Επιστολές: Η Ευρώπη που χάνεται…

Κύριε διευθυντά,
Η Ευρώπη που δέσποζε στον κόσµο δεν υπάρχει πια!
Μετά την εποχή των µεγάλων ηγετών του περασµένου αιώνα, ακολούθησε η περίοδος της ένδειας προσωπικοτήτων ικανών να κρατήσουν τα γκέµια της δύσκολης πορείας της Ένωσης που θα χρειαστούν στις σηµερινές συνθήκες των εξελίξεων. ∆εν µιλάµε για την Ευρώπη των παγκόσµιων κατακτήσεων και της υποδούλωσης λαών, µα για την Ευρώπη του διαφωτισµού και του πολιτισµικού κατακλυσµού των περασµένων αιώνων. Που ήταν το ανεπανάληπτο στην ιστορία των τεχνών και του πολιτισµού.
Μετά την οικονοµική κρίση, η Ευρώπη παρέκκλινε από τα «ολοκληρωµένα» προγράµµατα, απαξίωσε τις πολιτισµικές καταβολές της και περιορίστηκε κυρίως στις οικονοµικές παραµέτρους της συµµαχίας, µα και εκεί φάνηκε εµφανέστατα η φτώχεια της σε µακροπρόθεσµους προγραµµατισµούς και µελλοντικές κατοχυρώσεις. Βρίσκεται σήµερα αδύναµη να διαπραγµατευτεί και περιορίστηκε στον ρόλο του παγκόσµιου παρία. Όπως γράφει ο Παπαχελάς, η τελευταία διαπραγµάτευση µε τον Τραµπ έγινε στο γήπεδο του γκολφ του… πλανητάρχη στη Σκωτία κι αυτό από µόνο του χάνει τη σοβαρότητά της διαπραγµάτευσης και τη δυναµική της επιτρόπου, που… έπαιζε εκτός έδρας. Από την άλλη αιµορραγεί µε τον πόλεµο της Ουκρανίας, κυρίως όµως µε την απουσία της από τις διεθνείς εξελίξεις τίθεται αφ’ εαυτής στο περιθώριο. Και εναπόθεσε την προστασία της σε άλλους.
Το δυνατό χαρτί της Ευρώπης πάντα είναι ο Πολιτισµός. Που δεν το χρησιµοποίησε απέναντι στο χρήµα. Έχει να αντιµετωπίσει σήµερα έναν άξεστο ηγέτη, µε περιορισµένο λεξιλόγιο, που µετρά τα πάντα µε το κέρδος και µόνο αυτό και χρειάζεται ένα δυνατό σνοµπάρισµα στις διαπραγµατεύσεις και όχι παρακάλια. Έτσι κι αλλιώς το τεχνολογικό πρωτείο στο µέλλον ανήκει στην Κίνα και το γύρισµα της πλάτης προς τον σερίφη θα τον συνεφέρει. Μα έχουµε να κάνουµε µε ηγέτες που δεν συµφωνούν σε ξεκάθαρες λύσεις.
Και βέβαια «το παιχνίδι» το ΄χασε στον µεγάλο… αγώνα των πολιτισµών. Οι «εφευρέτες» της παγκοσµιοποίησης κατέστρεψαν και αναστάτωσαν τη ζωή στον Πλανήτη, γιατί θέλησαν να ανακατέψουν τις φυλές και τους πολιτισµούς, µα δεν υπολόγισαν τους επί µέρους αναγεννητικούς συντελεστές της κάθε φυλής, κι ήταν σαν να ήθελαν να επικρατήσει στο τέλος ο Μωαµεθανισµός.
Τώρα, είναι µάλλον αδύνατο να επιστρέψουµε στα παλιά. Περιµένοντας την εξέλιξη και το τέλος των δύο πολέµων, η µοναδική µέριµνα, φαντάζοµαι, είναι το «κατενάτσιο» προς τον… άφρονα «Πλανητάρχη» να µην πάρει παραµάζεµα όλο τον κόσµο!!!
Σήφης Μ. Βαρουξάκης
Συντ/χος Παθολόγος