Κύριε διευθυντά,
τις προάλλες µια παρέα Χανιωτών βρεθήκαµε στον Οµαλό και φυσικά καταλήξαµε στο Ξυλόσκαλο. Στο “Περίπτερο” όπως το λέµε. Για να ζήσουµε την απόλυτη µαγεία της φύσης εκείνο το ήρεµο πρωινό. Με µάτια ορθάνοιχτα και την ψυχή έτοιµη να ρουφήξει όλη αυτή τη γαλήνη και οµορφιά, προχωρούσαµε µε µια ανέµελη διάθεση και προσδοκία. Το κτίσµα λιτό και απέριττο από πέτρα δεµένο απόλυτα µε το περιβάλλον. Φυσικά και δεν ήταν η πρώτη φορά που εκδράµαµε στον Οµαλό. Μόνο που αυτή τη φορά παρατηρήσαµε πράγµατα που µας φάνηκαν απαράδεκτα, τα οποία και αναφέρω. Η πρώτη “έκπληξη” µας περίµενε στην είσοδο.Οι πέτρινες πλάκες φθαρµένες και ξεκολληµένες είχαν τοποθετηθεί πρόχειρα στη θέση τους (παρά λίγο να έχοµε ατύχηµα). Ανεβαίνοντας τις σκάλες για τους εξώστες µε τη θέα προς το φαράγγι, η µατιά παγιδευόταν σε γωνίες µε µπόλικη σκόνη και παράθυρα βρώµικα µε καθαρή την αίσθηση της έλλειψης καθαριότητας και φροντίδας του χώρου. Μα και η εικόνα στο τέρµα µε τον χώρο υποδοχής και τους εξώστες όχι καλύτερη. Και το χειρότερο και πιο χτυπητό ότι στις βεράντες και στις εσοχές τους υπήρχαν πήλινες γλάστρες εγκαταλελειµµένες µε χώµα (ίσως και αποτσίγαρα) χωρίς φυτά (κι όµως στο Οροπέδιο του Οµαλού ευδοκιµούν τόσα ενδηµικά φυτά: θυµάρια και ρίγανη και άγριες µαντζουράνες και φασκόµηλα και τόσα άλλα) Λίγο µεράκι βρε αδερφέ. Και τέλος η τουαλέτα. Μια εικόνα πραγµατικά απαράδεκτη: Μέσα σε ένα σκοτεινό προθάλαµο πρέπει να αναζητήσεις τον διακόπτη. Για δε το πλύσιµο των χεριών δυστυχώς δεν τα καταφέρνεις ακόµη κι αν ακολουθήσεις τις οδηγίες ενός χειρόγραφου σηµειώµατος για τη λειτουργία της βρύσης. Το µόνο που υπήρχε ήταν χαρτί υγείας πρόχειρα τοποθετηµένο. Οπότε πίκρα και θυµός µαζί. Κατά τα άλλα η σφακιανή πίτα κοστίζει 8 ευρώ και ο σκέτος καφές 5 ευρώ! Ο Εθνικός µας ∆ρυµός. Η εθνική µας ντροπή εν προκειµένω.
Ρουµπίνη Περράκη -Χατζηδάκη
φιλόλογος καθηγήτρια
