Κύριε διευθυντά,
ένα πολύνεκρο και τραγικό δυστύχηµα, που έφερε τόση σωρευτική θλίψη και σπαραγµό είναι ένα µεγάλο θέµα. Στην ιστορία της χώρας έχουν συµβεί αρκετά οµαδικά δυστυχήµατα µε περισσότερα θύµατα και ενδεχοµένως να προκύψουν κι άλλα, κι εδώ και σε παγκόσµια κλίµακα.
Για κάθε ατύχηµα ή δυστύχηµα πάντα υπάρχουν αιτιολογικοί παράγοντες, αστάθµητοι ή… αναµενόµενοι. Στο δυστύχηµα των Τεµπών µπορούµε να πούµε ότι ήταν αναµενόµενο, ότι αργά ή γρήγορα θα συµβεί το δυσάρεστο. Αίτιο; Όχι ένα ή δύο συγκεκριµένα. Φταίει η νοοτροπία µας. Φταίει ότι το έργο που αναλαµβάνοµε, το βλέποµε σαν πάρεργο. Σ’ όλη την ιεραρχία. Από τον πολιτικό που αναλαµβάνει κάποιο πόστο, µέχρι τον τελευταίο υπάλληλο η σκέψη δεν είναι να εκτελέσει σωστά αυτό που έχει αναλάβει, για να βελτιωθεί η ζωή του «πόπολου», αλλά πώς θα κερδίσει επιπλέον. Σχεδόν όλοι µας. Χαίρεται κανείς όταν βλέπει νέα παιδιά σε κάποιες υπηρεσίες να «σκίζονται» να εξυπηρετήσουν και δηµιουργούν µια ανακουφιστική σκέψη γι’ αυτό το δύστυχο «γκουβέρνο» ότι µπορεί κάποτε να φτιάξει.
Ένα άλλο συνοδό συναίσθηµα µετά τα λάθη και τις συνέπειες, είναι ο θρήνος. Θρήνος ατελείωτος, µαζί µε τα ερωτηµατικά και κατάρες. Γιατί;;; Μα αφού το έφερε η αλληλουχία τω γεγονότων και το περιµέναµε!
Από κει και µετά αρχίζει το µεγάλο κατηγορητήριο για τους… συµπτωµατικούς αρµόδιους της άπρακτης και αναβλητικής αλυσίδας.
Όµως, πόσο καιρό θα ασχολούµαστε µ’ αυτό το θέµα;
Ο κόσµος ξαναµοιράζεται και η Ελλάδα είναι απούσα. Γιατί οι πολιτικοί µας είναι µοιρασµένοι και καθηλωµένοι σε συνεχείς αντεγκλήσεις, για το ποιος έφταιγε περισσότερο γι’ αυτό το δυστύχηµα. Έχουν κτιστεί πολιτικές καριέρες πάνω σ’ αυτό το θέµα. Όπως είπαµε, όλοι φταίτε γιατί όταν έχετε την αρµοδιότητα δεν πραγµατοποιείτε τα προβλεπόµενα, για να µην συµβούν τα δυσάρεστα. Γιατί στη χώρα µας για να φτιαχτεί ένα έργο, µικρό ή µεγάλο, πρέπει να προηγηθεί ένα ατύχηµα!
Ας αφήσοµε, λοιπόν, τη ∆ικαιοσύνη να λύσει τον «γόρδιο δεσµό» και οι κυβερνήτες ας κοιτάξουν τα διεθνή θέµατα, γιατί πάλι θα δοθούν λύσεις για εµάς χωρίς εµάς!!!
Σήφης Μ. Βαρουξάκης
