Κύριε διευθυντά,
δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο και µπάσκετ και άλλα ακριβοπληρωµένα αθλήµατα, όχι γιατί δεν έχω αθλητική κουλτούρα, αλλά γιατί, µε βάση τη δική µου λογική, θεωρώ αδιανόητο να αµείβεται τόσο προκλητικά αδρά ένας ποδοσφαιριστής, ένας µπασκετµπολίστας, ένας τενίστας, ένας πιλότος της φόρµουλα 1 από έναν γιατρό δηµόσιου νοσοκοµείου, έναν εκπαιδευτικό δηµόσιου σχολείου, έναν ακαδηµαϊκό δηµόσιου πανεπιστηµίου. Που σώζουν ζωές, που παραδίδουν στην κοινωνία τις µελλοντικές γενιές επιστηµόνων, που διαπλάθουν προσωπικότητες, που χορηγούν διαβατήρια καλύτερης ζωής, που σµιλεύουν ήθος. Και δεν διατυπώνω τις παραπάνω κρίσεις γενικευτικά και αυθαίρετα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Το φαιδρό επιχείρηµα ότι χάρη στη φόρµουλα 1 βελτιώνονται σχεδιαστικά χαρακτηριστικά των αυτοκινήτων, τα οποία προστατεύουν σε περίπτωση πρόσκρουσης, αναιρείται από τη θλιβερή πραγµατικότητα. Γιος επιχειρηµατία πριν από αρκετά χρόνια δεν σώθηκε χάρη στο φερέγγυο πανάκριβο αυτοκίνητό του, αφού έτρεχε µε 200 χιλιόµετρα, και παραπάνω ίσως. Χώρια ότι παρέσυρε στη θανατηφόρα διαδροµή του αθώους ανθρώπους.
∆εν θα τοποθετηθώ για τις δεξιοτεχνικές κινήσεις των χειριστών της µπάλας, µεγάλης ή πολύ µικρής, χειρός ή ποδός. Γιατί τα αθλητικά τσαλίµια δεν παράγουν απαραίτητα και ήθος. Ήθος αθλητικό. Που εξυψώνει το αθλητικό ιδεώδες. Που το τοποθετεί στην κορυφή των αθλητικών αξιών.
Η σκληρή προπόνηση, η συγκέντρωση στον στόχο, οι θυσίες την περίοδο της νιότης δεν παράγουν απαραίτητα και ήθος, ειδικά την ώρα που καλείται ο αθλητής -καθώς και όλοι όσοι εµπλέκονται στο άθληµα- να διαχειριστεί συµπεριφορές αγελαίες και χυδαίες. Κι αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές. Σε αυτή την κρίσιµη φάση της υπέρβασης της αλαζονείας και του φανατισµού, το νικητήριο τρίποντο το βάζει το άθλητικό ήθος.
