Κύριε διευθυντά,
άκουσα αυτές τις µέρες, σε συζήτηση φίλων, για ένα περιστατικό που συνέβη σε µέσο µαζικής µεταφοράς µε εµπλεκόµενο έναν “παππού” που συνόδευε το εγγονάκι του. Συγκεκριµένα, ο παππούς βρισκόταν στη στάση λεωφορείου δέκα, ίσως, λεπτά πριν την ώρα του δροµολογίου.
Ζήτησε να µπει µε το παιδάκι µέσα στο λεωφορείο, για να το προστατεύσει από τη ζέστη και να µην ταλαιπωρείται. Ο οδηγός αρνήθηκε να τους επιτρέψει την είσοδο στο λεωφορείο πριν την ώρα αναχώρησης, επικαλούµενος ότι το δεκάλεπτο ήταν χρόνος διαλείµµατος και ξεκούρασης.
Ο παππούς, υπό την πίεση της φροντίδας του παιδιού, πολλοί από εµάς που έχουµε εγγόνια κατανοούµε τη θέση του, αντέδρασε και, αν άκουσα σωστά, κατήγγειλε το γεγονός.
Σαν περιστατικό προβληµατίζει, δυσαρεστεί και προκαλεί αγανάκτηση. Και σε µένα προσωπικά έχει συµβεί, στη στάση των Λενταριανών στις εργατικές κατοικίες, να µε αφήσουν κάποιοι οδηγοί να µπω στο λεωφορείο πέντε λεπτά πριν το δροµολόγιο, ενώ άλλος µου είπε ότι είναι προσωπικός χρόνος διαλείµµατος.
Αυτά τα γεγονότα πρέπει να µας προβληµατίσουν σαν πολίτες και να τα σκεφτούµε µε λογική.
Σίγουρα κάποιοι οδηγοί, βάσει νόµου, τηρούν ένα άλφα πρωτόκολλο. Το λεωφορείο των Λενταριανών αναχωρεί κάθε µία ώρα ακριβώς: 6 – 7 – 8 – 9 το απόγευµα. Ακριβώς κόβεται το εισιτήριο και ακριβώς αναχωρεί. Αν κάποιος οδηγός, από ανθρωπιά, δεχτεί να µπει επιβάτης νωρίτερα, ίσως, αν συµβεί κάτι, να είναι υπόλογος έναντι του νόµου. Οπότε, µε αυτή τη λογική, κάποιοι οδηγοί αυστηροί τηρητές του νόµου επιλέγουν να τον τηρούν κατά γράµµα.
Η ανθρωπιά όµως, πού πηγαίνει; Αν λίγα λεπτά νωρίτερα ένας παππούς µε το εγγόνι του περιµένει στον καύσωνα ή στον “ψόφο” και τη βροχή το χειµώνα, αν είναι κάποιος ανήµπορος ηλικιωµένος, κάποια µητέρα µε παιδιά ή µωρά, ή άτοµα ΑµΕΑ, τους αφήνουµε να περιµένουν;
Είµαστε άνθρωποι. Πρέπει να είµαστε άνθρωποι µε ευαισθησίες, µε διάθεση εξυπηρέτησης στο επάγγελµα που έχουµε ταχθεί. Πολλά έχουν αλλάξει. Πολλά εξελίχθηκαν και πολλά χάθηκαν: η επικοινωνία, το “καληµέρα”, η καλή κουβέντα, η διάθεση προσφοράς και ο σεβασµός. Σπάνια πλέον νέος στην ηλικία σηκώνεται να δώσει τη θέση του σε µεγαλύτερο – κανόνας απαράβατος τις παλιές καλές εποχές. Για να µην γίνουµε ψυχρές µηχανές, ας δίνεται η δυνατότητα σε κάποιες περιπτώσεις να διαφοροποιούνται οι νόµοι.
Μέσα στην τρέλα της εποχής, που κυριαρχεί η ψυχολογική πίεση, ας φροντίσει ο καθένας από εµάς να παραµείνει άνθρωπος. Να απλώνουµε το χέρι σε όποιον το χρειάζεται, να χαµογελάµε και να κάνουµε τη ζωή µας και τη ζωή των άλλων καλύτερη.
Τελειώνοντας για να µην απασχολώ συνέχεια την έγκριτη εφηµερίδα σας – σχολιάζω την ανακοίνωσή σας της 7ης Ιουλίου:
”Οριστική η νέα παράταση εργασιών µέχρι το τέλος του 2025 για τη ∆ηµοτική Αγορά”.
Βασική αιτιολογία: η αυξηµένη οικοδοµική δραστηριότητα και η έλλειψη διαθέσιµου εργατικού προσωπικού.
Ας σοβαρευτούµε. Ένα έργο τόσης σηµασίας που η κατάντια του τόσο καιρό προσβάλλει την πόλη και τα συµφέροντα πολλών επιχειρήσεων δεν βαλτώνεται ούτε από γραφειοκρατία ούτε από ελλείψεις εργατικών χεριών.
«Άµα δε θέλω να σε φιλήσω, χίλιες αφορµές θα βρίσκω…».
Μαριάνα Μαυροµατάκη
