Ερευνητές δημιούργησαν ένα ανθρωποειδές ρομπότ που μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ στερεής και υγρής μορφής, διατηρώντας το αρχικό σχήμα του. Με άλλα λόγια, μοιάζει πολύ με το ρομπότ T-1000 της ταινίας «Εξολοθρευτής 2».
Ενώ τα παραδοσιακά ρομπότ έχουν σκληρό σώμα και είναι άκαμπτα, τα «μαλακά» ρομπότ είναι εύκαμπτα αλλά αδύναμα και οι κινήσεις τους είναι δύσκολο να ελεγχθούν.
«Το να δίνουμε στα ρομπότ τη δυνατότητα να εναλλάσσονται μεταξύ υγρής και στερεάς κατάστασης τους προσδίδει μεγαλύτερη λειτουργικότητα», δήλωσε ο Σένφενγκ Παν, επικεφαλής της μελέτης και μηχανικός στο Κινεζικό Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ.
Όπως μεταδίδει το ertnews.gr, η ομάδα δημιούργησε το νέο υλικό αλλαγής φάσης – που ονόμασε «ενεργομαγνητική μεταβατική μηχανή στερεής-υγρής φάσης» (Magnetoactive solid-liquid phase transitional matter, MPTM) – ενσωματώνοντας μαγνητικά σωματίδια σε γάλλιο, ένα μέταλλο με πολύ χαμηλό σημείο τήξης (29,8 °C). Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το MPTM θα μπορούσε να έχει πολύ συγκεκριμένες μηχανολογικές και ιατρικές εφαρμογές.
«Τα μαγνητικά σωματίδια εδώ έχουν δύο ρόλους», εξήγησε ο Καρμέλ Μαζίντι, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon. Ο ένας είναι πως κάνουν το υλικό να ανταποκρίνεται σε ένα εναλλασσόμενο μαγνητικό πεδίο, οπότε μπορείτε, μέσω επαγωγής, να θερμάνετε το υλικό και να προκαλέσετε την αλλαγή φάσης. Αλλά τα μαγνητικά σωματίδια δίνουν επίσης στα ρομπότ κινητικότητα και την ικανότητα να κινούνται ανταποκρινόμενα σε αλλαγές στο μαγνητικό πεδίο».
Η ομάδα δοκίμασε την κινητικότητα και την αντοχή του νέου υλικού σε διάφορα πλαίσια. Με τη βοήθεια ενός μαγνητικού πεδίου, τα ρομπότ υπερπήδησαν κενά, σκαρφάλωσαν σε τοίχους και μπορούσαν να διαχωριστούν για να μετακινήσουν συνεργατικά άλλα αντικείμενα πριν συνδυαστούν ξανά και στερεοποιηθούν.
«Οι μελλοντικές εργασίες θα πρέπει να διερευνήσουν περαιτέρω τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα ρομπότ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε βιοϊατρικό πλαίσιο», δήλωσε ο Μαζίντι. «Αυτά που δείχνουμε είναι απλά μια επίδειξη, αλλά χρειάζεται περαιτέρω μελέτη για να δούμε πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για χορήγηση φαρμάκων ή αφαίρεση ξένων αντικειμένων», κατέληξε ο ερευνητής.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Cell».
