«Ένα παραμύθι ψάχνω να βρω/ ένα όνειρο τυχαίο να βουλιάξω.// Από τη δίπλα κάμαρα/ σε βλέπω να κοιμάσαι/ να δίνεις κόκκινα τριαντάφυλλα στην ξένη/ και δεν σε νοιάζει που με ξέχασες/ και μικραίνω/ γίνομαι τώρα η νύχτα/ σπάζω στη μέση τις σκιές/ να με βρεις αύριο/ μοιρασμένη». Άτιτλο ποίημα της Ελένης Μαρινάκη από την ποιητική της συλλογή “Πλανόδιος άνεμος” (Εκδ. “Πλέθρον”, 2000).
«Απρόσμενα/ γλίστρησε το χέρι του/ απαλά/ απ’ τον ώμο στο στήθος μου./ Άκουσα/ τον ξαφνιασμένο χτύπο/ της καρδιάς μου/ να βρίσκει αντίλαλο στην παλάμη του./ Κι είδα ετούτη την αίσθηση/ να αλαφροπερπατά/ πάνω απ’ τη μισή γεωγραφία/ εκμηδενίζοντας την απόσταση». Το ποίημα “Αγία ψευδαίσθηση” της Μαρινέλλας Βλαχάκη από την ποιητική της συλλογή “Το νησί ταξιδεύει” (Εκδ. “Διογένης”, 1995).
«Στον Έρωτα θυμάσαι πάντα/ την αρχή του κόσμου·/ αρχέγονοι ψίθυροι/ έρχονται στο φως,/ οι πρωθιέρειες και οι Προσωκρατικοί/ γίνονται ένα·/ μα όταν το γεγονός αγγίζει τις αισθήσεις,/ ποιοι φράχτες χρόνου/ μπορούν να σε κρατήσουν;// Ο κόσμος είναι απλός./ Το λησμονήσαμε./ Χοροπηδά το ρόδι μες στο χέρι σου,/ κρύβοντας χιλιάδες σπόρους αθανασίας». Το ποίημα “Αίσθηση” της Ανδρομάχης Χουρδάκη απ’ την ποιητική της συλλογή “Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης” (Εκδ. “Ραδάμανθυς”).
«Μη μου γερνάς τη χαρά μου./ Ασ’ την απάτητη/ σαν το φρέσκο χιόνι./ Είναι το φυλαχτό/ που θα κάνει το θαύμα του/ την κακιά την ώρα./ Είναι η μέθη/ που με κρατά ξεμέθυστη/ στη δίνη της οδύνης./ Είναι ο έρωτας που έχω ανάγκη/ για να φροντίζω/ με αθωότητα τις μέρες μου». Το ποίημα “Παράκληση” της Αιμιλίας Παπαβασιλείου από την ποιητική της συλλογή “Στον μαύρο καθρέφτη” (Εκδ. “Γαβριηλίδης”).
«Ο έρωτάς μας/ δώρο καλοκαιριού/ κλέψε μου γέλια και φιλιά-/ -γλυκό μελτέμι, παιχνιδιάρικο/ γύμνωσέ με από κάθε αγκάθι-/ -γλύκισμα χρυσαφένιο της φραγκοσυκιάς/ λιώσε με λαίμαργα στα χέρια σου-/ -ρώγες τραγανό αμπέλι/ ξάπλωσέ με στο ακρογιάλι-/ -φως αυγουστιάτικης σελήνης/ πάρε πέτρα να με σπάσεις-/ ψίχα χλωρή της καρυδιάς/ πάρε πέτρα να με σπάσει-/ ο έρωτάς μας/ τέλος/ του καλοκαιριού». Το ποίημα “Καλοκαιρινό” της Νεκταρίας Μενδρινού από την ποιητική της συλλογή “Σύννεφα στο νερό” (Εκδ. “Μελάνι”).
«Κράτησ’ ο αέρας την ανάσα του για λίγο χτες το βράδυ/ σαν πήρε να θυμάται, τέτοια μέρα, πριν παλιά…/ Αυτός με τη στολή του κι αυτή με το φουστάνι το λευκό!/ Κι η θάλασσα μπροστά τους, που αναριγούσε απ’ τον πόθο./ Μια πνοή Pino Silvestre, πλανήθηκε ελαφρά πάνω στα ντοκ…/ Και δεν ησύχασε,/ μέχρι που μπερδεύτηκε με την Caresse της…/ Κι ύστερα, ο αέρας ξαναφύσηξε αδιάφορα…» Το ποίημα “Κολόνιες” της Τώνιας Κατζουρού από την ποιητική της συλλογή “Ακροβατώ” (Εκδ. “Ραδάμανθυς”).
«Είδα το πρόσωπό σου στον αχνό του δειλινού τον κοραλλένιο./ Κι ότι που νόμιζα πως το ‘χα κιόλας λύσει το αίνιγμα της ομορφιάς σου/ πάλι στην άγνοια και το δυσερμήνευτο του κάλλους σου βυθίζομαι…,/ αδαής ενδεής και μόνος». Το ποίημα “Αίνιγμα” της Φωτεινής Σεγρεδάκη από την υπό έκδοση ποιητική της συλλογή “Οινοχόος”.
Εφτά ποιήματα σήμερα για τον έρωτα από εφτά Χανιώτισσες ποιήτριες. Για να μην περάσει απαρατήρητη η εορτή των Ερωτευμένων, που είναι μεθαύριο 14 Φεβρουαρίου. “Έρωτας γένους θηλυκού”, ο τίτλος της ΣΤΑΣΗΣ, όπως και πέρυσι…
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
«Τον Βαλεντίνο δεν μπορώ, οφέτος να γιορτάσω/ ο Κορωνιός είν’ αφορμή, που δε θα σ’ αγκαλιάσω.// Με τα φτερά της σκέψης μου, κοντά σου έχω φτάξει,/ δε θα αφήσω τον ιό, φως μου να σε πειράξει.// Ασπίδα την αγάπη μου, έχεις να το θυμάσαι,/ όσο θα είμαστε μαζί, Κόβητα μη φοβάσαι». Και βέβαια ερωτικές οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Αυτό δα έλειπε να ξεχάσει ότι σε δυο μέρες είναι η Ημέρα των Όπου Γης Ερωτευμένων. Νάμι θα βγάλουνε πάλι οι μαντινάδες σου, Νεκταρία!
Ωστόσο «το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», για να θυμηθώ τον Ο’ Νηλ, συνεχίζεται και Κύριος οίδεν ως πότε θα συνεχίζεται. Μέχρι τον Ιούνιο λένε οι αισιόδοξοι. Μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, λένε οι απαισιόδοξοι. Στην Αττική πάντως έχουν παρασκουρύνει τα πράγματα, και το ζητούμενο είναι να μη γίνουν ολόμαυρα. Το σκληρό lockdown που θέλαμε να το αποφύγουμε, δεν το αποφύγαμε τελικά. Πύρρειος η νίκη του κορωνοϊού, θέλουμε να πιστεύουμε. Πού θα πάει, μπορεί στο τέλος και να βαρεθεί να μεταλλάσσεται η Μικρότης του και να μας απαλλάξει με την παρουσία του.
Λίαν εύθραυστη η επιδημιολογική εικόνα στην Κρήτη, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του Νησιού. Μιας μέρας δρόμος η απόσταση από το “δόξα σοι ο Θεός” στο “βόηθα Παναγιά μου”. Ύπουλος εχθρός ο… Κόβητας ή Κοβητάς, όπως λέει τον καταραμένο ιό ο φίλος ιερωμένος.
Αυτά τα (δημοσιογραφικά) στερεότυπα, όπως το “έρωτας γένους θηλυκού”, αν δεν δηλώνουν φτωχή φαντασία, λειτουργούν αρνητικά προς τον αναγνώστη. Ουσιαστικά πρόκειται για άνοστα αναμασήματα που θα έπρεπε να λείπουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν νιώθω να με κολακεύει ή να με ικανοποιεί ως γυναίκα αυτός ο χαρακτηρισμός του έρωτα. Θα μου αρκούσε η χωρίς πολλά λόγια παράθεση των ωραίων πράγματι ποιημάτων. Πολύ περισσότερο και για το λόγο ότι υπάρχουν υπέροχα ποιήματα για τον έρωτα γραμμένα από άνδρες. Σ’ αυτή την περίπτωση θα ταίριαζε άραγε να γράψουμε “έρωτας γένους αρσενικού”; Αυτά όμως συμβαίνουν όταν θυσιάζεται η ουσία για χάρη εντυπώσεων.
Συμφωνώ με τις επισημάνσεις της Κας Μυλωνίδη
Κύριε Δασκαλάκη, αν δεν κάνω λάθος η κυρία Μυλωνίδη με τον τρόπο της επισήμανε τη συνήθεια του αρθρογράφου να χρησιμοποιεί στα γραφτά του φράσεις κλισέ, με ό,τι σημαίνει αυτό.
Αν προσέξετε αυτό συμβαίνει και σε τούτο το άρθρο. Δεν ξέρω γιατί επιμένει σε αυτό τον τρόπο γραφής που νομίζω πως δεν του δίνει αβάντα.