Ερεβος

Αναθιβάνω τα χρόνια που πήγαινα στο σχολειό. Τότες που είχε μια προοπτική η τάξη του Λυκείου, το προαύλιο, τα μάτια της συμμαθήτριάς μου. Την έβλεπες αυτή την προοπτική στα μάτια όλων των συμμαθητών μου. Στην τελευταία τάξη είχε διάβασμα πολύ, φροντιστήριο, και την ύψιστη διάκριση να κρατήσεις τη σημαία.
ΕΤΣΙ είναι τα οργανωμένα σχολεία. Πρέπει να σε συνεπαίρνει η διάκριση, η αριστεία, η προοπτική, όχι η λοταρία, ο εξισωτισμός προς τα κάτω. Και δεκαπενταμελές συμβούλιο είχαμε, και οργανώναμε γιορτές του Πολυτεχνείου και αντιδρούσαμε…
Μα η γλυκιά μέθη της διάκρισης, σαγήνευε το πνευματικό μας γίγνεσθαι· αυτός ο αισθαντικός ερωτισμός να κατορθώσεις να αριστεύσεις. Υπάρχει μία παρεξήγηση. Η σημαία δεν είναι κομματικό λάφυρο, αλλοπρόσαλλων πολιτικών.
Είναι αυτό που έγραφε στο αριστούργημά του ο Εγγονόπουλος “Ωραίος σαν Έλληνας”. Έχουν, σήμερα, μια μέθεξη προς την αυτοϋποτίμηση. Λες και πάνε τα παιδιά σχολείο για να νιώσουν την τρυφηλότητα μιας ουτοπικής γραφικότητας. Το αεροπλάνο των… φαντασιώσεων πετά, αλλά ποτέ δεν προσγειώνεται στο παρόν.
Σήμερα, έχουμε 2017… Ετσι δεν είναι; Λυπούμαι, αλλά θα τα καταντήσουν μια χαβαλεδιάρικη συνάθροιση ονειροπόλων “αγροφυλάκων”… Ε, ωρέ, και να ζούσε ο Νικηταράς ή ο Κολοκοτρώνης του «Εγώ λίγα γράμματα έμαθα, αλλά εσείς…».
ΤΑ σχολεία δεν είναι μπουζουκομάγαζο… Ενθαρρύνουν τον έπαινο στην αριστεία. Για να φτιάξουν πολίτες δημιουργικούς και χρήσιμους. Νιώθω ένα κάψιμο στα χείλη. Απλά αυτό νιώθω.