Εργαζόµενοι, γονείς, άνθρωποι του µόχθου που… άργησαν αλλά έκαναν το όνειρο τους πραγµατικότητα. Την εισαγωγή στο Πανεπιστήµιο! Δύο πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις µαθητών και αυριανών φοιτητών παρουσιάζουµε σήµερα µέσα από τις σελίδες των “Χ.ν.”.
ΣΕΒΑΣΤΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ
Το ταξίδι και ο στόχος για σπουδές
«Στο Εσπερινό ΕΠΑΛ βρήκα µια νέα οικογένεια, ένα απίστευτο κλίµα που ήταν έµπνευση για όλους µας» δηλώνει η κα Σεβαστή Καµπουράκη, που βρέθηκε και πάλι στα θρανία, συµµετείχε στις Πανελλήνιες και µε βάση τα γραπτά της µπορεί να εισαχθεί σε πολύ καλές σχολές.
«Τι µε ώθησε να γυρίσω στο σχολείο τόσα χρόνια µετά; Μια φίλη µου το πρότεινε, εκείνο το διάστηµα δεν δούλευα. Είχα περάσει δύσκολες στιγµές πριν λόγω πολύ σοβαρής ασθένειας και το αποφάσισα. Είµαι χαρούµενη που πιάνω τις περσινές βάσεις της αρχιτεκτονικής στο Βόλο ή τη διακόσµηση εσωτερικών χώρων, καθώς ακόµα περιµένουµε τους βαθµούς του σχεδίου, αλλά πέρα από αυτό όλο το ταξίδι δύο χρόνια τώρα στις σχολικές αίθουσες ήταν συναρπαστικό» µας σηµειώνει.
Πηγή έµπνευσης για την ίδια οι γονείς της. «∆εν είναι στη ζωή πια, αλλά µε τη στάση τους ήταν παράδειγµα. Ο πατέρας µου, πολυπράγµων, ήταν Μακρονησιώτης και είχε βασανιστεί πολύ χωρίς να παραδώσει ποτέ τα πιστεύω του . Πάντα µας έλεγε να προσπαθούµε για το καλύτερο! Έχοντας αυτό πάντα στου νου επέστρεψα στο σχολείο. Είµαι καλή στο σχέδιο και µου έλεγαν οι καθηγητές: “Μιας και τα πας τόσο καλά δεν δίνεις και πανελλήνιες;” Γελούσα στην αρχή αλλά το αποφάσισα! Σηκωνόµουν στις 6 το πρωί, έκανα ένα καφέ και στρωνόµουν στο διάβασµα. Το βιβλίο της οικοδοµικής το είχα λιώσει πραγµατικά. Στην έκθεση έγραψα 18, σχεδόν άριστα, στα µαθηµατικά δεν πήγα τόσο καλά, ενώ στο σχέδιο όταν θα βγουν οι βαθµοί πιστεύω ότι θα είναι πολύ καλοί γιατί προσπάθησα αφάνταστα» αφηγείται η συνοµιλήτρια µας.
Την καλούµε να κάνει µια αναδροµή στη σχολική χρονιά που πέρασε. «Ήταν θαυµάσιο το κλίµα. Οι καθηγητές µας, επειδή ήµαστε κοντά ηλικιακά µας έβλεπαν σαν αδέλφια, σαν συγγενείς, γίναµε οικογένεια. Ειδικά στο Γιάννη Πετράκη και στη Κατερίνα Γιανναράκη χρωστάµε πολλά! Μας έπιανε εκτός σχολείου και µας έδειχνε το σχέδιο, βρισκόµασταν σε καφετέριες και µας έκανε µαθήµατα. Οι άλλοι µαθητές, 9 στο τµήµα µου, εξαιρετικοί. Εργαζόµενοι, δούλευαν κάποιοι σε τεχνικά έργα και έρχονταν κατευθείαν από τη δουλειά µε τις γαλότσες, έκαναν όλοι υπερπροσπάθεια να πάρουν απολυτήριο και 3 από εµάς δώσαµε και πανελλήνιες» θυµάται.
Παράλληλα φέρνει στο νου της το παρελθόν όταν για διάφορες ατυχίες δεν κατάφερα να σπουδάσει στα 18. «Ήθελα την αρχιτεκτονική από τα 18 αλλά δεν τα κατάφερα γιατί δεν είχα πάει καλά τότε στη Φυσική και το εγκατέλειψα, δεν δοκίµασα ξανά. Για αυτό και τώρα αφιερώθηκα στο διάβασµα, είχα βάλει ένα στοίχηµα µε τον εαυτό µου να κάνω το όνειρο πραγµατικότητα. Και είναι θετικό ότι επηρέασα και άλλους ανθρώπους. Το σχέδιο το δώσαµε σε εξεταστικό κέντρο στο Ρέθυµνο και εκεί έµεινα σε ξενοδοχείο. Η γυναίκα που το είχε ήταν στην ηλικία µου, της είπα πως θα έδινα εξετάσεις και πόσο ωραία ένιωθα και µε ρωτούσε πως θα µπορούσε να το κάνει και αυτή γιατί δεν είχε καταφέρει να σπουδάσει!».
ΛΙΑ ΝΟΤΑΚΗ
Πολύτεκνη µητέρα για την Ιατρική
Τα 19.000 µόρια άγγιξε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις η 27χρονη Λία Νοτάκη, η οποία επιθυµεί να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Κρήτης και να µετακοµίσει στο Ηράκλειο µαζί µε τον σχεδόν… συµφοιτητή σύζυγό της και τα τέσσερα παιδιά τους. Η νεαρή µητέρα, µιλώντας στα “Χ.ν.” για την προσπάθειά της, κάνει λόγο για µια απαιτητική δεύτερη χρονιά, καθώς είχε εξεταστεί και πέρυσι στις πανελλαδικές, πόσω µάλλον όταν καλείται να αναλάβει πολλαπλούς ρόλους: µητρότητα, σπουδές, κοινωνική κι οικογενειακή ζωή! «Στα 16 µου έφερα στον κόσµο το πρώτο µας παιδάκι και δεν ολοκλήρωσα τη σχολική µου φοίτηση. Ο σύζυγός µου µε παρότρυνε να πάµε στο Εσπερινό ΕΠΑΛ παρέα, να σπουδάσουµε στον τοµέα Υγείας, την ειδικότητα της νοσηλευτικής, να πάρουµε το απολυτήριό µας όπως κι έγινε, έπειτα δώσαµε µαζί Πανελλαδικές πέρυσι αρχικά κι ο σύζυγος εισήχθη στο τµήµα Βιολογίας του Παν/µίου Κρήτης και µε “περιµένει” να φοιτήσουµε µαζί!» αναφέρει, καθώς µας διηγείται την κοινή τους ιστορία κι απόφαση. Τη ρωτάµε για ποιο λόγο στόχευε από την προηγούµενη χρονιά στην Ιατρική, µε την απόφοιτη Χανιώτισσα να σχολιάζει πως είναι κάτι που το ήθελε από µικρή, δίχως όµως να υπάρχει κάποιος ιατρός στο οικογενειακό τους περιβάλλον όπως συνηθίζεται. «Θα µου άρεσε να ασχοληθώ – πιθανώς – µε την Μικροβιολογία, θα δούµε όµως» όπως µας λέει, υπογραµµίζοντας πως η στήριξη που έδειξε ο ένας στον άλλον από την αρχή αυτής της προσπάθειας ήταν δυνατή και πάνω από αρκετή για να προχωρούν µαζί. Τα παιδιά τους όµως πώς βλέπουν τους µαθητές και σύντοµα φοιτητές γονείς τους; «Νοµίζω δεν το αντιλαµβάνονται πλήρως, παρόλο που το µικρότερο παιδί πάει προνήπιο και το µεγαλύτερο 6η δηµοτικού. Ωστόσο επειδή ήδη πηγαίνουν σχολείο και τα ίδια, τους φαίνεται φυσιολογικό και λένε “το σχολείο της µαµάς και του µπαµπά”. Τους άρεσαν τα βιβλία µας, ειδικά η ανατοµία και ρωτούσανε για τα πάντα» σχολιάζει το νεαρό ζευγάρι.
ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Η 27χρονη µητέρα, όπως µας λέει, νιώθει ανακουφισµένη που τελείωσαν οι Πανελλήνιες κι η δύσκολη χρονιά που πέρασε και δηλώνει: «Ζορίστηκα, αγχώθηκα, πιέστηκα και µε τα θέµατα στο τέλος αλλά είχα µεγάλη βοήθεια από τους καθηγητές µου στο Εσπερινό αλλά και από τους διδάσκοντες που µου έκαναν ιδιαίτερα µαθήµατα, τους οποίους κι ευχαριστώ για όλα, ειδικά την υποδιευθύντριά µας, όπως φυσικά και το στήριγµά µου, τον σύζυγό µου, µε τον οποίο µοιραστήκαµε τα πάντα. Έχω µεγάλη ανυποµονησία για αυτό που έρχεται!». Ο σύζυγός της, Μάνος Καλογερής, και σύντοµα φοιτητής κι εκείνος στο Ηράκλειο συµπληρώνει πως «υπήρξε κατανόηση. Απασχολούσα τα παιδιά, αναλάµβανα δουλειές και πράγµατα που έπρεπε να γίνουν για να µπορέσει η Λία να διαβάσει. Ήταν µια δύσκολη περίοδος και “αγώνας”· µέσα από αυτό το υπέροχο ταξίδι, χάνεις και ένα κοµµάτι του εαυτού σου, καθώς τον ξεπερνάς!». Το µάθηµα που δυσκόλεψε περισσότερο τη Λία Νοτάκη είναι τα Νέα Ελληνικά αλλά το προσπάθησε και όπως όλα δείχνουν τα κατάφερε και µε το παραπάνω. Τέλος, το µήνυµά της για τα παιδιά και τους ενήλικες που ετοιµάζονται κι εκείνα την επόµενη φορά να δώσουν τον δικό τους αγώνα είναι: «Το πιο σηµαντικό είναι να µην τα παρατάνε ό,τι κι αν γίνει. Επίσης, το ταξίδι αυτό από µόνο του είναι πολύ όµορφο, είναι ένα ταξίδι γνώσης που έχει να προσφέρει πάρα πολλά σε ένα παιδί αλλά και σε έναν ενήλικα, ανεξαρτήτως αποτελέσµατος».
