είμαι ζωντανός και σύντομα θα έρθω…». «….Και τότε εγώ, η Γκιουλσάν Φατίμα, που ήμουν ανάπηρη στο κρεβάτι για δεκαεννέα χρόνια, ένιωσα καινούρια δύναμη να κυλάει στα κατεστραμμένα άκρα μου. Έβαλα την πατούσα μου στο έδαφος και άρχισα να περπατάω…». (σελ 99-100)
Στη συνέχεια αφηγείται την ακόρεστη δίψα της για βαθύτερη γνώση αυτής της Αλήθειας. Ψάχνει απεγνωσμένα, για να βρει την Αγία Γραφή, να διαβάσει το Ευαγγέλιο, το λόγο περί των του Θεού και συγχρόνως δε σταματά ούτε στιγμή να διαλαλεί, ως άλλη Σαμαρείτιδα και ισαπόστολος, ομολογώντας παντού και πάντοτε, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη Αλήθεια και ότι Εκείνος τη θεράπευσε. Έτσι αρχίζουν ταυτόχρονα με τη νέα εν Χριστώ πορεία της και τα επακόλουθα αυτής της επιλογής της. Οι θλίψεις και οι πειρασμοί, οι διωγμοί και οι στεναγμοί, τα οποία χαρακτηρίζουν πάντοτε την κατά Θεό ζωή. Τώρα, αποκαλύπτεται ενώπιον της το αληθινό πρόσωπο του Ισλάμ. Το σκισμένο πέπλο. Ένα πρόσωπο, που ήταν άγνωστο στη μέχρι χθες πιστή μουσουλμάνα Γκιουλσάν και που τώρα φανερώνεται, ποιο πραγματικά είναι: ισοπεδωτική φιλοσοφία, απολυτότητα και αδιαλλαξία, φανατισμός και μισαλλοδοξία, που καλλιεργείται στα μέλη του, καταπίεση και ανελευθερία και τέλος  μειονεκτική και ανύπαρκτη θέση της γυναίκας μέσα σ’ αυτό. Με μία λέξη, η πλήρης απουσία της προς όλους αγάπης ως στάση και τρόπος ζωής…. της αγάπης, που είναι ο θεμέλιος λίθος της χριστιανικής πίστης.
Δεν υπάρχει δυνατότερη και αληθινότερη μαρτυρία για το «είναι» και για την περί  κοσμοθεωρίας αντίληψη του Ισλάμ, από αυτή της Γκιουλσάν. Αποτελεί δε θλιβερή διαπίστωση, ότι υπάρχουν κάποιοι ημέτεροι, δήθεν προοδευτικοί ταγοί, οι οποίοι,  επιδιώκουν διακαώς και παντοιοτρόπως -χωρίς επίγνωση θέλουμε να πιστεύουμε- να ανοίξουν διάπλατα και αδιάκριτα τις πύλες της ευαίσθητης -λόγω της γεωγραφικής της θέσης και ιστορικής της μνήμης- πατρίδας μας, στο Ισλάμ. Και όλα αυτά, στο όνομα της όποιας προοδευτικότητας, της παράλογης ανεκτικότητας, των επιλεγμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ακόμα και αυτής της περιώνυμης «ανάπτυξης» και «ανάκαμψης» της χώρας, αναμένοντας εκτός των άλλων και τους σεβαστούς Εμίρηδες επενδυτές, εδώ, σ’ αυτόν τον άμοιρο τόπο, «όπου πωλούνται πλέον πάσης φύσεως υλικά». Μόνο που λησμονούν οι ημέτεροι, ότι όλοι αυτοί οι επίδοξοι μνηστήρες μαζί με τα λεφτά τους θα φέρουν και τις αξιώσεις τους -και δικαίως-, αλλά θα τις επιβάλουν με τη σπάθη του χρήματος και την ισχύ του επενδυτή, όσες αντιστάσεις κι αν προβάλουμε εμείς, ως λαός. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η επιμονή και το ενδιαφέρον διαφόρων εμφανών και αφανών κύκλων, αλλά και μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου της χώρας, να προωθηθεί αβασάνιστα και μετά μανίας, η εδώ και τώρα ανέγερση τζαμιού στην αθηναϊκή πρωτεύουσα, με απώτερο στόχο τη σταδιακή ανέγερση και άλλων, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.
Έχει γίνει πλέον σαφές στις χώρες της Ευρώπης (εδώ μάλλον δε θέλουμε να προσλάβουμε τα μηνύματα λόγω προκαταλήψεων και αδιάκριτου μιμητισμού), ότι η απαίτηση για την ανέγερση τζαμιών στη Δύση των 44 και πλέον εκατομμυρίων μουσουλμάνων, που ζουν και εργάζονται σ’ αυτήν, δεν είναι ζήτημα μόνο θρησκευτικής ελευθερίας· είναι μέρος, όπως πασίδηλα πλέον αποδεικνύεται, της στρατηγικής των μικρών βημάτων, που τίθενται σε εφαρμογή εκ μέρους των μουσουλμανικών ηγεσιών.
Πολλαπλασιάζοντας κατά καιρούς τις αξιώσεις (μαντήλα, άρνηση ένταξης, τζαμιά κ.α.) οι μουσουλμάνοι προσπαθούν να κάνουν το Ισλάμ πιο «ορατό» και εν τέλει να επιβάλουν τη θριαμβική του παρουσία στο σύνολο της αποχριστιανοποιημένης από ετών και γηράσκουσας ραγδαίως πληθυσμιακά Ευρώπης. Στη δε ταλαίπωρη χώρα μας, οι από καιρού εις καιρόν κυβερνήσεις σταδιακά και με καλά οργανωμένο σχέδιο οδηγούν την ελληνική κοινωνία στην πλήρη αποχριστιανοποίηση, πολτοποίηση και αποδόμησή της. Και δεν είναι υπερβολές τα όσα με πόνο γράφονται εδώ, τα χωρίς πνεύμα μισαλλοδοξίας και οποιασδήποτε …φοβίας, αλλά με ανησυχία και αγωνία πολλή για το μέλλον του τόπου και της Ευρώπης.
Όπως τόνισε πρόσφατα σε άρθρο της η γνωστή συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, «…τα τζαμιά δεν είναι τόποι λατρείας, αλλά διδασκαλίας του Κορανίου, του ιερού πολέμου και κυρίως τόποι προσηλυτισμού. Η ευρωπαϊκή πείρα δείχνει, ότι τα τζαμιά δεν προωθούν την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων, αλλά αντιθέτως, τονίζουν τις θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές, διχάζοντας βαθύτερα τον κύριο κορμό της κοινωνίας από τις μειονότητες…». (Καθημερινή της Κυριακής)
Θεωρούμε επομένως -και δεδομένων των φρικαλεοτήτων, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό και πραγματοποιούνται στο όνομα του Ισλάμ και του Μωάμεθ από φανατικούς μουσουλμάνους σε βάρος των χριστιανών της Ανατολής, με επίκεντρο την πολύπαθη Συρία-, ότι το περί ου ο λόγος βιβλίο της Εσθήρ Γκιουλσάν, Το σκισμένο πέπλο, είναι άκρως επίκαιρο και ενδιαφέρον. Ως εκ τούτου συνιστούμε ταπεινά και ανεπιφύλακτα την ανάγνωση και διάδοσή του, προτρέποντας παρακλητικά να γρηγορούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία, «ότι αι ημέραι πονηραί εισί» και «οι καιροί ου μενετοί».
Τέλος, προς όλους τους κοπιάσαντες και όσους εμπνεύστηκαν την έκδοση του βιβλίου αυτού, ιδιαιτέρως προς το Σεβασμιώτατο Προκαθήμενο της Εκκλησίας Κρήτης, κ. Ειρηναίο, καταθέτουμε με σεβασμό τις ολόθερμες ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας.
*Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κυρίας
των Αγγέλων Γουβερνέτου